Το ανάπηρο σκυλί που «έφυγε» από τη… σκυλίσια ζωή

Άφησαν την... σκυλίσια ζωή ο Τάνο και ο Ρόκι και τυχεροί πλέον, ο πρώτος τριών χρόνων και δέκα μηνών κουτάβι ο δεύτερος, εντάχθ...

Άφησαν την... σκυλίσια ζωή ο Τάνο και ο Ρόκι και τυχεροί πλέον, ο πρώτος τριών χρόνων και δέκα μηνών κουτάβι ο δεύτερος, εντάχθηκαν στην οικογένεια Πολιουδάκη και έγιναν μέλη της. Ο μικρός προέρχεται από μια περιπέτεια που κόντεψε να του στοιχίσει, όμως, βρέθηκε μέσα στην ατυχία του, ο 25χρονος φίλος του Μανώλης τον μάζεψε, τον περιέθαλψε, τον πήγε συνέχεια στον κτηνίατρο, του έδωσε τροφή και παρέχοντάς του την αναγκαία υποστήριξη, τον έφερε ξανά σε υποφερτά πλαίσια. Θα μείνει, όμως, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις κτηνιάτρων της Κρήτης, της Αθήνας ακόμα και της Κροατίας «σε όλη του τη ζωή ανάπηρος και επέμβαση δε θα βελτιώσει τα πράγματα…»

«Πριν πέντε μήνες ένα βράδυ», εξιστορεί ο νεαρός Πολιουδάκης στο Αστέρι Ρεθύμνου, «εμφανίστηκε, άγνωστο από πού, στο μαγαζί μας το κουτάβι, φοβισμένο, πεινασμένο πολύ και τραυματισμένο στα πόδια. Πήγα να το πλησιάσω αλλά έφυγε τρομαγμένο και ταλαιπωρημένο. Την άλλη μέρα το πρωί, που έβγαλα βόλτα τον Τάνο στο χωριό, το ανακάλυψε τρομοκρατημένο, κρυμμένο πίσω από κλούβες και η πρώτη εικόνα έδειχνε ζώο που το είχε κυριεύσει ο φόβος και ήταν κακοποιημένο. Το έφερα με δυσκολία από τον τραυματισμό του στο σπίτι, δεν έπινε νερό ούτε έτρωγε. Του έβρεχα με τα δάχτυλα τα χείλη με νερό, ύστερα άρχισα να του δίνω γάλα και μετά φαγητό…»

Ο Ρόκι, αποφάνθηκε ο κτηνίατρος που το εξέτασε, ήταν ηλικίας 5 μηνών βρέθηκε κάτω από τις ρόδες αυτοκινήτου, εγκαταλείφθηκε τραυματισμένος και όπως έδειξαν οι ακτινογραφίες που υποβλήθηκε, έφερε σοβαρά τραύματα στα πόδια και ιδιαίτερα «στο πίσω δεξιό», με αποτέλεσμα οι κινήσεις του να γίνονται με δυσκολίες. Οι βλάβες που υπέστη, αποφάνθηκε, «είναι μη αναστρέψιμες», ωστόσο «με την πάροδο του χρόνου υπάρχει πρόοδος». Την ίδια άποψη για τυχόν αποκατάσταση της ζημιάς που προκλήθηκε στο τετράποδο, εξέφρασαν και γνωστά ονόματα της κτηνιατρικής επιστήμης που απευθύνθηκε, στην Αθήνα και στην Κροατία…

ΑΠΟ 15 ΧΡΟΝΩΝ…

Μέχρι τα 15 του χρόνια, ο νεαρός Πολιουδάκης έβλεπε σκυλί και το έβαζε στα πόδια από φόβο! Στο σπίτι του υπήρχε το ζώο, όμως «αυτό ήταν της αλυσίδας και του δέντρου» και όταν γέννησε, ξεχώρισε τον Τάνο με χαρακτηριστικά λύκου, επειδή «μου άρεσε η εμφάνισή του». Αυτή τη μεταλλαγή, που ο φόβος ξαφνικά έγινε αγάπη, ούτε ο ίδιος «μπορεί ακόμα να την καταλάβει». Έτσι σήμερα επιτεύχθηκε ανάμεσα στον ίδιο και στο τετράποδο μια ισχυρή σχέση, έτσι που η ολιγόωρη απουσία του ενός από τον άλλο να προκαλεί ένα κενό…

«Είναι ένα κομμάτι της οικογένειάς μου», θα πει. «Ο Τάνο, το καταλαβαίνω, με αγαπά όπως με αγαπά η μάνα μου, είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, τον διαβάζω και με διαβάζει, επικοινωνούμε. Έλειψα μια φορά σε ένα ταξίδι δέκα μέρες και έκλαιγε κάθε μέρα και εγώ μετρούσα τις μέρες να γυρίσω. Δεν μπορεί εύκολα κάποιος να αντιληφτεί αυτό το δέσιμο…»

Όταν τις προάλλες… εξαφανίστηκε για τέσσερις μέρες ο λύκος από τη βάση του, γνωστοί και φίλοι εκτίμησαν ότι αυτή η απουσία είχε αιτία «τη ζήλεια επειδή στην ίδια οικογένεια μπήκε ο Ρόκι!». Όμως, όπως αποδείχτηκε, το σκυλί χάθηκε για λίγο επειδή «έπρεπε να ζευγαρώσει». Όταν πια ολοκλήρωσε τις βιολογικές του ανάγκες επανήλθε και συνέχισε την ομαλή συμβίωσή του με το συγκάτοικό του!

Η ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Ο φιλόζωος επαγγελματίας έχει καταλήξει στη διαπίστωση ότι ανάμεσα στα ζώα και στους ανθρώπους σήμερα οι διαφορές είναι τεράστιες, γιατί «αυτά τα πλάσματα έχουν ψυχές και είναι αθώα και ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που καταστρέφει και σκοτώνει από πάθος και κακία». Θεωρεί ότι το σκυλί είναι «μια ύπαρξη στη ζωή του που παρέχει μια ονειρεμένη σχέση στον άνθρωπο, αυτή που λείπει σήμερα από την κοινωνία».

Για τα κρούσματα που παρατηρούνται συχνά, που σκυλιά δηλητηριάζονται και θανατώνονται, που κακοποιούνται μέχρι να έλθει το τέλος τους, που βασανίζονται, που εγκαταλείπονται αδέσποτα για καιρούς χωρίς τροφή, νερό και τα άλλα μέσα συντήρησης, για τις απίθανες… επιδόσεις των ανθρώπων σε βάρος τους, θα σημειώσει:«Αυτά τα φαινόμενα τα βλέπουμε σε μη αναπτυγμένες χώρες. Είναι φοβερό και ξεφεύγει κάθε λογικής, νεογέννητα να φεύγουν για τους κάδους απορριμμάτων, άλλα να μένουν για να τιμωρηθούν(;) στη βαρέλα μέσα στον καύσωνα και σκυλιά να τα ρίχνουν στο κενό από ταράτσες πολυκατοικιών. Δεν τα βάζει ανθρώπινος νους! Μας λείπει η παιδεία σε αυτή τη χώρα, όσο κι αν λέμε με καμάρι ότι ξεχωρίζουμε σαν λαός…» Παιχνίδι των ζώων σε μια ευτυχή συνύπαρξη