Εκλογές και τίποτε άλλο δεν υπάρχει στο μυαλό των ελλήνων πολιτικών… ευτυχώς!

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.  Τι ζητεί η συγκυβέρνηση από την τρόικα; Ένα υπαινιγμό για την δυνατότητα χαλάρωσης του προγράμματος...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. 

Τι ζητεί η συγκυβέρνηση από την τρόικα; Ένα υπαινιγμό για την δυνατότητα χαλάρωσης του προγράμματος προσαρμογής και να κάνει προσωρινά τα στραβά μάτια ενώπιον της νέας πλημμυρίδας ρουσφετιών για να μπορέσει ο κ Σαμαράς να ανακοινώσει την ημερομηνία των εκλογών. Όχι απαραίτητα ο ίδιος, καθώς εκλογές …δεν υπάρχουν στην προσωπική του ατζέντα, όπως βεβαιώνει!

Τι ζητεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τη συγκυβέρνηση; Εκλογές χθες, αφού δεν διεξήχθησαν προχθές! Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει, στο βαθμό που ο κ. Σαμαράς σεκιουριτοποεί αντί να πολιτικοποιεί την κοινοβουλευτική διαδικασία; Αν δεν ζητούσε εκλογές, απλώς δεν θα είχε ρόλο ύπαρξης, ούτε ασφαλώς λόγο ύπαρξης.

Τι ζητεί το ΚΚΕ; Να καταστεί εκ νέου ο τρίτος πόλος της πολιτικής ηγεμονίας στην Ελλάδα. Γίνεται αυτό χωρίς εκλογές που θα φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και το ΚΚΕ από την Ομόνοια στην Πλατεία Συντάγματος; Δεν γίνεται! Άρα είναι καλοδεχούμενες οι εκλογές από την ηγεσία του ΚΚΕ, καθώς ο λαός δεν φοβάται τις εκλογές, αν και αποκλείεται να συμφωνήσει με το αποτέλεσμά τους! Ο λαός πάντα έχει πρόβλημα με τις αποφάσεις του εκλογικού σώματος, καθώς στην αστική δημοκρατία ο λαός χαρακτηρίζεται από Σχιζοειδή Προσωπικότητα!

(Παρένθεση): Αυτό εξιτάρει κάποιους σαν κι εμένα, καθώς έτσι ο λαός εμφανίζεται να οργανώνεται ως γνωστικό μοντέλο στη βάση ενός διπόλου: φόβος για σχέσεις που παραπέμπουν σε αφοσίωση και εξάρτηση από την μια και δραματική ανάγκη εξάρτησης από την άλλη, για αυτοπροστασία και ιδεολογικά προσδιορισμένη οριοθέτηση του Εγώ. Έτσι, η αριστερά, που δεν πρόκειται να χωνέψει ποτέ την Δημοκρατία των Μπουρζουάδων - την οποία ωστόσο υπηρετεί πιστά από το δικό της μετερίζι - δεν έχει πρόβλημα άλλοτε να αναφέρεται στον λαό σαν να πρόκειται για δημιουργική ιδιοφυία και άλλοτε σαν να πρόκειται για κατατονικό ασθενή. Αυτό εξαρτάται από το εκλογικό αποτελέσματα (της).

(Κλείνει η παρένθεση, με την παρατήρηση): Όταν αναφέρομαι στον ελληνικό λαό, τον εννοώ - δυστυχώς και κοινωνιολογικώς πιθανώς εσφαλμένα - με την στενή έννοια του πλουραλιστικού, απροσωποποίητου εκλογικού σώματος, για να αποφύγω να τον αντιμετωπίσω και εγώ ως Σχιζοειδή Προσωπικότητα. Εμείς οι κονστρουκτιβιστές έχουμε «πλάκα», καθώς ενώ δεν προσωποποιούμε τον λαό, προσωποποιούμε την έκφραση του εθνικού συμφέροντος στις διεθνείς σχέσεις, για παράδειγμα, ή τον ταξικό και κοινωνικό αγωνισμό στο εσωτερικό. Και ξέρετε γιατί; Διότι προσωποποιώντας αυτά, προσωποποιούμε την «κρίσιμη μάζα» που κινεί την ιστορία και όχι τον λαό ως μάζα που δεν κινεί τίποτα ακριβώς, αν και κινείται διαρκώς. Ο ελληνικός λαός ότι και να ψηφήσει στις εκλογές δεν θα είναι σχιζοφρενής, με την έννοια πως θα μπορούσε να κινηθεί μεταξύ κατατονικής κατάστασης και ιδιοφυούς δημιουργικότητας. Λυπάμαι, αλλά δεν θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ούτε καν «μαλάκα», σε αντίθεση με τον κάθε εκλογέα ξεχωριστά και πάντα σε σχέση με τον ορισμό του συμφέροντος που ο ίδιος προσδίδει στην ψήφο (του).

Τι ζητεί ο Θεοδωράκης με το Ποτάμι του; Να γίνει πρωταγωνιστής από πολιτικός - και πολιτικώς - κομπάρσος. Και οι άτιμες οι εκλογές έχουν την ικανότητα μέσα σ’ ένα βράδυ κομπάρσους να τους μετατρέπουν σε πρωταγωνιστές και προβαλλόμενους ως πρωταγωνιστές σε κομπάρσους. Άρα, καλά κάνει ο Σταύρος και εμφανίζεται επιφυλακτικός προς τις εκλογές, αν προηγουμένως δεν «φροντίσουν» τα κόμματα που διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία να τον καταστήσουν πρωταγωνιστή. Κακομαθημένα που είναι κάποια παιδιά …κακομαθημένα! Για να δούμε πόσο ώριμα είναι τα παιδιά στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα!

Τι ζητεί ο Πάνος Καμμένος; Δεν γνωρίζω τι θα μπορούσε να ζητήσει πλέον ο άνθρωπος αυτός, εκτός από μια εκπομπή σε κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας!

Τι ζητεί η Ακατανόμαστη; Αν δεν προλάβει ο Πούτιν μέχρι τις εκλογές να απελευθερώσει την ηγεσία της από τη φυλακή - καθ' οδόν προς την Κωνσταντινούπολη, για να την απελευθερώσει από τον Μωαμεθανό - τουλάχιστον οι έλληνες εκλογείς να φροντίσουν να υπάρξει πολιτική δικαίωση στον αγώνα των εγκλείστων, που είναι θύματα του ρατσισμού της νέας τάξης πραγμάτων και των υπάνθρωπων, αλλόθρησκων εισβολέων! Η Ακατανόμαστη έχει πρόγραμμα …για νέα, ολοκληρωμένα αυτή τη φορά πογκρόμ και αποτελεί αναμφίβολα την πλέον δημιουργική στρατοκρατικώς πολιτική δύναμη. Θα μπορούσε να αποτελέσει την «κρίσιμη μάζα» αυτών των εκλογών στο βαθμό που κατέβαινε με περισσότερο εθνικιστικώς ορθό όνομα, με διαφορετικό σύμβολο που θα περιείχε οπωσδήποτε κάποιο πουλί και σύνθημα: «Ζήτω το 25%, των Αυθεντικών Ελλήνων». Έτσι θα αποφύγουν το κολάσιμο και ντεμοντέ ισοδύναμο «Ζήτω η Χούντα»!

Ασφαλώς υπάρχουν και άλλοι πολιτικοί φορείς και προσωπικότητες, των οποίων το «Είμαι» συνδέεται με το «υπάρχω» στις εκλογές. Τι θα ήταν άραγε οι περισσότεροι από αυτούς χωρίς την διαδικασία των εκλογών; Μάζα ή «για τα μπάζα»! Ενώ δια των εκλογών θα έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν διακριτή προσωπικότητα, αυτοπαρουσιαζόμενοι ή προβαλλόμενοι από επιτήδειους τρίτους σαν «κρίσιμη μάζα», θετικά ή αρνητικά και σε διαφορετικά πλαίσια αναφοράς.

Εκλογές και τίποτε άλλο δεν υπάρχει στο μυαλό των ελλήνων πολιτικών αυτή τη στιγμή, αγαπητοί αναγνώστες. Και ευτυχώς! Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει «μπουκώσει» και δυσλειτουργεί σοβαρά, ενώ η κοινωνία - αν κρίνω από τα ΜΜΕ - έχει παραλύσει. Οι εκλογές έχουν την μαγική ιδιότητα να ξαναζωντανεύουν την δημιουργική φαντασία μας και να δίνουν ώθηση στην αστική ουτοπία μας περί Κράτους Δικαίου και Ευημερίας.

Για να καταλάβετε πόσο αναγκαίες είναι οι εκλογές όταν μια κοινωνία διέρχεται σοβαρή, πολυδιάστατη κρίση, όπως συμβαίνει σήμερα με την Ελληνική, δεν έχετε παρά να παρατηρήσετε προσεκτικά τη γραφή μου: Η κριτική μου δομείται σαν να έχουμε κάθε μέρα εκλογές! Και αυτό επειδή είναι στην ουσία μια ριζοσπαστικά μεταρρυθμιστική κριτική και όχι επαναστατική. Το μόνο επαναστατικό στην κριτική μου, είναι ίσως η μεθοδολογία της προσέγγισής μου. Κατ’ αυτήν οι εκλογές αντιμετωπίζονται σαν ένα μασκέ πάρτι, εντός του οποίου εμφανίζομαι απρόσκλητος και αντί να ζητήσω να «πέσουν οι μάσκες», ή να επιχειρήσω να αφαιρέσω τις μάσκες από κάποιος συμμετέχοντες για να φανερωθεί το πραγματικό τους πρόσωπο, επιχειρώ να προσεγγίσω την ιδιοσυγκρασία του κάθε μασκαρά από την μάσκα που φορά και μόνον και τη σχέση ασφαλώς που δομεί με άλλους μασκαράδες.

Στις σύγχρονες «μετα-δημοκρατίες» δεν έχει σημασία το πρόσωπο του πολιτικού, αλλά η προεκλογική του μάσκα. Το μασκάρεμα είναι πιο κρίσιμο για την δική μου τέχνη, από το πραγματικό πρόσωπο. Το προεκλογικό μασκάρεμα είναι αυτό που εν τέλει φανερώνει το «μυαλό», τον ψυχισμό και τη βούληση του (πολιτικού) προσώπου που κρύβεται από πίσω. Ζήτω το πάρτι των εκλογών, λοιπόν, και όλοι με τις μάσκες σας για να «δω» το πραγματικό σας πρόσωπο!