ΑΧ ΡΕ ΕΛΛΑΔΑΡΑ..

Όσες φορές κι αν ξαναδεί κανείς τα στιγμιότυπα του χθεσινού αγώνα, δεν γίνεται να το χωνέψει με τίποτα. Όχι γιατί αποκλειστήκαμε. Αλλά γ...

Όσες φορές κι αν ξαναδεί κανείς τα στιγμιότυπα του χθεσινού αγώνα, δεν γίνεται να το χωνέψει με τίποτα. Όχι γιατί αποκλειστήκαμε. Αλλά γιατί χάσαμε μια ιστορική πρόκριση από μια ομάδα που «οφείλαμε» να την στείλουμε σπίτι της. Και αυτό γιατί ήταν απολύτως στις δυνατότητες μας. Δεν χάσαμε από μια ομάδα με καλύτερες μονάδες. Χάσαμε από μια ομάδα που από το 50’ έπαιζε με δέκα, που είχε κλατάρει και είχε κλειστεί στην περιοχή της «παρακαλώντας» να βάλεις το νικητήριο γκολ.

Για αυτό το λόγο δεν υπάρχει θλίψη, αλλά πίκρα. Πίκρα γιατί βλέπεις δακρυσμένα πρόσωπα. Γιατί δεν άξιζε αποκλεισμός γι’ αυτά τα παιδιά που έδωσαν και την ψυχή τους ως το 120’. Γιατί δυστυχώς ίσως να ήταν το τελευταίο παιχνίδι του αρχηγού.

Από χθες επικρατεί η άποψη ότι ήμασταν άτυχοι. Όχι, δεν ήμασταν. Διότι δεν επιτεθήκαμε ποτέ ορθολογικά. Δεν είσαι άτυχος όταν από το 58’ κόβεις στη μέση την ομάδα σου, παίζοντας σταδιακά με τέσσερις επιθετικούς και αφήνοντας εκτεθειμένους τους Κατσουράνη και Καραγκούνη. Ούτε όταν στήνεις μια τακτική «πολιορκίας» από τα μισά του δευτέρου ημιχρόνου. Άτυχοι ήμασταν με την Ακτή, όχι χθες.

Υπήρχε αρκετός χρόνος για να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας, αλλά ο προπονητής μας τα έπαιξε όλα για όλα μην έχοντας αντίληψη του χρόνου. Δυστυχώς αυτή η πρόκριση δεν χάθηκε ούτε από τον Γκέκα, ούτε από τον εξαιρετικό Νάβας. Χάθηκε από τον Φερνάντο Σάντος, ο οποίος στην «πιο μεγάλη ώρα» θόλωσε.

Παρόλα αυτά, έστω και με λάθη ζήσαμε ένα ποδοσφαιρικό καλοκαιρινό όνειρο όχι ως κομπάρσοι, ούτε ως σάκος του μποξ, αλλά ως μαχητές. Γιατί το παλέψαμε μέχρι τέλους. Οι στιγμές που ζήσαμε (και) φέτος ήταν μοναδικές. Το γεγονός ότι άνθρωποι που είτε δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, είτε δεν τρέφουν και τόσο μεγάλη εκτίμηση για την εθνική, παρακολούθησαν όλοι μαζί ενωμένοι το παιχνίδι αγωνιώντας μέχρι τις 2 τη νύχτα, αποτελεί τη μεγάλη νίκη αυτών των παιδιών.

Προσωπικά παρά την πίκρα και την μεγάλη μου θλίψη για το επικείμενο αντίο του αρχηγού, νιώθω γεμάτος. Οι κραυγές που βγαίνουν από μέσα σου όταν έρχεται το γκολ της εκάστοτε λύτρωσης δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα. Δεν μπορεί να στις πάρει κανένας με κανένα αποκλεισμό. Είναι δικές σου.

Εύχομαι κάθε ποδοσφαιρικό καλοκαίρι να το ζούμε κατ’ αυτό τον τρόπο. Ενωμένοι για την Ελλάδα μας. Ακόμα κι αν κάποιες φορές πικραθούμε. Τις πίκρες τις παίρνουν αυτοί που βγαίνουν μπροστά και πολεμούν. Όχι αυτοί που μένουν στην αφάνεια.

Δημήτρης Καραπαναγιώτης

http://www.mpalanalyseto.gr/ach-re-elladara/#.U7FjcJR_vO9