Οι Ευρωπαίοι και πάλι ενώπιον της Ιστορίας

Απόπειρα μιας νέας αντικαπιταλιστικής αφήγησης για την Ευρώπη Γράφει ο Κώστας Λάμπος «Ενώ το αμερικανικό πνεύμα δείχνει σημεία κόπωση...

Απόπειρα μιας νέας αντικαπιταλιστικής αφήγησης για την Ευρώπη

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

«Ενώ το αμερικανικό πνεύμα δείχνει σημεία κόπωσης και μαραζώνει
τελματωμένο στο παρελθόν, ένα νέο ευρωπαϊκό όνειρο γεννιέται.
Είναι το όνειρο που αρμόζει πολύ περισσότερο με το επόμενο στάδιο
του ανθρώπινου ταξιδιού, το όνειρο που υπόσχεται να προσφέρει
στην ανθρωπότητα την παγκόσμια συνείδηση που αντιστοιχεί στην όλο και
πιο διασυνδεόμενη παγκόσμια κοινωνία… Το αμερικανικό όνειρο
είναι σε μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θνάτου»
Jeremy Rifkin, Το ευρωπαϊκό όνειρο

*Αναγκαία Διευκρίνιση:
Από την Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Αθήνα κλήθηκα, ως Blogger, να συμμετάσχω στη συζήτηση που έγινε σήμερα στα γραφεία της στο κέντρο της Αθήνας. Έκρινα την πρωτοβουλία θετική και ανταποκρίθηκα με τη βεβαιότητα πως ο διάλογος δεν έβλαψε ποτέ κανέναν εκτός από τους σκοταδιστές και τους εξουσιαστές και με την ελπίδα ότι θα υπάρξει ελεύθερος και γόνιμος διάλογος, Και πράγματι ο διάλογος ήταν ελεύθερος, όσο για τη γονιμότητά του, αυτό θα κριθεί στη συνέχεια και από το αποτέλεσμα και δηλώνω αισιόδοξος.
Το θέμα συζήτησης ήταν: “Απειλές κατά της Δημοκρατίας στο δρόμο προς τις εκλογές: Η αναζήτηση μιας νέας αφήγησης για την Ευρώπη”. Δηλωμένος στόχος της αντιπροσωπείας ήταν “να αναδειχθεί το φλέγον ζήτημα της ανόδου ακραίων και ευρωφοβικών στοιχείων…”.
Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε με αφορμή αυτή την πρόσκληση και ως συμβολή στο σχετικό διάλογο. Σύντομη περίληψή του παρουσιάστηκε στη σημερινή (30.04.2014) συζήτηση.
Με αφορμή αυτή τη συζήτηση, Η Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό, θα κάνει τις προσεχείς μέρες σχετικό αφιέρωμα στον ιστοχώρο της http://www.infonewhumanism.blogspot.com, στο οποίο θα συμπεριλαμβάνονται το κείμενο της αντιπροσωπείας, το παρακάτω κείμενο και όσα άλλα αγγίζουν την ουσία του θέματος, με τη βεβαιότητα ότι μας αφορά, θα έλεγα μας “καίει” όλους και με την ελπίδα πως αυτή η συζήτηση, θα μας οδηγήσει σε υπεύθυνες επιλογές. Η συμμετοχή είναι ελεύθερη και η διατύπωση γνώμης δεν προεγκρίνεται ούτε και λογοκρίνεται. Κρίνεται όμως και μάλιστα αυστηρά από τους συνομιλητές και τους αναγνώστες μας.

*Διευκρίνηση 2η:
Πριν ξεκινήσω την τοποθέτησή μου θα παρακαλούσα να μου επιτρέψετε να ξεκαθαρίσω μερικές έννοιες, προκειμένου να συνεννοηθούμε καλύτερα:
Πρώτο: Η Δημοκρατία, ακόμα και αυτή η υποψία δημοκρατίας, η αστική δημοκρατία δεν απειλείται από εκλογικές διαδικασίες και την ψήφο των Πολιτών, όσο και παραπλανημένοι να είναι, αφού δημοκρατία χωρίς ψηφοφορίες του Δήμου δεν υπάρχει. Άλλωστε γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο υπάρχουν οι εκλογές, επειδή οι εκλογές δεν απειλούν την αστική Δημοκρατία και το οικονομικό σύστημα που αυτή εκφράζει, γιατί αν οι εκλογές αποτελούσαν απειλή θα τις είχε καταργήσει ο καπιταλισμός, όπως έλεγε και η φιλόσοφος Emma Goldman.
Δεύτερο: Ο όρος “ακραία στοιχεία” είναι αυθαίρετος και παραπλανητικός, γιατί αν δεν ορίζεται επακριβώς σε σχέση με ποιόν και με τι είναι ακραία, δηλαδή απειλητικά, τότε αυτή η ασάφεια αφήνει περιθώρια να θεωρηθούμε όλοι μας ακραίοι για τους άλλους και εναντίον όλων. Εκτιμώ όμως ότι ο συντάκτης ήθελε να μιλήσει για “ακροδεξιά στοιχεία”. Όμως τα “ακροδεξιά στοιχεία” δεν φυτρώνουν ξαφνικά την άνοιξη και χωρίς αιτία, αλλά κλώθονται και γεννούνται στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος και από συγκεκριμένα αντικοινωνικά συμφέροντα για να κάνουν ως παρακράτος τις βρώμικες δουλειές για λογαριασμό των δημιουργών τους και του κράτους, οπότε έχουμε να κάνουμε με το “αυγό του φιδιού” και το πρόβλημά μας θα πρέπει να γίνει το ίδιο το “φίδι”, που κάθε φορά που ζορίζεται γεννοβολάει εδώ κι’ εκεί “ακροδεξιά στοιχεία” και φασιστικές θηριωδίες με τα γνωστά και από την πρόσφατη ιστορία ολοκαυτόματα σε βα΄ρος της Ανθρωπότητας και του ανθρώπινου πολιτισμού.

Τρίτο: Ο τρόπος παρουσίασης του χαρακτηρισμού “ευροφοβικός”, δίπλα από τον όρο “ακραία στοιχεία”,είναι αρνητικά φορτισμένος και θα μπορούσε να εκληφθεί ως συνώνυμο του “αντιευρωπαϊστής”, δηλαδή ως εχθρός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνήθως ο χαρακτηρισμός “ευροφοβικός”, αναφέρεται και ως ευρωσκεπτικιστής, αλλά κατά τη γνώμη μου αυτό δεν είναι αρνητικό, αλλά θετικό, γιατί σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος Πολίτης δείχνει ενδιαφέρον για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά αυτή δεν ανταποκρίνεται στο βαθμό που οφείλει, γιατί οι προτεραιότητές της είναι τα συμφέροντα των λίγων, που συνοδεύονται από περιφρόνηση για τους πολλούς Ευρωπαίους Πολίτες. Θα πρόσθετα μάλιστα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, για να γίνει καλύτερη και να ανταποκρίνεται στα οράματα όλων των Ευρωπαίων Πολιτών χρειάζεται περισσότερο και περισσότερους “ευρωφοβικούς” και “ευρωσκεπτικιστές” και πολύ λιγότερο και λιγότερουςευρωθεολόγους και ευροληγούρηδες, γιατί η άκριτη αγάπη τους για την Ευρωπαϊκή Ένωση σχετίζεται αποκλειστικά με το ατομικό συμφέρον συμφέρον τους και για τους ευρωγραφειοκράτες με τη θεσούλα τους, που αν τα χάσουν εξελίσσονται σε θανάσιμους εχθρούς της
Τέταρτο: Συμφωνώ απόλυτα με την αναγκαιότητα μιας νέας αφήγησης για την Ευρώπη, υπό τον όρο ότι δεν θα πρόκειται για ένα ακόμα μύθο με στόχο την ωραιοποίηση της σημερινής κατάστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά για ένα καινούργιο όραμα που θα συνθέτει αρμονικά, δυναμικά και προοπτικά τα οράματα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού των χωρών της Ευρώπης και κατ’ επέκταση θα ενισχύει την Ευρωπαϊκή Ένωση υπέρ της ανθρωπότητας ολόκληρης,

*
Μια ανάσα μπροστά από τις ευρωεκλογές και το ερώτημα για το ‘που πάει η Ευρώπη’ παραμένει για τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού ακόμα αναπάντητο. Κι’ αυτό γιατί κανένας ευρωπαϊκός, ή εθνικός θεσμός δεν ασχολείται σοβαρά με τη σχετική ενημέρωση. Και επιπλέον γιατί, όλοι, οι πολιτικοί σχηματισμοί που συνωστίζονται για τους θώκους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, συναγωνίζονται στην απόκρυψη του τι πραγματικά συμβαίνει στην Ευρώπη και προσπαθούν να αναδείξουν τους κομπάρσους ως πρωταγωνιστές της κρίσης και ως απειλή για τη δημοκρατία και την Ευρώπη. Συγκεκριμένα οι ισχυροί πολιτικοί σχηματισμοί που διαχειρίζονται τις τύχες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, για λογαριασμό του σκληρού πυρήνα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου προσπαθούν να πείσουν το ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα, ότι η ‘δημοκρατία’ στην Ευρώπη απειλείται από κάποια «ακραία και ευρωφοβικά» πολιτικά μορφώματα, τα οποία στην πραγματικότητα αποτελούν κατασκευάσματα των ίδιων εξουσιαστικών κέντρων που δημιουργούν, χρησιμοποιούν και καταστρέφουν πρωταγωνιστές και κομπάρσους αυτής της πολιτικής εξαπάτησης.

Για μια ακόμα φορά αποδείχνεται, ότι οι εκλογές, για τα πολιτικά, τοπικά και ευρωπαϊκά κόμματα που διεκδικούν να αναδειχτούν ως πολιτικοί διαχειριστές της οικονομικής εξουσίας του κεφαλαίου, αποτελούν ευκαιρία ενός θεατρικού ιδεολογικού διαγκωνισμού που αποδίδει τις ευθύνες της κρίσης στα εκάστοτε κυβερνητικά κόμματα, υποσχόμενα το καθένα για τον εαυτό του μια καλύτερη διαχείριση, ακόμα και μια “αριστερή διαχείριση” του κεφαλαίου, αποκρύπτοντας τη χρεοκοπία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος της αστικής δημοκρατίας, η οποία αποτελεί την έκφραση της ιστορικής χρεοκοπίας του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και διανομής του πλούτου.

1. Όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, περίπου 27 εκατομμύρια καταγραμμένοι άνεργοι, από τα οποία περίπου 6 εκατομμύρια κάτω των 25 ετών και άλλα 50 περίπου εκατομμύρια απασχολούμενοι σε μερική ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη απασχόληση, κάμποσα ακόμα εκατομμύρια εργάζονται σε συνθήκες παράνομης και συνεπώς ανασφάλιστης δουλείας. Αλλά και οι ‘τυχεροί’, δηλαδή οι υπόλοιποι επισφαλείς Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, εργάζονται με μείωση κατά 50% των αποδοχών τους και ταυτόχρονη αύξηση του χρόνου απασχόλησής τους, οπότε είναι προφανές πως στην Ευρώπη των κεφαλαίων, δηλαδή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και διανομής του πλούτου επικρατεί ένας εργασιακός μεσαίωνας, ο οποίος, σύμφωνα και με την ομολογία του αρμόδιου για θέματα εργασίας επιτρόπου, Λάσλο Άντορ, αποτελεί για τους εργαζόμενους «πραγματικό κίνδυνο που τους κάνει να φοβηθούν την ίδια τη ζωή». Κι’ όταν οι άνθρωποι αρχίσουν να φοβούνται για τη ζωή τους, επειδή η κοινωνία τους, με τη στενή και την ευρεία έννοια, δεν τους σέβεται και δεν τους προστατεύει, τότε κάποιοι αυτοκτονούν, άλλοι παρανομούν-εγκληματούν, άλλοι αναγκάζονται να επαναστατήσουν, άλλοι να ακολουθήσουν κάποιο μεσσία-φύρερ και οι υπόλοιποι να μοιρολατρούν και να προσεύχονται για μια θέση στην ψευδαίσθηση και για το μεγάλο και χωρίς γυρισμό ταξίδι στην παραίσθηση των τεχνητών και ψεύτικων παραδείσων.

2. Όταν η οικονομική πολιτική, δομική και θεσμική αρχιτεκτονική και διαχείριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης οδηγεί στην αφαίμαξη της Εργασίας από το Κεφάλαιο με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να γίνονται άνεργοι και όλο και φτωχότεροι ενώ οι κεφαλαιοκράτες και οι πολιτικές γραφειοκρατίες τους να γίνονται όλο και πλουσιότεροι, τότε η ανησυχία, η διαμαρτυρία και η δυναμική αντίδραση των εργαζόμενων που τους οδηγεί σε σκεπτικισμό, σε άρνηση του συγκεκριμένου ευρωπαϊκού μοντέλου και συνακόλουθα σε ακραίες πολιτικές επιλογές δεν είναι από κάποια βλάβη του μυαλού τους, αλλά αποτελεί άμεση συνέπεια του τρόπου λειτουργίας της οικονομίας. Οπότε δεν ρωτάμε ποιος και για ποιο λόγο δημιούργησε τους ευρωσκεπτικιστές και πολύ περισσότερο δεν ρωτάμε για το ποιές δυνάμεις κατασκεύασαν και όπλισαν το ακροδεξιό παρακράτος, όπως κι’ αν λέγεται αυτό, που κάνει συνήθως τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του κράτους και των αφεντικών του.

3. Όταν ο τρόπος οικονομικής λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταστρέφει βίαια εκατοντάδες χιλιάδες μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, που ανταποκρίνονται κύρια στις τοπικές ανάγκες για αγαθά-αξίες χρήσης, προκειμένου να πλουτίσουν και να αισχροκερδήσουν δημιουργώντας συνθήκες εξάρτησης για τα βασικά αγαθά, πέντε-δέκα πολυεθνικές, τότε δεν ρωτάμε για ποιο λόγο έγιναν ευροφοβικοί εκατομμύρια οικογένειες και ευρωπαίοι Πολίτες.

4. Όταν το συγκεκριμένο ευρωπαϊκό κεφαλαιοκρατικό μοντέλο είναι σχεδιασμένο να λειτουργεί με τρόπο που να δημιουργεί ασφυκτικά ελλείμματα στον Ευρωπαϊκό Νότο και να συσσωρεύει σχολάζοντα πλεονάσματα στο Βορά, τότε μπορούμε να μιλάμε για έναν ακήρυκτο, αλλά φανερό καταστροφικό εμφύλιο οικονομικό πόλεμο στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένας πόλεμος που στην ουσία και με τη βοήθεια της διαπλοκής καταστρέφει τις τοπικές δομές της οικονομίας με καταχρηστικούς τοκογλυφικούς δανεισμούς που λεηλατούν τις τοπικές οικονομίες και κοινωνίες και ρίχνουν στην εξάρτηση τη μια μετά την άλλη τις μικρές χώρες. Ένας πόλεμος που υπονομεύει το όραμα της σύγκλισης των οικονομιών και κοινωνιών της Ένωσης και θρυμματίζει κυριολεκτικά το όραμα των ιδρυτών της να βάλουν τέρμα στην καταστροφική πολεμική μανία των εθνικισμών και να ανοίξουν το δρόμο για την ισότιμη συνεργασία, για την πανευρωπαϊκή ειρήνη και για την καθολική ευημερία των λαών της Ευρώπης, με στρατηγικό στόχο τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ως καταλύτη για την πρόοδο με στόχο την παγκόσμια οικονομική σύγκλιση, συνεργασία και ειρήνη. Έτσι όμως αντιλαμβανόμαστε ότι οι σχεδιαστές αυτής εμφυλιοπολεμικής οικονομικής πολιτικής και πρακτικής είναι και οι συνειδητοί δημιουργοί της κοινωνικής και της περιφερειακής ανισότητας που γεννάει τη διχόνοια, το ρατσισμό, τον εθνικισμό και τα φασιστικά μορφώματα, για να συσσωρεύει πλούτο σε μια απείρως μικρή, αλλά άπειρα χυδαία ολιγαρχία.

5. Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση ταυτίστηκε σε όλη τη μέχρι τώρα διαδρομή της με την πολιτική και τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και πρωταγωνιστεί ως ‘γερμανική Ευρώπη’ στο σχέδιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, σε βάρος των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, αντί να χαράξει τη δική της ανεξάρτητη πορεία που, θα ξεπερνά την καπιταλιστική αγκύλωση της ιστορίας, τότε είναι προφανές πως η ευρωφοβία, η αμφισβήτηση των πολιτικών κομμάτων και της αστικής δημοκρατίας γίνεται αναπόφευκτη. Είναι προφανές ότι η εξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό καθηλώνει τον ανθρώπινο πολιτισμό σε μεσαιωνικές συνθήκες και απειλεί την ενότητα και την αυτόνομη εξέλιξη της Ευρώπης. Αντίθετα η Ευρώπη έχει ιστορικές αγωνιστικές παραδόσεις, αλλά και όλες τις δυνατότητες να αξιοποιήσει τις σύγχρονες επιστήμες και την δυναμική τεχνολογία για να μην υπάρχουν αφεντικά και δούλοι, αλλά αταξικές δομές της κοινωνίας και ένας οικουμενικός ουμανιστικός πολιτισμός δομημένος πάνω στην ανθρωπιστική φιλοσοφία του «πάντων πραγμάτων μέτρον άνθρωπος» και συνεπώς οι άνθρωποι πάνω από το κέρδος. Κι’ όταν τα πολιτικά προγράμματα των πολιτικών κομμάτων αποτελούν συγχωροχάρτια για το καπιταλιστικό σύστημα και αναλώνονται σε ιδεολογικές αλχημείες και ανεφάρμοστες προτάσεις και σε φλύαρες υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις-γιατροσόφια, τότε ξέρουμε πως απειλή για τη δημοκρατία είναι όλος ο πολιτικός θίασος, με πρωταγωνιστές και κομπάρσους πότε τους πολιτικούς, πότε τους κολονέλους και πότε τους φασίστες.

6. Όταν ο καπιταλισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης πάει χέρι-χέρι με τα σκοταδιστικά ιερατεία και αφήνει την ενημέρωση των Ευρωπαίων Πολιτών στα χέρια των ιδιωτικών ΜΜΕ και των προπαγανδιστικών μηχανισμών, τότε δεν μπορούμε να δεχτούμε, ότι η έλλειψη ενημέρωσης για την Ευρώπη και την κοινή πορεία της είναι τυχαία και αθέλητη, γιατί είναι προφανές ότι η οικονομική ολιγαρχία, ως πρωτογενής εξουσία και κατ’ εντολήν της και η πολιτική, ως δευτερογενής, εκτελεστική εξουσία προτιμούν ένα μη-ενημερωμένο, χειραγωγήσιμο οπαδό από ένα ενημερωμένο Πολίτη που θα μπορεί να δει κάτω από την επιφάνεια των νοσηρών φαινομένων, να βρει την αιτία τους και να ξέρει τι πρέπει να κάνει για τη θεραπεία τους.

Εύλογο είναι, τώρα, το ερώτημα, αφού το όραμα των ιδρυτών της κοινής ευρωπαϊκής πορείας ήταν υποτίθεται διαφορετικό, τότε γιατί φτάσαμε στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη; Τι πήγε στραβά και η Ευρώπη ξαναβρίσκεται σε συνθήκες ανάλογες των αρχών του 20ου αιώνα που την απειλούν με αποσύνθεση, για λογαριασμό όσων ονειρεύονται ένα τέταρτο Ράιχ και μια παγκόσμια ηγεμονία;

Η απάντηση είναι ότι, ο σχεδιασμός της κοινής ευρωπαϊκής πορείας, δεν ξεκίνησε από το κοινό όραμα των ευρωπαϊκών λαών για μια ενωμένη Ευρώπη της προόδου, της ειρήνης, της συνεργασίας και της ευημερίας, αλλά από την ανάγκη εξουδετέρωσης του ανταγωνισμού μεταξύ το γαλλικού και του γερμανικού κεφαλαίου, προκειμένου να βελτιώσουν τη θέση τους στην παγκόσμια αγορά και να καταληστέψουν τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και τις μικρές και φτωχές χώρες του Νότου και της Περιφέρειας.

Χαρακτηριστική είναι η σχετική αναφορά στη διακήρυξη της 5ης Μαΐου 1950, του τότε υπουργού εξωτερικών της Γαλλίας Rober Schuman: "Η συσπείρωση των ευρωπαϊκών κρατών απαιτεί να εξαλειφθεί η προαιώνια αντίθεση μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας (...). Η από κοινού διαχείριση της παραγωγής άνθρακα και χάλυβα θα εξασφαλίσει άμεσα την εγκατάσταση κοινών βάσεων οικονομικής ανάπτυξης, πρώτου σταδίου της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και θα αλλάξει την μοίρα περιοχών, οι οποίες από μακρού προορίζονται για την κατασκευή πολεμικών όπλων, υπήρξαν δε και τα πιο σταθερά θύματα των τελευταίων (...). Η αλληλεγγύη που θα δημιουργηθεί στην παραγωγή θα καταδείξει ότι κάθε πόλεμος μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας καθίσταται όχι μόνον αδιανόητος αλλά και υλικά αδύνατος".

Αν και αυτή η διατύπωση, υπαγορευμένη από τον Jean Monnet, που ήταν και έμπορος όπλων, αλλά και οραματιστής της κεφαλαιοκρατικής γαλλογερμανικής συμμαχίας, αποκαλύπτει ότι ο στόχος αυτής της συμμαχίας, ήταν η καπιταλιστική ανασυγκρότηση και η κοινή ηγεμόνευσή της στην Ευρώπη, ιδέα που ξεκίνησε, ως κοινοπραξία Άνθρακα και Χάλυβα. Σύντομα αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αρκετή και γι’ αυτό εξελίχθηκε στην ΕΟΚ, που μετασχηματίστηκε στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, οι οποίες μετεξελίχτηκαν στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Η οποία, όμως εξαιτίας του σχεδιασμού της στη βάση της οικονομικής ισχύος έχει εκτροχιαστεί από το κοινό ευρωπαϊκό όραμα των λαών για μια Ευρώπη της προόδου, της ειρήνης, της δημοκρατίας και της ευημερίας[1], σε μια γερμανική Ευρώπη, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη κεντρόφυγων δυνάμεων που απειλούν την ίδια την ύπαρξή της.

Ένας ακόμα λόγος του κακού σχεδιασμού της ευρωπαϊκής ενότητας είναι ότι αυτός έγινε καθ’ υπόδειξη του Jean Monnet, και σε αντίθεση με τον Ντε Γκωλ, σύμφωνα με την οποία «η Ευρώπη πρέπει να γίνει μια κοινωνία που να διατηρεί στενούς δεσμούς με την Αμερική»[2]. Δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε τα πλαίσια της ψυχροπολεμικής ΝΑΤΟϊκής λογικής του αναχώματος απέναντι στη Σοβιετική Ένωση. Μια λογική που υπαγορεύτηκε από τα συμφέροντα του κεφαλαίου γενικότερα, με τον εύσχημο τίτλο της «οικονομίας της ελεύθερης αγοράς» και του αμερικανισμού, δηλαδή του σχεδιασμού της παγκόσμιας αμερικανικής ηγεμονίας ειδικότερα, άμεσος εκφραστής της οποίας έγινε το ‘Ηνωμένο Βασίλειο’ με την είσοδό του, το 1969, στην ΕΟΚ και παρά τις αντιρρήσεις του Ντε Γκωλ που το θεωρούσε ως το ‘δούρειο ίππο’ των αμερικανικών συμφερόντων. Αλλά τελικά η γερμανική οικονομική ισχύς αφαίρεσε από τη Γαλλία την ικανότητα του συνεταίρου στη διαχείριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από το Ηνωμένο Βασίλειο το ρόλο του τοποτηρητή των αμερικανικών συμφερόντων, αναλαμβάνοντας η ίδια και αυτό το ρόλο με αποτέλεσμα η Γερμανία να καταφέρει με την οικονομική ισχύ αυτό που δεν κατάφερε με τα όπλα και τα κρεματόρια στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή, να κατακτήσει την Ευρώπη. Για την επιτυχία αυτής της επιλογής, φορτώθηκαν οι αιτίες του 2ου παγκόσμιου πολέμου στον αχυράνθρωπο του κεφαλαίου τον Άντολφ Χίτλερ και στο πρώτο και μεγαλύτερο θύμα του τον γερμανικό λαό τον ίδιο, όπως αργότερα και ο εκτροχιασμός της Οκτωβριανής επανάστασης φορτώθηκε, όχι στην κρατικοκαπιταλιστική εξουσιαστική αρχιτεκτονική της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά στο δημιούργημά της το Στάλιν και στους σοβιετικούς λαούς, με στόχο και αποτέλεσμα την αθώωση του μανιακού κεφαλαίου και στις δυό εκδοχές του, του ατομικού, του συλλογικού ή του κρατικού καπιταλισμού, που από τη φύση του παράγει πολέμους, φτώχεια, δυστυχία και βαρβαρότητα.

Είναι, λοιπόν, δεδομένο ότι η σημερινή κατάσταση της Ευρώπης οφείλεται στον κακό σχεδιασμό μιας καλής ιδέας, γιατί η ιδέα της ενότητας των λαών είναι καλή σε αντίθεση με την ενότητα του κεφαλαίου, κι’ αυτό γιατί οι σχεδιαστές λειτούργησαν ως οπαδοί μιας ταξικής ιδεολογίας και αντικειμενικά, ως όργανα του κεφαλαίου και όχι ως εκφραστές των ευρωπαϊκών λαών.

Δεδομένο είναι επίσης ότι αν οι σχεδιαστές της είχαν επιδιώξει την συμμετοχή όλων των χωρών, αλλά και των Πολιτών της Ευρώπης, αυτός ο σχεδιασμός θα ήταν πολύ διαφορετικός και πιθανότατα σήμερα δεν θα βρισκόμασταν στη θέση που βρισκόμαστε. Γ’ αυτό είναι ίσως η ευκαιρία να ξαναγυρίσουμε στις απαρχές της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης και μάλιστα σ’ εκείνες που είχαν ως αφετηρία την ιδέα της κοινωνικής ισότητας, της ελευθερίας, της ειρήνης, της δημοκρατίας και της καθολικής ευημερίας και όχι σ’ εκείνες που επιδίωξαν με τα όπλα, όπως λ. χ., ο Attila, (406-453), ο Καρλομάγνος (768–814), ο Ναπολέοντας (1769-1821) και…, ο Χίτλερ (1889-1945), την ‘ένωση της Ευρώπης’, με τους Ευρωπαίους υπόδουλους του ενός ή του άλλου κατακτητή. Σ’ αυτή την αναζήτηση θα συναντήσουμε, ενδεικτικά, τον Σαιν Σιμόν, (1760-1825), τον Ιωάννη Καποδίστρια, (1776-1831), τον Giuseppe Mazzini, (1805-1872), τον Βίκτωρα Ουγκώ, (1802-1885), τονΚαρλ Μαρξ (1818-1883)και πολλούς άλλους μεταγενέστερους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μίλησαν ή έδρασαν για την ιδέα της ενωμένης δημοκρατικής Ευρώπης των λαών και όχι των καταπιεστικών κρατικών, κεφαλαιοκρατικών και εθνικιστικών εξουσιών.

Δεδομένο είναι ακόμα, ότι η χρεοκοπία του καπιταλισμού τον οδηγεί αναπόφευκτα:
σε σκλήρυνση της εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού μέσω μιας απάνθρωπης αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων με μοντέλο την κινεζοποίηση της Εργασίας[3] για την περαιτέρω απομείωση της αμοιβής της εργασίας,
σε καταστροφή του τομέα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων για την ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου,
σε μικρούς και μεγάλους καταστροφικούς πολέμους με σκοπό να ¨αναλάβουν οι πολυεθνικές εταιρείες του την ανασυγκρότηση των καταστραμμένων χωρών και να ελέγξουν τους φυσικούς πόρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους, προκειμένου να ξαναβγεί από την κρίση στασιμότητας, αλλά και
σε αναστολή της λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας και συνεπώς τον υποχρεώνει να στραφεί προς την κατεύθυνση ενός παγκόσμιου φασισμού και γι’ αυτό ξαναδημιουργεί παντού ακροδεξιές οργανώσεις που θα εκτελέσουν την αστική δημοκρατία, αν η ιστορική μνήμη των λαών της Ευρώπης δεν γίνει δύναμη ανατροπής αυτής της νέας εκτροπής προς τη βαρβαρότητα, με κατεύθυνση την άμεση δημοκρατία σε τοπική, περιφερειακή, εθνική, ευρωπαϊκή και οικουμενική κλίμακα.

Τέλος δεδομένο είναι και το γεγονός πως οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού παλεύουν από την αρχή της αθέτησης από τον καπιταλισμό των βασικών δεσμεύσεών του για ισότητα, ελευθερία και αδελφότητα, για ένα άλλο κοινωνικό σύστημα, για έναν άλλο τύπο κοινωνίας, όπως αυτό κατατέθηκε με αγώνες και με τη μορφή της κομμούνας, των κοινοτήτων και των συμβουλίων στη γαλλική, στην αμερικανική και στη ρώσικη επανάσταση. Μια διαδικασία που μετά από την εξουσιαστική εκτροπή της Οκτωβριανής επανάστασης, εκφράστηκε με τις Συμβουλιακές Δημοκρατίες στην Κούβα (1925), στη Γερμανία (1920), στην Ιταλία (1922), στην Ουγγαρία (1956) και σε πολλές άλλες χώρες και συνεχίζει να διαμορφώνει τα νέα κοινωνικά κινήματα που εκφράζουν την απευθείας και χωρίς κομματικούς διαμεσολαβητές, στροφή και παρέμβαση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού στις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και πολιτισμικές δομές της κοινωνίας με στόχο να διαμορφώσουν ένα καλύτερο κόσμο μέσα στον κόσμο που θέλουν να ανατρέψουν.

Αν αυτές οι διαπιστώσεις είναι σωστές, τότε και με αφορμή τις επικείμενες ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014, είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν θέλει να σωθεί, τότε πρέπει άμεσα να βρεθεί τρόπος να τεθεί σε κίνηση ο σταδιακός επανασχεδιασμός της πάνω στις παρακάτω βασικές αρχές:
Για να αλλάξει η αρχιτεκτονική φιλοσοφία και δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να αλλάζει ταυτόχρονα και η αρχιτεκτονική δομή της ευρωπαϊκής κοινωνίας, με πρωταγωνιστές τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμα και στη σημερινή της μορφή, αποτελεί μια κατάκτηση των λαών της Ευρώπης και συνεπώς η υπεράσπιση της διατήρησής της και η μετεξέλιξής της από Ευρώπη των κεφαλαίων σε Ευρώπη των αυτοδιευθυνόμενων κοινωνιών πρέπει να ενισχυθεί με τους αγώνες, ακόμα και με την ψήφο όλων των Ευρωπαίων πολιτών, καταδικάζοντας κάθε προσπάθεια υπονόμευσης και διάλυσής της, γιατί κάτι τέτοιο θα μας γύριζε στους αιματηρούς εφιάλτες του 19ου και του 20ου αιώνα και θα έδινε τη δυνατότητα στους επίδοξους κοσμοηγεμόνες να ξαναρημάξουν την Ευρώπη και να ματαιώσουν την δυναμική της να εξελιχθεί και πάλι σε ανατροπέα νεοσκοταδιστικών και αντικοινωνικών φασιστικών δυνάμεων.
Άμεση απομάκρυνση από τη στρατηγική του αμερικανισμού[4] για την ακύρωση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που πολτοποιεί οικονομίες, κοινωνίες και πολιτισμούς για το θρίαμβο της ‘μοναδικής λογικής’ του αμερικανικού τρόπου ζωής.
Άμεση ανατροπή της στρατηγικής του ‘νεογερμανισμού’[5] που εμποδίζει την σύγκλιση των οικονομιών και των κοινωνιών στην προοπτική της ομοσπονδοποίησης των χωρών και των λαών της Ευρώπης, γιατί είναι ακριβώς αυτή η σύγκλιση είναι που θα φέρει κοντά τους λαούς της Ευρώπης σε σχέση εγγύτητας και αλληλεγγύης και θα τους καταστήσει ικανούς να διαμορφώσουν κοινές ιδέες, κοινούς αγώνες και κοινή προοπτική.
Άμεση συνεννόηση και χωρίς ηγεμονισμούς με τις γειτονικές ασιατικές και με τις αραβικές χώρες για μια αμοιβαία συνεργασία στα πλαίσια μιας νέας συνθήκης κοινής άμυνας απέναντι σε κάθε δύναμη που επιβουλεύεται τον πλούτο της ευρύτερης περιοχής και θέτει σε κίνδυνο την ελευθερία των λαών της.
Σταδιακή απομάκρυνση της ευρωπαϊκής οικονομίας από τους καπιταλιστικούς θεσμούς και τις δομές που διαμορφώνουν οικονομικές, κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες, με ταυτόχρονη ενίσχυση κοινωνικών και συνεταιριστικών πρωτοβουλιών για την ανάπτυξη αυτοδιαχειριζόμενων ολοκληρωμένων τοπικών οικονομικών δραστηριοτήτων, με στόχο την ελαχιστοποίηση της εμπορευματικής εξάρτησης και την μεγαλύτερη δυνατή τοπική και ευρωπαϊκή αυτάρκεια από βασικά αγαθά και υπηρεσίες.
Την σταδιακή ενεργειακή απαγκίστρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τα ορυκτά καύσιμα και τις αμερικάνικες πολυεθνικές εταιρείες που χρησιμοποιούν την ενέργεια ως όπλο εξάρτησης και υποταγής, με ταυτόχρονη αξιοποίηση της επιστημονικής γνώσης και της σύγχρονης τεχνολογίας για συνδυασμένη παραγωγή από τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, άφθονης, φτηνής, καθαρής και ακίνδυνης υδρογονοενέργειας[6], που θα αλλάξει το παραγωγικό προφίλ και το καταναλωτικό μοντέλο της ευρωπαϊκής οικονομίας και θα ξαναφέρει την Ευρώπη στην κορυφή των εξελίξεων και της προόδου, καθιστώντας την ελπίδα για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Την ενίσχυση διαμόρφωσης θεσμών Κοινωνικής Οικονομίας και τη μετακίνηση της οικονομικής δραστηριότητας από την παραγωγή όπλων, μέσων και υπηρεσιών εξουσίας προς τη συνεταιριστική παραγωγή[7] και τη διευκόλυνση γενικευμένης κλίμακας δομών οικονομικής αυτοδιαχείρισης, κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και δομών άμεσης τοπικής δημοκρατίας, με προοπτική την αταξική κοινωνία[8] σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Την οργάνωση της οριζόντιας αλληλέγγυας διασύνδεσης των τοπικών άμεσων δημοκρατιών σε περιφερειακή, εθνική και ευρωπαϊκή κλίμακα για την γονιμοποίηση κοινής ευρωπαϊκής συνείδησης και ταυτότητας στη βάση των αρχών και των αξιών του οικουμενικού Ουμανισμού.

Κάτω από τις σημερινές συνθήκες ηγεμόνευσης του θεοκρατικού σκοταδισμού και της αστικής εξουσιαστικής ιδεολογίας όλων των αποχρώσεων, που έχουν ως αποτέλεσμα τη μοιρολατρία και την πολιτική παραπλάνηση μεγάλου τμήματος των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, όλα αυτά φαντάζουν ως ουτοπίες και συνεπώς δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν από τις πολιτικές δυνάμεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ταυτίζονται με το καπιταλιστικό σύστημα. Με όλα αυτά μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα τελικό συμπέρασμα: Ο καπιταλισμός, που κρύβεται πίσω από θολές ιδεολογίες, σκοτεινούς μύθους και τις καινούργιες τραπεζόμορφες, απρόσωπες τάχα, θεότητες, τις λεγόμενες “αγορές”, είναι ο μοναδικός εχθρός της Ευρώπης και της Ανθρωπότητας, από τον οποίο οι κοινωνίες, η Ευρώπη και η Ανθρωπότητα μπορεί και πρέπει να απελευθερωθούν στηριζόμενες στην κοινωνικοποίηση της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης, αποκλειστικό έργο των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και κανενός μεσσία ή κάποιας υποτίθεται ‘αριστερής’ πρωτοπορίας[9].



Με τον αγώνα όσων έχουν συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της ανατροπής του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και διανομής του πλούτου και προσπαθούν να ανοίξουν το δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο, διαμορφώνονται νέες κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις, κοινωνικές-πολιτικές συνειδήσεις, κινήματα και δομές κοινωνικής ισότητας και αλληλεγγύης. Διαμορφώνονται τα κύτταρα και οι ελπίδες του νέου κόσμου, απαλλαγμένου από σκοταδιστικές αυταπάτες και εξουσιαστικές ιδεολογίες που θα απαλλάξουν σταδιακά την ανθρωπότητα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, για να αποκτήσει νόημα αυτό το θαυμάσιο φαινόμενο της ανθρώπινης ζωής, ως η μοναδική συνείδηση αυτού του αναρχοατελεύτητου και εκπληκτικού σύμπαντος.



Περιθώρια για άλλες νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και τριτοτεταρτοδιεθνιστικές ψευδαισθήσεις δεν υπάρχουν. Η Ευρώπη και η ανθρωπότητα γενικά κινδυνεύουν από τη συνέχιση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και μπορούν να σωθούν μόνο από τις δυνάμεις της Εργασίας της Επιστήμης και του Πολιτισμού με πρόταγμα την Άμεση Δημοκρατία και την Αταξική Κοινωνία στην προοπτική ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού[10].

Αθήνα, 30 Απρίλη 2014

[1] Λάμπος Κώστας, Κοινωνική διάσταση του ΕΟΚικού Νότου και τα καθήκοντα των ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Πρόταση για μια ευρωπαϊκή στρατηγική των Δυνάμεων της Εργασίας, ΕΞΟΡΜΗΣΗ της 19.7.1987.
[2] Βλ. Μαραγκού-Δρυγιαννάκη Σπάρτη, Ζαν Μοννέ. Ο μεγάλος οραματιστής της Ενωμένης Ευρώπης, http://www.google.gr/
[3] Λάμπος Κώστας, Κιναζισμός: Το ανώτερο στάδιο του πλιατσικοκαπιταλισμού, ή το πισωγύρισμα στο κατώτατο στάδιο του πολιτισμού; ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 21, Δεκέμβρης 2010.
[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[5] Λάμπος Κώστας, Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 35/Φεβρουάριος 2012 και 36/Μάρτιος 2012.
[6] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013. Βλέπε ακόμα , Rifkin Jeremy, Η οικονομία του υδρογόνου. Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη Γη. Η επόμενη μεγάλη οικονομική επανάσταση, Λιβάνης, Αθήνα 2003.
[7] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Συνεταιρισμοί και Ανάπτυξη, ΔΑΡΔΑΝΟΣ, Αθήνα 2000.
[8] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2012, καθώς και: Κώστας Λάμπος, Αταξική Δημοκρατία και Οικουμενικός Ουμανισμός στον 21ο αιώνα, στο συλλογικό τόμο: Η Άμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα. Αναζητώντας την ουσία πέρα από ιδεολογίες και μύθους, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[9] Κώστας Λάμπος, Αριστερή διαχείριση του καπιταλισμού ή αυτοδιαχείριση της αριστερής κοινωνίας; ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος Ιούνη 2012.
[10] Κώστας Λάμπος, Από τον ευρωπαϊκό Ουμανισμό, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ή στον Οικουμενικό Ουμανισμό; MONTHLY REVIEW, τεύχος Ιούνη 2009.

http://www.infonewhumanism.blogspot.com
prodial21@gmail.com,