Ένα ζευγάρι που δεν το... κατέβασαν τα μνημόνια στο χωριό!

Από τις δεκαετίες που ζούσε στη… βάρβαρη Αθήνα, η Ιωάννα Βασιλάκη-Ζέρβα είχε στο πίσω μέρος του μυαλού της την Αμπαδιά και το χωριό ...

Από τις δεκαετίες που ζούσε στη… βάρβαρη Αθήνα, η Ιωάννα Βασιλάκη-Ζέρβα είχε στο πίσω μέρος του μυαλού της την Αμπαδιά και το χωριό της τον Άη Γιάννη στο Αμάρι και ...

επανέκαμψε τρία χρόνια πριν, για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της με το σύζυγό της Δήμο.

Όχι, δεν τους γύρισαν τα μνημόνια και οι δυσκολίες που βιώνουν όλοι οι πολίτες σήμερα

όσο η νοσταλγία και οι μνήμες από τον τόπο που πήρε τις πρώτες ανάσες με τα άλλα τέσσερα αδέλφια της!

Το σημαντικό είναι ότι και τα χρόνια που ζούσε στην… κόλαση της πρωτεύουσας δεν έπαψε συχνά να… επιστρέφει έστω και νοερά, όμως είχε «με τον Δήμο» και μια τακτική παρουσία, τουλάχιστον «δυο με τρεις φορές το χρόνο στο χωριό», για να φροντίσουν την περιουσία τους και να πάρουν ανάσες.

Αλλά εκείνο, περισσότερο, που κατάφερε η Ιωάννα ήταν από την πρώτη μέρα να κάνει τον άντρα της «Αηγιαννιώτη», έτσι που ο Ηπειρώτης γαμπρός του Αμαρίου, ο απόγονος της αντιστασιακής μορφής του Ζέρβα, στη γαλήνη του αμαριώτικου τοπίου να νιώθει σαν να βρίσκεται στη δική του κοινωνία και να περνά ποιοτικά τον καιρό του!

Και μπορεί οι κάτοικοι συγχωριανοί του να μαραζώνουν κάθε μέρα από τα σημάδια της εγκατάλειψης που συνήθισαν πια, όμως ο Ζέρβας, ένας άνθρωπος με ανοιχτή καρδιά, δεν πτοείται! Και «ο μανάβης περνά και ο φούρναρης φέρνει ψωμί, και ο ψαράς ψάρι και ο τυράς γαλακτοκομικά και οι τράπεζες είναι δίπλα στο Τυμπάκι και στις Μοίρες και τα σούπερ μάρκετ στη Μεσσαρά είναι δέκα λεπτά δρόμος και η θάλασσα είναι κοντά…»

Η προσαρμογή, λοιπόν, δεν ήταν πρόβλημα αφού υπήρχε η… προϊστορία και όλα ήλθαν μόνα τους! Η Ιωάννα δεν μπορούσε να μείνει με… σταυρωμένα χέρια και μέσα στην πλήξη, και για αυτό δημιούργησε το δικό της στέκι, που στεγάζει επί… τοίχου ενδεικτικά και τη φωτογραφική ιστορία της κοινωνίας του Άη Γιάννη. Κατάφερε έτσι, να πάει κόντρα στη μεμψιμοιρία και με το χώρο που εμπνεύστηκε να δώσει μια άλλη πνοή στη γεννησιμιό της τόπο…

ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ…

Αυτή η γυναίκα μοιάζει, κοπελίτσα να έφυγε στην Αθήνα με ένα… κέντημα κι ένα πλεχτό στο χέρι, και αυτά τα εργόχειρα να μην τα άφησε ποτέ και στην πρωτεύουσα που ζούσε και τώρα που γύρισε. Ακόμα κι όταν δεν έχει δουλειά στο στέκι-έκθεση φωτογραφίας της, θα πάρει το βελονάκι και θα πλέξει, αναβιώνοντας τις τεχνικές που διδάχτηκε εμπειρικά από τη μάνα της στο χωριό.

«Πλέκω και κεντώ κρητική βελονιά από κοριτσάκι 10 χρονών», θα πει. «Δεν άφησα ποτέ τα χέρια μου ήσυχα στα εργόχειρα και στην Αθήνα που ήμουνα δεν σταμάτησα. Με έμαθε η μάνα μου να κεντώ και να πλέκω από κοριτσάκι και τότε δεν κρεμόμαστε στα τηλέφωνα όπως σήμερα. Το αυθεντικό εργόχειρο, το πλέξιμο και η κρητική βελονιά είναι η ζωή μου!»

madeincreta.gr