Παιχνιδάδικα που ... έγραψαν ιστορία!

της Κορίνας Καφετζοπούλου Αν και το Ηράκλειο ήταν πάντα μια πόλη με αρκετά παιχνιδάδικα, δυο είναι αυτά που έχουν μείνει στη μνήμη του...

της Κορίνας Καφετζοπούλου
Αν και το Ηράκλειο ήταν πάντα μια πόλη με αρκετά παιχνιδάδικα, δυο είναι αυτά που έχουν μείνει στη μνήμη του κόσμου.

Το παιχνιδάδικο του Δαμιανάκη (επιχείρηση που άνοιξε τη δεκαετία του και δεν υπάρχει πια και η «Παιχνιδούπολη» που δημιούργησαν τα αδέρφια Αδαμάκη, πριν από 34 χρόνια.

Όσοι είναι άνω των 65 μπορεί ως παιδιά να μην ευτύχησαν να μπουν ποτέ στο πρώτο κατάστημα του Ηρακλείου που έφερε παιχνίδια, όμως ως έφηβοι και ως νεαροί, πολλές φορές το έχουν αναφέρει. Όταν στην παρέα τους έλεγαν πως θέλουν να πάρουν αυτοκίνητο, οι υπόλοιποι απαντούσαν: « Ναι, από του Δαμιανάκη!».

Εκείνες τις εποχές πολλά δεν μπορούσες να έχεις, όχι αυτοκίνητο αλλά ούτε και αυτοκινητάκια. Λαχταρούσαν τα παιδιά τα πιο απλά, τα τόπια, τις μπάλες ή τις κούκλες.

Εικόνες εποχής, ασπρόμαυρες στην αρχή και έγχρωμες στη συνέχεια, πιτσιλισμένες και με πολιτική επικαιρότητα που δείχνουν την σκληρή πραγματικότητα μιας άλλης εποχής, όσο τόσο μακρινής, παρουσίασε στο MadeinCreta o Γιώργος Αδαμάκης*.

Γεννηθείς τον Ιανουάριο του 1941, φυσικά δεν γνώρισε τί είναι παιχνίδι.

Θυμάται ότι έπαιζε "λακάκια" μαζί τους φίλους του. Στο χώμα έφτιαχναν πέντε λάκκους. Ένας από όλους θυσίαζε τη κάλτσα του, για να την κάνει μπαλάκι.Γιώργος Αδαμάκης Παιγνιδούπολη παιχνίδια Ηράκλειο

Νικητής ήταν αυτός που προοδευτικά κέρδιζε τους περισσότερους πόντους βάζοντας το μπαλάκι στα λακάκια.

Μετά έπαιζε με τη φούσκα του χοίρου. Τις αυτοσχέδιες μπάλες ήρθαν και αντικατέστησαν οι γνωστοί βόλοι ή γκαζάκια ή γυαλένα, το τόπι και η μπάλα, ενώ την εμφάνιση της θα κάνει και η κούκλα.

Οι Αφοί Αδαμάκη που από τα γεννοφάσκια τους δραστηριοποιούνται στο εμπόριο κάποια στιγμή θα στραφούν στο παιχνίδι.«Ο φίλος μου Μανώλης Πλουμιστός ήταν αντιπρόσωπος της εταιρείας «Λύρα» η οποία τότε κατασκεύαζε στην Ελλάδα τα playmobil. Αυτός μου έδωσε την ιδέα».

Το τεράστιο για την εποχή κατάστημα με την επωνυμία «Παιχνιδούπολη» θα ανοίξει το 1979, σχεδόν στην καρδιά της πόλης, στην οδό Κυδωνίας 14 στο ισόγειο, όπου ήταν το πατρικό σπίτι της οικογένειας.

Μάλιστα ο Γιώργος Αδαμάκης θα ζητήσει από το γνωστό ζωγράφο – σκιτσογράφο τον κ. Γιάννη Ανδρεαδάκη να του φιλοτεχνήσει τη μακέτα του μαγαζιού.

Το αγοράκι που παίζει θα γίνει το σήμα κατατεθέν της "Παιχνιδούπολης" και θα δώσει χαρά σε δεκάδες παιδιά που σήμερα διανύουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους.

Τη δεκαετία του '80 η πόλη έχει και άλλα καταστήματα με παιχνίδια, τους δικαιούχους Δαμιανάκη, το Βασιλάκη, τον Παπαδάκη, τα Mene-toys. Είναι μια εποχή που το χρήμα αρχίζει να ρέει άφθονο και όλα τα μαγαζιά δουλεύουν.

Για να εξυπηρετηθούν οι πελάτες η «Παιχνιδούπολη», που έκανε παραγγελίες από τον Ιούνιο για να καλύψει τις ανάγκες των εορτών, επιστράτευε προσωπικό 20 ατόμων!

Πολλές πρωτοχρονιές παρ'ολίγο η οικογένεια να της κάνει μέσα στο κατάστημα.Γιώργος Αδαμάκης Παιγνιδούπολη παιχνίδια Ηράκλειο

Τα παιδιά έπαιρναν παραπάνω από αυτό που έπρεπε, με τους γονείς τους να χαλάνε απλόχερα τα χιλιάρικα.

Μέσα στην εποχή της υπερκατανάλωσης τα παιδιά θα διατηρήσουν την αθωότητα τους - ακόμα δεν έχει βγει το ηλεκτρονικό παιχνίδι.

Θα θέλουν να πάρουν κούκλες, οι πρώτες θα ξεκινήσουν να μιλούν, τρενάκια, αυτοκινητάκια, τους ψαράδες, επιτραπέζια και πολλά άλλα.

«Ήταν πάντα ανοδικά μέχρι και το 2008. Η δεκαετία 1998 -2008 που ήταν και η αιτία να καταρρεύσει το τελευταίο πολιτικό σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, στηρίχθηκε στην υπερκατανάλωση: ένα ήθελες, τρία πράγματα έπαιρνες.

Οι καταναλωτές χαλούσαν πολλά χρήματα, τόσα πολλά που σε ένα βράδυ μπορεί να γινόντουσαν και τζίροι εκατομμυρίων» αναφέρει ο Γιώργος Αδαμάκης.

Ήταν οι εποχές, βέβαια όπως συνεχίζει, που ένας μέσος γεωργός είχε εισόδημα δεκαπλάσιο από ότι σήμερα.

«Κατέβαιναν στο Ηράκλειο μετά τη συγκομιδή της ελιάς και των σταφυλιών και προίκιζαν τα θηλυκά τους. Υπήρχαν παιδιά που πέντε χρονών είχαν έτοιμη προίκα με 12 πανωσέντονα και 12 κατωσέντονα και πάπλωμα».

Τις γιορτινές ημέρες επικρατούσε το αδιαχώρητο, ένας μέσος καταναλωτής χάλαγε για κάθε παιδί 5.000 δραχμές την εποχή που η χρυσή λίρα τότε είχε 300 δραχμές.

Τώρα ένας γονιός χαλάει 15-20 ευρώ για κάθε παιδί.

«Γυρίσαμε 50-60 χρόνια πίσω. Ο γονιός κοιτάζει πρώτα να γεμίσει το τσικάλι και με ότι περισσέψει παίρνει το δώρο. Ακόμα και τις παλιές εποχές ο κόσμος δεν είχε λεφτά, είχε να φάει. Διότι οι νοικοκυραίοι έφτιαχναν το γεμεκλίκι τους. Είχαν δηλαδή μαζέψει τα απαραίτητα, όσπρια, στάρι, λάδι, σταφίδες κ.α, για να περάσει η χρονιά και να έχουν φαγητό».

Η συνέντευξη με το Γιώργο Αδαμάκη έκλεισε με την εξής ερώτηση; Τί πιστεύετε ότι σας έκανε τόσο αγαπητούς στον κόσμο;

«Το ότι προσέχαμε τους πελάτες, γνωρίζαμε τι ακριβώς ήθελαν και δεν αισχροκερδήσαμε ποτέ εις βάρος τους».

*Μόλις το κασετοφωνάκι έκλεισε η συζήτηση προσπέρασε την πολιτική και πήγε στον Καζαντζάκη.

«Την πιο μεγάλη τρέλα την έχει αυτός που δεν έχει καμία τρέλα», είπε μεταφέροντας τα λόγια του μεγάλου στοχαστή ο Γιώργος Αδαμάκης. Για μια στιγμή θα φύγει και θα επιστρέψει κρατώντας ένα σκίτσο του Ανδρεαδάκη και ένα δημοσίευμα για τον Καζαντζάκη.

Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαμε. Η ζωή παίζει τα δικά της παιχνίδια άλλωστε. Ο Γιώργος Αδαμάκης έφυγε αιφνιδιαστικά ελάχιστα 24ωρα μετά τη συνέντευξη, λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα.

madeincreta.gr