Μεγάλη αποκάλυψη του Focus για κλεμμένα έργα τέχνης

Εβραϊκή οργάνωση κατηγορεί τη Γερμανία για ηθική συνενοχή στην απόκρυψη των κλεμμένων έργων τέχνης μετά την

Εβραϊκή οργάνωση κατηγορεί τη Γερμανία για ηθική συνενοχή στην απόκρυψη των κλεμμένων έργων τέχνης μετά την αποκάλυψη ότι για δύο χρόνια οι αρχές δεν είχαν αναφέρει την ανακάλυψη ενός φορτίου με περιεχόμενα τέχνης που είχε κατασχεθεί από τους Ναζί, συμπεριλαμβανομένων έργων των Πικάσο και Ματίς.

Η τυχαία ανακάλυψη 1500 έργων τέχνης από τελωνειακούς υπαλλήλους σε διαμέρισμα του Μονάχου που ανήκει στον γιο ενός εμπόρου τέχνης του καιρού του πολέμου, αποκαλύφθηκε σε μια έκθεση του περιοδικού Focus.

Αξιωματούχοι του κρατιδίου της Βαυαρίας αρνήθηκαν να σχολιάσουν το θέμα που θα μπορούσε να είναι μία από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις κλεμμένων έργων τέχνης από τους Ναζί. Ο γερμανός κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφεν Σαιμπερτ επιβεβαίωσε τα ευρήματα και ανέφερε ότι εμπειρογνώμονες ερεύνησαν την προέλευσή τους.

Η υπόθεση αποτελεί ένα νομικό όσο και ηθικό δίλημμα για τις αρχές. Το ναζιστικό καθεστώς είχε απομακρύνει συστηματικά εκατοντάδες χιλιάδες έργα τέχνης από μουσεία και ιδιώτες σε όλη την Ευρώπη. Ένας άγνωστος αριθμός έργων τέχνης εξακολουθεί να αγνοείται και μουσεία σε όλο τον κόσμο έχουν πραγματοποιήσει έρευνες για την προέλευση των εκθεμάτων τους.

Το Focus εκτιμά ότι τα έργα που βρέθηκαν στο διαμέρισμα του Κορνήλιου Γκούρλιτ, έχουν αξία πάνω από € 1.000.000.000. Κάποια έργα θα μπορούσαν να έχουν αγοραστεί από τον πατέρα του από τις συλλογές των γερμανικών κρατικών μουσείων. Άλλα είχαν κατασχεθεί ή αποσπάστηκαν από εβραίους που διώχθηκαν.

«Η υπόθεση αυτή δείχνει την έκταση της οργανωμένης λεηλασίας της τέχνης που σημειώθηκε σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές,» δήλωσε ο Ρούντιγκερ Μάλο, της Διάσκεψης για τις Εβραϊκές υλικές αξιώσεις κατά της Γερμανίας, σημειώνοντας ότι όλες σχεδόν οι ιδιωτικές συλλογές ανήκαν σε Εβραίους. Παράλληλα ζήτησε την επιστροφή των πινάκων στους αρχικούς ιδιοκτήτες τους και επέκρινε την έλλειψη διαφάνειας στην υπόθεση λέγοντας ότι είναι χαρακτηριστική της στάσης απέναντι στη λεηλασία των έργων τέχνης, τα οποία, για ορισμένες εβραϊκές οικογένειες, αποτελούν τα τελευταία προσωπικά είδη των συγγενών τους που δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.