Κακά τα ψέματα…

του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη Η πραγματική στόχευση της ασκούμενης πολιτικής είναι πλέον ξεκάθαρη: «εσωτερική υποτίμηση», τουτέστιν απαξίωση ...

του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη
Η πραγματική στόχευση της ασκούμενης πολιτικής είναι πλέον ξεκάθαρη: «εσωτερική υποτίμηση», τουτέστιν απαξίωση της εργασίας και των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών, εξασθένιση της...
κοινωνικής αντίστασης στο ξεπούλημά τους, στη μη-βιώσιμη εκμετάλλευσή τους και εν τέλει στην κερδοσκοπία εις βάρος του παρόντος και του μέλλοντος του ελληνικού λαού. Όχι, δεν είναι εμπάθεια – είναι απλώς η μόνη, διόλου πρωτότυπη, διέξοδος! Οι απολογητές το ονομάζουν «δυσβάσταχτη διόρθωση» και οι κριτικά σκεπτόμενοι «ανακουφιστική αυτοκαταστροφή»: η στιγμή που το σύστημα τρώει τις σάρκες του, που η μεγαλοαστική τάξη μαζεύει τον πλούτο που άφησε στα μεσαία στρώματα, που το κακομαθημένο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο ζητά πίσω τα «ασημικά» και μάλιστα σε καλή τιμή.

Δεν πρόκειται για τη δογματική εμμονή μιας «ενοχλητικά» αριστερής σκέψης – οι «58» την ονομάζουν «νεοκομμουνιστική» (;!) και μόνο αυτοί ξέρουν τι εννοούν – αλλά για την ψυχρή απόδοση της πραγματικότητας. Η εικόνα των κυβερνητικών ιπποτών που παλεύουν πάλι να ανατρέψουν τη διαφθορά, την αναποτελεσματικότητα και ταυτόχρονα τις ανομολόγητες εμμονές των κουτόφραγκων κούρασε. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι γέλιο – πράγματι, τόσο απαραίτητο στις μέρες μας…

Κι όμως, η κοινωνία μπορεί να αποστρέφεται, μπορεί να καταδικάζει, αλλά δεν στρατεύεται, ακόμη, μαζικά, πλειοψηφικά, σε καμιά εναλλακτική, σε κανέναν σκοπό. Γιατί; Λείπει η διάθεση; Όχι, λείπει ο σκοπός! Το αισθητήριο της ελληνικής κοινωνίας είναι απολύτως σωστό: ο λόγος που κυριαρχεί στο αντινεοφιλελεύθερο φάσμα δεν έχει ωριμάσει. Σίγουρα είναι πρωτόγνωρες οι καταστάσεις που βιώνουμε αλλά υπάρχουν εναλλακτικές: ένα ολοκληρωμένο, προσαρμοσμένο πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης, δημοκρατικής επαναθεμελίωσης, κοινωνικής δικαιοσύνης και περιβαλλοντικής ισορροπίας για τη χώρα.

Όχι για να ξαναταϊστεί το παρασιτικό κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, ούτε να προβούμε σε δημόσια έργα με πενταπλάσιο από το προϋπολογιζόμενο κόστος, ή να γίνει το κράτος αποθήκη των αναντίκριστων προεκλογικών υποσχέσεων. Αυτά ήταν και είναι οι σκοποί αυτών που εκμαύλισαν τη συνείδηση των πολιτών, αυτών που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν το δημόσιο ως λάφυρο της εκλογικής τους επικράτησης. Αυτών των ίδιων που σήμερα, με περισσή υποκρισία, ενδύονται το μανδύα του ιεροκήρυκα της αξιοκρατίας, αλλά την ίδια στιγμή συνεχίσουν απτόητοι να προωθούν τα «δικά τους παιδιά» και να κλείνουν το μάτι στους ανά τον κόσμο χαραμοφάηδες ξεπουλώντας μπιτ παρά το μόχθο και την περιουσία του ελληνικού λαού.

Αντιθέτως, σκοπός μας είναι να απελευθερώσουμε τις δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, να επιβάλλουμε κοινωνική δικαιοσύνη, να ξαναστήσουμε σε νέες, πιο στέρεες βάσεις τη δημοκρατία μας, σε όλα τα επίπεδα και όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικοοικονομικής ζωής, να διασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα και το μέλλον. Γίνεται;

Ναι, έγινε και θα ξαναγίνει! Εκτός από κρίσεις, πολέμους και αδικίες, κόντρα στον υστερόβουλο ψευδορεαλισμό της συντήρησης, η ιστορία της ανθρωπότητας βρίθει από παραδείγματα απελευθερωτικών επαναστάσεων.

Δεν λείπει συνεπώς η πρόταση, λείπει η τόλμη! Διότι κάποια στιγμή, όλες οι προοδευτικές προτάσεις, όλες οι κοινωνικά δίκαιες και περιβαλλοντικά βιώσιμες λύσεις έρχονται αντιμέτωπες με το ύστατο επιχείρημα της συντήρησης, με το τελευταίο «καταφύγιο» των κυβερνώντων: και πού θα βρείτε τα λεφτά;

Υπό μια έννοια, έχουν απόλυτο δίκιο. Εντέλει, αυτό ακριβώς είναι το κλειδί. Όπως αρμόζει λοιπόν σε κάθε «αδυσώπητο», απολογητικό ερώτημα, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε καθαρά, με ειλικρίνεια και παρρησία.

Υπάρχει λοιπόν μια βασική προϋπόθεση, μια συνθήκη που αν και δεν είναι από μόνη της ικανή, είναι εξόχως αναγκαία: δεν νοείται αλλαγή πολιτικής αν δεν αυξηθεί άμεσα ή έμμεσα η προσφορά χρήματος! Όμως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) είναι δέσμια του νεοφιλελεύθερου δογματισμού, του «εγωισμού» των παραγωγικά ανεπτυγμένων και του τραπεζικού ξεσαλώματος που προηγήθηκε: όταν οι τραπεζικές υποχρεώσεις ανέρχονται στο 250% και πλέον του ΑΕΠ της €-ζώνης, η μετρίαση της συναλλαγματικής αξίας του κοινού νομίσματος, εκτός από αθέμιτη για τους ήδη εξάγοντες και τους κατόχους κεφαλαιακών συσσωρεύσεων, είναι και εξαιρετικά επικίνδυνη για την ισορροπία του συστήματος, αν δεν συνοδευθεί με μια συνολική αλλαγή πολιτικού προσανατολισμού και με τον ουσιαστικό / αποτελεσματικό έλεγχο της κερδοσκοπικής δράσης του υπερσυσσωρευμένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Όπως λέει ο θυμόσοφος λαός, δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά… Οι «εταίροι» μας πρέπει να αντιληφθούν πως δεν πάει άλλο με την πολιτική του σκληρού νομίσματος και της εσωτερικής υποτίμησης, ότι είμαστε αποφασισμένοι να εφαρμόσουμε το προαναφερόμενο, προοδευτικό, κοινωνικά και περιβαλλοντικά ισόρροπο σχέδιο, με όποιο κόστος! Το ίδιο και η ελληνική κοινωνία: με ειλικρίνεια και καθαρότητα πρέπει να πούμε ότι η εναλλακτική που προτείνουμε, δεδομένων των δογματικών και πραγματικών περιορισμών της ΕΚΤ, οδηγεί σε ρήξη με την κοινοτική γραφειοκρατία! Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε απολύτως έτοιμοι για τη νομισματική αλλαγή: από την παράλληλη κυκλοφορία δεύτερου συναλλακτικού μέσου, έως την πιο καθαρή λύση της επιστροφής σε δικό μας νόμισμα, τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και της κίνησης των κεφαλαίων.

Απολύτως έτοιμος, ενημερωμένος και αποφασισμένος οφείλει να είναι και ο λαός: για τις οικονομικές δυσχέρειες που θα αντιμετωπίσουμε, τον αγώνα που πρέπει να κάνουμε, προσωπικά και συλλογικά, την υπομονή και την επιμονή που πρέπει να επιδείξουμε στο εσωτερικό και στο διεθνές μέτωπο. Άλλωστε, η πειστικά τεκμηριωμένη, αδιαμφισβήτητα διακηρυγμένη και κοινωνικά επιβεβαιωμένη απόφασή μας για αλλαγή πλεύσης, μόνο αυτή εξαντλεί τις όποιες πιθανότητες μετριασμού της σφοδρότητας της σύγκρουσης.

Η πολιτική θολούρα δεν βοηθά. Η ξεκάθαρη και αποφασιστική στάση δεν θα επικρατήσει μόνο στο εσωτερικό (ήδη η ποιοτική ανάλυση των πρόσφατων δημοσκοπήσεων δείχνει την ωρίμανση της κοινής γνώμης), αλλά θα βρει σίγουρα πολλούς συμμάχους και ιδεολογικά συγγενείς στις κοινωνίες των υπολοίπων κρατών-μελών της €-ζώνης και της Ένωσης, θα νομιμοποιήσει κοινωνικά και θα δικαιώσει ιστορικά τη σύγκρουση με τη διεθνή του νεοφιλελευθερισμού. Νομιμοποίηση και δικαίωση που είναι απαραίτητες για να είναι η ρήξη νικηφόρα και αναγεννησιακή.
parallaximag.gr