Τηλεοπτική αλητεία

Του Θανάση Νικολαΐδη.  ΚΡΑΤΙΚΑ ή ιδιωτικά; Ακόμα και στου καπιταλισμού τον ωκεανό υπάρχουν νησίδες κρατικισμού. Συνύπαρξη με προϋποθέσεις...

Του Θανάση Νικολαΐδη. 

ΚΡΑΤΙΚΑ ή ιδιωτικά; Ακόμα και στου καπιταλισμού τον ωκεανό υπάρχουν νησίδες κρατικισμού. Συνύπαρξη με προϋποθέσεις (αυστηροί κανόνες) και συνεργασία εργαζομένων. Χωρίς ν’ αλλάζει ο χαρακτήρας του κάθε συστήματος, που τα «παντρεύει» η ανάγκη και η λογική.

ΕΔΩ, το πράμα αλλάζει. Το δημόσιο κατάντησε πεδίο δράσης (και) ατιμώρητων…επίορκων. Σαν τσιφλίκι και ιδιοκτησία τους, με αμυδρές ελπίδες για την εξυγίανσή του. Από’ κει ξεκινώντας ο έλληνας ιδιώτης, εμπνεύστηκε, απαίτησε και πάτησε πόδι (και) σε χώρους που θα’ πρεπε να παραμείνουν αποκλειστικά υπό κρατικό έλεγχο (και δεν μιλάμε για τα κλασικά και «χρεοκοπημένα» κρατικά μονοπώλια).

ΕΠΕΣΕ η τηλεόραση σε χέρια ιδιωτών κι απέναντι η κρατική με τους «λειτουργούς» της. Είχε το επίπεδό της η κρατική μας τηλεόραση, το περιεχόμενο των εκπομπών της, σε απόσταση ασφαλείας απ’ την πρακτική της εμπορικής τηλεθέασης και τη χυδαιότητα. Ωστόσο, χρεοκόπησε», αλλά για άλλους λόγους. Γιατί το αλισβερίσι με διορισμούς και αστρονομικούς μισθούς χτύπησε κόκκινο και το «κοινό ταμείο» (εισφορά για την ΕΡΤ) ήταν γεμάτο.

ΕΠΕΣΕ και το «μαύρο» μέχρι να αναγεννηθεί και να σταθεί στα πόδια της η «ΔΤ» και ο ιδιώτης καναλάρχης ξεσάλωσε. Για χρήμα που του’ λειψε λόγω της κρίσης και γιατί αυτός είναι ο ρόλος και η αποστολή του. Να τα ‘κονομάει σε συνθήκες ανταγωνισμού καναλιών, πουλώντας ό,τι τρέφει αραδιαστούς ν’ αποθαυμάσουν τα κάλλη «θεών» σε σταυροπόδι με τον μηρό σε θέα.

ΤΙ άλλο; Ό,τι συνταράσσει και σοκάρει, χωρίς φραγμούς, λεπτότητα και ευαισθησία. Είχε τους λόγους της η «Αντιτρομοκρατική» να δημοσιοποιήσει τη σκηνή κι έσπευσαν τα κανάλια να την αρπάξουν. Και να την προβάλουν. Με πολλαπλή επαναπροβολή και το…‘φχαριστιόταν. Οι Πρετεντέρηδες και οι Τρέμες, με «λεκτική» δικαιολόγηση της αμαρτίας τους και πνιγμένοι στην υποκρισία. (Η παραπάνω κυρία έσπασε το χέρι της κι έκανε την πάπια). Και ο κ. Ευαγγελάτος; Τους υπερφαλάγγισε μη μείνει δεύτερος στο ηδονικό(;) τους «παιχνίδι» με τον ανθρώπινο πόνο. Ξανά και ξανά η σκηνή κι ύστερα...τρέχοντας για τον (άξιο) μισθό τους και για τους αριθμούς της τηλεθέασης.

Όχι. Δεν θα το ευχόμασταν να βρεθούν στη θέση των τραγικών γονιών. Απλά, απαιτούμε λιγότερη τηλεοπτική αλητεία.