Το κομμένο τσιγάρο κι εγώ

Αρχίζω με το αυτονόητο: όποιος μετρά πόσες μέρες είναι χωρίς τσιγάρο (όπως κάναμε με τις μέρες απολύσεως στο στρατό) δεν έχει ξεπεράσει α...

Αρχίζω με το αυτονόητο: όποιος μετρά πόσες μέρες είναι χωρίς τσιγάρο (όπως κάναμε με τις μέρες απολύσεως στο στρατό) δεν έχει ξεπεράσει ακόμη τούτη τη συνήθεια. Το δεύτερο αυτονόητο είναι επίσης απλό: όποιος λέει ότι όσο περνά ο καιρός τόσο ξεπερνά το τσιγάρο, ουδέποτε ήταν φανατικός καπνιστής.

Βαδίζω στα 34 και μέχρι την 1η Ιανουαρίου που έκοψα το τσιγάρο, μετρούσα 17 χρόνια καπνιστής. Κανονικός όχι μαϊμού. Δέκα επτά χρόνια συστηματικού καπνίσματος. Ώσπου ήρθαν δύο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου για να με βάλουν σε σκέψεις πως ήρθε η ώρα να σβήσω το τελευταίο και να πετάξω το τασάκι στα σκουπίδια.

Το πρώτο ήταν ότι η σύζυγος έμεινε έγκυος και αυτομάτως πέρασε στο μυαλό μου η (σωστή) νοοτροπία του πατέρα που θέλει το καλύτερο για το παιδί του και για να δώσει αυτό το καλύτερο για το παιδί του θα πρέπει να μπορεί. Να έχει χρόνια μπροστά του και να μην λαχανιάζει.

Το δεύτερο ήταν μία κουβέντα ενός φίλου καρδιολόγου. "Όποιος καπνίζει μέχρι τα 34-35 και στη συνέχεια το κόψει δια παντός, θα είναι σαν να μη κάπνισε ποτέ..." Επιστημονικά, δηλαδή, έκοβα το τσιγάρο και ο οργανισμός θα καθάριζε και θα επανερχόταν στην προτέρα μορφή. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει, ήταν όμως κάτι που με τσίγκλιζε...

Όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου για πολλούς μήνες. Όποιος λέει ότι μεγαλοποιώ τα πράγματα του απαντώ ξεκάθαρα ότι λέει μαλακίες. Όπερ σημαίνει πως ουδέποτε έχει βάλει τσιγάρο στο στόμα του και αν ποτέ το έκανε, αυτό έγινε για να ρίξει γκόμενα.

Όπως πάνω-κάτω άρχισα κι εγώ και πολλοί της γενιάς μου το κάπνισμα. Για μαγκιά. Για να λέμε ότι καπνίζουμε και να νομίζουμε ότι μεγαλώσαμε 10 χρόνια. Για να γουστάρουμε κρατώντας το τσιγάρο στο χέρι νομίζοντας ότι κατακτήσαμε τον κόσμο.

Για το "τζούρα κλαμπ". Για την πρώτη μαστούρα, αυτή που θα μείνει αξέχαστη. Εκείνη τη στιγμή που κατεβάζεις για πρώτη φορά τον καπνό και βλέπεις τους γύρω σου σε αργή κίνηση και τα φώτα να γυρίζουν σε ρυθμούς Μπαρμπαρέλα.

Όσο περνούν τα χρόνια και μεγαλώνεις, η μαγκιά δίνει τη θέση της στην κακή συνήθεια. Το τσιγάρο γίνεται μέρος της ζωής σου. Ξυπνάς με σκοπό να πιεις καφέ για να κάνεις τσιγάρο. Κάνεις τσιγάρο με σκοπό να πας στην τουαλέτα γιατί πιστεύεις ότι μόνο με αυτό σου έρχεται χέσιμο. Βγαίνεις έξω και το πρώτο πράγμα που ζητάς μόλις κάτσεις στο μπαρ δεν είναι ποτό, αλλά ένα τασάκι. Αγχώνεσαι και πιστεύεις ότι το καλύτερο αγχολυτικό είναι η τζούρα.

Όλα αυτά ισχύουν. Ακούγομαι σαν τον Τσίου (όχι το πουλάκι, όποιος έχει δει την ταινία, ξέρει), αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Ένας κανονικός καπνιστής βάζει πάνω από την υγεία του το τσιγάρο.

Στα παπάρια του αν οι πνεύμονες ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια που κάποιος μαλάκας φουμάρει και τους τιγκάρει με καπνό. Στα παπάρια του αν κάποιο συγγενικό πρόσωπο (όπως εμένα η μητέρα μου) χάθηκε από αυτή την κωλοσυνήθεια. Παραμένει συνήθεια, αλλά και στην άκρη του μυαλού μαγκιά. Κρατώντας το τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα -ειδικά αν αυτό το κάνεις με στιλ- θεωρείς ότι είσαι ισχυρός στα μάτια των άλλων.

Όλα αυτά τα βλέπω τώρα. Που μετράω 31 μέρες χωρίς τσιγάρο. Που χέζω εδώ και 31 μέρες χωρίς κανένα πρόβλημα. Που πίνω καφέ εδώ και 31 μέρες χωρίς τσιγάρο. Που σηκώνομαι από το τραπέζι μετά το φαγητό εδώ και 31 μέρες χωρίς να ψάχνω το πακέτο με τα τσιγάρα. Και κάθε μέρα μου λείπει περισσότερο, αλλά κάθε μέρα πεισμώνω περισσότερο.

Θέλω να λέω ότι είμαι από αυτούς, τους σπάνιους, που είχαν τις κοχόνες και το έκοψαν μαχαίρι χωρίς τσίχλες, αυτοκόλλητα και ηλεκτρονικές πίπες.

Θέλω να λέω ότι για το καλό της υγείας μου και του παιδιού μου που έρχεται, αποφάσισα να κάνω και κάτι καλό στη ζωή μου. Θέλω να ζητώ από τον 16χρονο ανιψιό μου να μην αρχίσει ποτέ αυτή τη συνήθεια χωρίς να μου απαντά: "εσύ τότε γιατί καπνίζεις;".

Δεν έγινα ξαφνικά... ασκητής και ούτε να περιμένουν τα γυμναστήρια να με δουν. Ούτε απ' έξω. Απλά αποφάσισα να δώσω μια ανάσα στον οργανισμό μου. Ναι, ζηλεύω ακόμα όταν βλέπω στο γραφείο πολλούς να πηγαίνουν στο καπνιστήριο για το χαρμάνι τους. Πολλές φορές πλησιάζω να πάρω μυρωδιά. Ξέρω, ακούγομαι σαν ήρωας σε σίριαλ του Πάνου Κοκκινόπουλου, αλλά δεν με ενδιαφέρει.

Ξέρω ότι πολέμησα στα ίσια μία συνήθεια και το κυριότερο έδωσα σε πολλούς να καταλάβουν -και δη στον εαυτό μου- ότι μαγκιά δεν είναι να καπνίζεις. Μαγκιά είναι να το κόβεις (χειροκρότημα συγκίνησης).

ΥΓ: Το παραπάνω κείμενο ήταν μία μικρή ψυχανάλυση για να πάρω κουράγιο. Ίσως ήθελα να γράψω και εγώ ένα κείμενο σαν την πρώτη φορά του Κρεκούκια με τη Μαρούσα. Το έγραψα μέσα σε 14 λεπτά. Μια και έξω. Όσο θα χρειαζόταν να καπνίσω δύο τσιγάρα. Που ίσως και να μη τα χρειαζόμουν. Γιατί όταν κόβεις το τσιγάρο συνειδητοποιείς (μέσα στα πολλά) πως αυτά που πραγματικά ήθελες (και απολάμβανες) μέσα στην ημέρα δεν ήταν παραπάνω από 7. Άλλο αν έκανες 30...

ΥΓ2: Δεν είναι η πρώτη φορά που κόβω το τσιγάρο. Το έκανα και πριν οκτώ χρόνια περίπου. Κράτησε για 12 μέρες και σε μία νύχτα κάπνισα όσα δεν είχα καπνίσει μέχρι τότε. Το έκανα και πριν τέσσερα χρόνια όταν αποφάσισα να το ελαττώσω.

ΥΓ3: Ευτυχώς που υπάρχει και το Α34 στο μηχάνημα και η σοκολάτα αντικαθιστά την ανάγκη για μια ρουφηξιά...

ΥΓ4: "Όποιος κόβει το τσιγάρο, παίρνει κιλά". Μύθος. Τρώω όσο έτρωγα και πριν. Το ίδιο. Δηλαδή, πολύ.

oneman.gr