Ο έρωτας στα χρόνια του Μνημονίου

Πίστευα ότι οι δυσκολίες φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Ίσως σε αυτό να συνέβαλε η λογοτεχνία ή οι κινηματογραφικές ταινίες που έχω δε...

Πίστευα ότι οι δυσκολίες φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Ίσως σε αυτό να συνέβαλε η λογοτεχνία ή οι κινηματογραφικές ταινίες που έχω δει. Θυμάμαι πάντα την εξομολόγηση γνωστού πολεμικού ανταποκριτή που διηγήθηκε ένα βράδυ, ότι σε κάποιον από τους βομβαρδισμούς κατά τη διάρκεια του πολέμου στον Λίβανο όπου βρισκόταν για ρεπορτάζ, την ώρα της αεροπορικής επιδρομής, όταν οι βόμβες γύρω τους σκόρπιζαν σκόνη και όλεθρο, αυτός με την παρτενέρ του είχαν την παράδοξη εμπειρία να βιώσουν ό,τι πιο δυνατό είχαν αισθανθεί ποτέ κάνοντας σεξ.
Πίστευα επίσης ότι η τρυφερότητα και η ανάγκη για αγάπη δεν έχουν σχέση με το χρήμα και τον καταναλωτισμό. Θεωρούσα κι εξακολουθώ να θεωρώ, αδιάφθορη αρετή την αγάπη. Μάλλον έκανα λάθος. Παρατηρώ αμήχανος την απομόνωση των ανθρώπων και με απογοήτευση διαπιστώνω πως ο έρωτας κοντεύει να εξαφανισθεί. Ποιός ή τι φταίει; Η οικονομική κρίση όχι μόνο δεν έφερε τους ανθρώπους κοντά αλλά μας αποξένωσε. Μας γέμισε εγωισμό και καχυποψία που σε συνδυασμό με τον εθισμό στα κοινωνικά δίκτυα από τον οποίο όλοι σχεδόν υποφέρουμε, ο έρωτας με την ρομαντική του τουλάχιστο έννοια πνέει τα λοίσθια. Η χρήση του διαδικτύου κόμισε νέους κανόνες, νέους ρυθμούς, νέες ανάγκες και νέα ήθη στην κοινωνία.
Και στο επίπεδο των ερωτικών συνευρέσεων έθρεψε με το παραπάνω την λίμπιντο του καθένα. Η έξαρση της πορνογραφίας, το απρόσωπο σεξ, οι ανεξάντλητες επιλογές, η ευκολία των one night stands, ταυτόχρονα με την επιβάρυνση της ψυχολογίας μας από τα προβλήματα της κρίσης, φαίνεται ότι δεν συνάδουν με την έννοια του αγνού, συναισθηματικού έρωτα. Αυτού που δεν βιάζεται, που δίνει ευκαιρίες στον άλλον, που συγχωρεί και που κοιτάζει μακριά. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι ερωτικές σχέσεις περνούν κρίση εδώ και δεκαετίες, καθώς οι γυναίκες επαναπροσδιόρισαν την ταυτότητά τους, κατακτώντας σε μεγάλο βαθμό μέσα στις σχέσεις και το γάμο, ίση μεταχείριση, και με τους άνδρες σαστισμένους να μετρούν τις απώλειες λες και τους πήραν τη μπάλα μέσα από τα χέρια. Ταυτόχρονα το σεξ, που κάποτε απαιτούσε μια σχετική διαδικασία, παράγινε εύκολο. Κάτι το ίντερνετ, κάτι οι εισαγόμενες από τα Βόρεια κλίματα δημιουργήθηκε υπερκατανάλωση και υπερπροσφορά. Όλοι έχουν πια πρόσβαση στους απύθμενους κόλπους της φιληδονίας αρκεί να το θέλουν. Και οι περισσότεροι το θέλουν. Και κάπως έτσι, μέσα από τον ερωτικό κορεσμό, αντί να αναδυθούν οι πραγματικές συναισθηματικές ανάγκες μας, το αδιέξοδο, η παγωμάρα και η μοναξιά έδωσαν στο ερωτικό συναίσθημα μια ακόμη καρπαζιά. Διότι τι νόημα έχουν πέντε, δέκα, εκατό ερωτικές συνευρέσεις ακόμα με διαφορετικά άτομα; Να γινότανε κανείς ευτυχισμένος μέσα από το εμπύρετο σεξουαλικό αλισβερίσι, να πεις “εντάξει”.
Όμως η φούντωση της λαγνείας δεν σβήνει έτσι εύκολα. Τελικά οδηγείσαι στο σημείο να πεις: “Φτάνει, αρκετά”. Διότι σε έχει καταβάλει η επιθυμία για πραγματική επαφή, για αληθινή τρυφερότητα. Κουράστηκες να ψάχνεις. Κουράστηκες να παίζεις το ίδιο έργο σε διαφορετικά κρεβάτια. Κρύωσες μέσα σου. Για τα καλά. Ειδικά τώρα, στις δύσκολες ημέρες του Μνημονίου. Τώρα που όλα κατέρρευσαν και θες ένα χέρι να σε κρατήσει για να μην καταρρεύσεις κι’ εσύ. Μια αγκαλιά. Γιατί έξω βρέχει. Βρέχει λυσσασμένα. Με αστραπές και μπουμπουνητά. Κι ένας θεός ξέρει πότε θα σταματήσει και με τι συνέπειες αυτή η θεομηνία.
Δύσκολες εποχές για τα συναισθήματα.

Πέτρος Μπιρμπίλης