ΕΠΟΧΗ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ

Γράφει ο Νίκος Δόικος. 28 Οκτωβρίου 2013. Ήρθε και πάλι το ΟΧΙ στην συλλογική μας μνήμη. Ένα όχι-αφετηρία θριάμβου, σε πείσμα των νόμω...

Γράφει ο Νίκος Δόικος.

28 Οκτωβρίου 2013.

Ήρθε και πάλι το ΟΧΙ στην συλλογική μας μνήμη. Ένα όχι-αφετηρία θριάμβου, σε πείσμα των νόμων των πιθανοτήτων, σε πείσμα των αριθμών και των συσχετισμών ισχύος.
Αντί της υποταγής, εθνική και κοινωνική αξιοπρέπεια.
Το ίδιο δίλημμα και σήμερα. Εθνική και κοινωνική αξιοπρέπεια στην απασχόληση και την διαβίωση από την μια μεριά και από την άλλη υποταγή στις νόρμες μιας Ελίτ βουλιμικών κερδοσκόπων.
Η νεο-φιλελεύθερη βαρβαρότητα προέκυψε μέσα στην παραζάλη του υπέρμετρου υλικού πλούτου, που ξυπνάει τα πιο κτηνώδη ανθρώπινα ένστικτα, τις πιο σκοτεινές εσωτερικές ανθρώπινες διαθέσεις.
Δεν πρόκειται απλώς για ένα αξιολογικό ζήτημα, ένα θέμα βαθμού ελευθερίας , θέμα καλής ή κακής ελεύθερης αγοράς.\

Ήταν πάντοτε και παραμένει ζήτημα πολιτισμικής επιλογής.
Η ανατροπή αυτού ακριβώς του πολιτισμικού και οικονομικού ολοκληρωτισμού τίθεται σήμερα ως προτεραιότητα των νέων κοινωνικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο.
ʽΈνα δια-κοινωνικό ΟΧΙ λοιπόν στην παρακμή και την συνολική απαξίωση.
Την ίδια στιγμή, οι Ευρωπαίοι πολίτες καλούνται να καταδικάσουν τους προσχηματικούς θεσμούς, την αμηχανία μπροστά στην επίθεση των κερδοσκόπων, και να επιβάλλουν την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης κάτω από την σημαία μιας ανθρωποκεντρικής (ελεύθερης αλλά ελεγχόμενης) Οικονομίας και μιας Πολιτικής, που θα θέτει την κοινωνική συνοχή ως κορωνίδα των προταγμάτων της.
Άλλο ένα ΟΧΙ δηλαδή στην χρηματοπιστωτικώς χειραγωγούμενη Ευρώπη.
Τέλος, για μας τους πάντα τυχερούς Έλληνες απομένει μια επιπλέον ανατροπή. Ένα δικό μας ΟΧΙ σε ό,τι μας οδήγησε στην αργυρώνητη σιωπή του βολέματος, στην αποθέωση των «κεκτημένων», στην οκνηρία, σε ό,τι σακάτεψε τον δυναμισμό μας ( και εδώ, μην το ξεχνάμε, έχουμε όλοι μέρος ευθύνης).
Ένα νέο δικό μας ΟΧΙ στο πελατειακό κράτος και στους επαγγελματίες της πολιτικής, της διαπλοκής και της ρεμούλας, που οδήγησαν την εγχώρια οικονομία στον εκτροχιασμό, την χώρα στην κατάρρευση και στην ανυποληψία και έναν ολόκληρο λαό στην απόγνωση.
Θέλω να πιστεύω ότι, για άλλη μια φορά, σε πείσμα των αριθμών και των συσχετισμών ισχύος, αυτό το τελευταίο ΟΧΙ και η συναπόφαση για ρήξη και ανατροπή της κομματικής ολιγαρχίας θα ανοίξει δρόμους υπέρβασης της παρακμής.