ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ;

Με την έλευση του Σεπτεµβρίου και την έναρξη του έτους σπουδών, είναι φυσικό να κατακλύζονται τα ΜΜΕ από τη διαφηµιστική προβολή διαφόρω...

Με την έλευση του Σεπτεµβρίου και την έναρξη του έτους σπουδών, είναι φυσικό να κατακλύζονται τα ΜΜΕ από τη διαφηµιστική προβολή διαφόρων ιδιωτικών σχολών. Οµως, αν αρκετές από αυτές που προσφέρουν εκπαίδευση είναι συνδεδεµένες µε αµφιβόλου ποιότητας πανεπιστήµια του εξωτερικού, υπάρχουν άλλες που συνεργάζονται µε κάποια σοβαρά, ώστε να αποτελέσουν τη µαγιά για µία ιδιωτική τριτοβάθµια εκπαίδευση και στη χώρα µας, όποτε και αν εγκριθεί η λειτουργία και στα καθ’ ηµάς ιδιωτικών πανεπιστηµίων. 

Αυτές όµως που δηµιουργούν εύλογο προβληµατισµό για την ποιότητά τους είναι οι διαφηµιζόµενες σχολές δηµοσιογραφίας, όταν µάλιστα δεν είναι εκ των προτέρων γνωστό το πρόγραµµα σπουδών, αλλά και από ποιον έχει εγκριθεί.

Θα ανταποκρινόταν περισσότερο στην πραγµατικότητα αν αυτές οι σχολές διαφηµίζονταν ως «εµπειρική εκπαίδευση», όπως λ.χ. µαθαίνει την τέχνη ένας βοηθός υδραυλικού δίπλα στο αφεντικό του, παρά να διαφηµίζεται και η θεωρητική γνώση που υποτίθεται ότι οι πληρώνοντες σπουδαστές παίρνουν, γνώση που είναι και αµφιβόλου κύρους.

Σύμφωνα με το SECRET των Παραπολιτικών, δεν είναι τυχαίο ότι για την προσέλκυση πελατείας επιστρατεύονται ονόµατα του δηµοσιογραφικού χώρου, κατά προτίµηση της τηλεόρασης, ως κράχτες. ∆ηµιουργούν δηλαδή στον µέλλοντα σπουδαστή της ιδιωτικής δηµοσιογραφικής σχολής την ψευδαίσθηση ότι ανοίγεται πεδίο επαγγελµατικής δόξης λαµπρό επειδή γίνεται αναφορά, ως... καθηγητού, στο όνοµα του τάδε ή του δείνα παρουσιαστού. Αποσιωπάται βεβαίως το γεγονός ότι δηµοσιογράφος που δεν έχει περάσει από την έντυπη δηµοσιογραφία στερείται της εµπειρίας της αυθεντικής δηµοσιογραφίας. Το λέει άλλωστε και η λέξη.

Από την άλλη πλευρά, έχει αποδειχθεί ότι τα ονόµατα των γνωστών δηµοσιογράφων που επικαλούνται διάφορες σχολές, ορισµένοι εκ των οποίων προβάλλονται και ως... διευθυντές σπουδών, είναι απλώς κράχτες, καθώς είναι αποδεδειγµένο ότι δεν έχουν καθηγητική παρουσία που να ανταποκρίνεται και σ’ αυτό που η σχετική διαφήµιση υπόσχεται. Αλλά αν θα µπορεί να συγχωρηθεί η αµφίβολη γνώση που ένας σπουδαστής ιδιωτικής δηµοσιογραφικής σχολής παίρνει, εκείνο που δεν συγχωρείται -ακόµη και αν το δει κανείς µέσα από ένα θεµιτό επιχειρηµατικό πρίσµα- είναι η πώληση ελπίδας σε νέα παιδιά για σταδιοδροµία σε έναν χώρο που αυτή τη στιγµή τουλάχιστον δοκιµάζεται σκληρά. Και ακόµη δεν έχουµε δει τα χειρότερα, καθώς θα αποµείνουν οι εφηµερίδες που πράγµατι µπορούν να συντηρηθούν από µόνες τους και να επιβιώσουν, ενώ στα ηλεκτρονικά Μέσα και ειδικώς στα κανάλια θα µείνουν εκείνα που µπορεί να «σηκώσει» η µικρή ελληνική αγορά.