Οι απεργίες των εκπαιδευτικών...

...και μια σύγκριση Ελλάδας-Καναδά. Aπό τον Χρήστο Μαγγούτα. Τορόντο Καναδά. Ασφαλώς κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα να απεργήσει. ...

...και μια σύγκριση Ελλάδας-Καναδά.

Aπό τον Χρήστο Μαγγούτα.

Τορόντο Καναδά.

Ασφαλώς κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα να απεργήσει. Αλλά πρέπει να ξέρει ότι αν πετύχει η απεργία του τα χρήματα θα τα πάρει από κάποιον άλλον εργαζόμενο, μια και είναι δεδομένη η οικονομική δυνατότητα μιας χώρας. Από πού λοιπόν περιμένουν οι εκπαιδευτικοί να πάρουν τα χρήματα όταν το δημόσιο ταμείο είναι άδειο? Από τους συνταξιούχους ή τους άνεργους του ΟΑΕΔ? Η μήπως από τη Φινλανδία?
Ειλικρινά θα περίμενα οι εκπαιδευτικοί, που σωστά λένε ότι διαμορφώνουν τις νέες ψυχές, να κάνουν διαδηλώσεις όχι το Σεπτέμβρη που ανοίγουν τα σχολεία, αλλά ας πούμε τον Ιούλιο – έχουν τις περισσότερες διακοπές από κάθε εργαζόμενο ας διαθέσουν μια μέρα -- με βασικό σύνθημα την πάλη τους για την προστασία της νέας γενιάς, π.χ. κατά του Μνημονίου.
Τι μήνυμα θέλουν να περάσουν στα παιδιά; «Μαθητές, αν καταπιέζεται ο λαός ή ξεπουλιέται η χώρα μη δίνετε δεκάρα, αλλά αν πειράξουν το μισθό σας πολεμήστε!»;
Επειδή οι διδάσκοντες στην Ελλάδα παραπονιούνται για τα πάντα θα κάνω μια σύγκριση ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς της Ελλάδας και του Καναδά. Θα μιλήσω μόνο για το λύκειο γιατί γι’ αυτό έχω πληροφορίες από εκπαιδευτικούς και φίλους στην Αθήνα και στο Τορόντο.
Ο καθηγητής Λυκείου στην Ελλάδα διδάσκει 10 ώρες τη βδομάδα. Στο Τορόντο 24. (Μιλάω για πραγματικές ώρες, όχι διδακτικές, ήτοι 45-λεπτα, γιατί αυτό μου θυμίζει τους 16 μήνες που έχει ο χρόνος πάνω από την Ελληνική Βουλή)
Ο καθηγητής στην Ελλάδα μπορεί να φύγει από το σχολείο, ακόμα και στις 10 το πρωί για να «προετοιμάσει» τη δουλειά του για την επόμενη μέρα. Ο καθηγητής στο Τορόντο πρέπει να είναι στη θέση του μισή ώρα πριν από το άνοιγμα του σχολείου και να φύγει όταν φύγει και ο τελευταίος μαθητής. Η προετοιμασία γίνεται μόνο στο σχολείο, όχι στο σπίτι ή στο καφενείο ή όπου αλλού και συχνά διαρκεί ως τις 7 το βράδυ.
Ο καθηγητής στο Τορόντο δεν είναι μόνιμος. Μπορεί να απολυθεί όπως κάθε εργαζόμενος οποιαδήποτε στιγμή. Αλλά το σύστημα είναι δίκαιο: αν κάποιος έχει διδάξει πάνω από 10 χρόνια μπορεί να θεωρήσει ότι είναι σχεδόν σίγουρος στη δουλειά του λόγω αρχαιότητας.
Σε πολλά σχολικά συμβούλια (επειδή το σύστημα είναι τοπικό) ο καθηγητής δεν πληρώνεται το καλοκαίρι αλλά από το ΟΑΕΔ όπως καθένας που δε δουλεύει πια. Στα περισσότερα όμως το σωματείο τους κάνει κρατήσεις ώστε να πληρώνονται και το καλοκαίρι.
Στο Τορόντο θεωρείται υποχρέωση κάθε καθηγητή να προσφέρει μερικές ώρες κάθε βδομάδα εθελοντική εργασία -- extra-curriculum activities).
Εχω συζητήσει το θέμα αυτό με φίλους εκπαιδευτικούς στην Ελλάδα και στον Καναδά. Οι αντιδράσεις είναι αυτές που θα περιμένατε:
Ελληνίδα: Δε θα μπορούσα ποτέ να διδάξω στον Καναδά υπό τέτοιες συνθήκες.
Καναδέζα (Ελληνικής καταγωγής): Είμαστε όλοι εργαζόμενοι, γιατί στην Ελλάδα οι εκπαιδευτικοί θεωρούν τους εαυτούς τους πάνω από τους άλλους εργαζομένους που δουλεύουν 40 ώρες στο χώρο εργασίας τους, στο γραφείο ή στο εργοστάσιο, και εσείς θέλετε να «δουλεύετε» από το σπίτι σας;
Ελληνίδα: Παίρνετε όμως καλύτερους μισθούς...
Καναδέζα (Ελληνικής καταγωγής): Παίρνω το αντίστοιχο των 3500 ευρώ το μήνα. 1200 είναι οι φόροι, 1000 ευρώ για το φθηνότερο διαμέρισμα 2 δωματίων και μου μένουν 1300 ευρώ για μια ζωή που είναι διπλάσια σε κόστος από την ελληνική. Οση οικονομία και να κάνω δε μου μένουν χρήματα για ένα ταξίδι στην Ελλάδα τη οποία αγαπώ.
Ελληνίδα: Στην Ελλάδα δεν έχει το σχολείο την υποδομή να μείνουμε και να ετοιμάσουμε τη δουλειά για την επόμενη μέρα...
Καναδέζα (Ελληνικής καταγωγής): Πώς να την έχει όταν για κάθε καναδό καθηγητή χρειάζονται τρεις Ελληνες; Αν ήσαστε στο Τορόντο οι μισοί, ίσως και τα 2/3 θα είχατε απολυθεί ως υπεράριθμοί, αλλιώς το τοπικό συμβούλιο παιδείας θα έπρεπε να κλείσει το σχολείο.
Ελληνίδα: Πότε παίρνετε σύνταξη?
Καναδέζα (Ελληνικής καταγωγής): Στα 65 όπως κάθε εργαζόμενος, χωρίς καμιά εξαίρεση αν έχεις τέκνα ή είσαι πολύτεκνη, αν και ο νόμος μας δίνει το δικαίωμα να εργαζόμαστε και μετά τα 65 χωρίς μείωση μισθού, κι αυτό το κάνουν τα 2/3 των καθηγητών, γιατί πιστεύουν ότι τότε είναι σε ώριμη ηλικία να μεταφέρουν τις γνώσεις τους.
Ξαναγυρίζοντας στην απεργία: μια φορά στα τελευταία 20 χρόνια έγινε απεργία των εκπαιδευτικών του Τορόντο που διάρκεσε 3-4 μέρες. Η κυβέρνηση την απαγόρευσε ως παράνομη. Το δικαστήριο τη θεώρησε νόμιμη. Οι εκπαιδευτικοί τη σταμάτησαν εθελοντικά για το καλό των μαθητών τους, τους άρκεσε ότι είχαν περάσει το μήνυμά τους...
Τώρα γενικότερα: πώς μπορεί να επιζήσει μια χώρα όταν έχει τριπλάσιους στην εκπαίδευση, στο ΟΣΕ, στην ΕΡΤ, στη Βουλή, στους δήμους, στο δημόσιο γενικά; Απλά δεν επιζεί. Ο δανεισμός αναβάλει το θάνατο για λίγο αλλά τελικά θα έρθουν οι δανειστές με δεφτέρια και γιαταγάνια. Χρειάστηκε καιρός να καταλάβουμε αυτή την απλή λογική των οικονομικών... Οι εκπαιδευτικοί πώς δεν την κατάλαβαν ακόμα ενώ διδάσκουν το «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος»?
Ξέρω ότι θα πάρω πολλά flowers (ωσαννά) από τους καναδούς εκπαιδευτικούς και πολλά flames(σταύρωσον αυτόν) από τους Ελληνες.
Αλλά αυτό ποτέ δεν επηρέασε τη γνώμη μου να γράψω ό,τι πιστεύω σωστό, γιατί είμαι πέρα και πάνω από πολιτικές επιρροές ή συντεχνιακά συμφέροντα.
ΥΓ Ασφαλώς δέχομαι οποιαδήποτε διόρθωση στα δεδομένα που αναφέρω για την Ελλάδα, μια και τα στοιχεία μου βασίζονται σε απλές πληροφορίες από φίλους εκπαιδευτικούς.

Εφημερίδα «Ελληνικός Τύπος»