Οι μικρομεσαίοι αναζητούν κόμμα για να συνέλθουν από το κώμα…

Σημειώνει ο   Δημήτρης Γιαννακόπουλος.    Παρατηρώ μια σχετικά καλά συντονισμένη επιχείρηση από τους βασικούς φορείς της διαπλοκής γι...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.  

 Παρατηρώ μια σχετικά καλά συντονισμένη επιχείρηση από τους βασικούς φορείς της διαπλοκής για την συγκρότηση ενός νέου κόμματος, που να μπορεί να εκφράσει τάχαμου αυθεντικά τους ταλαιπωρημένους και φοβισμένους από τις δραματικές συνέπειες της κρίσης, μικρομεσαίους της Ελλάδας.   

Φυσιολογική η πρεμούρα της διαπλοκής και απολύτως κατανοητή. Δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στους νεοναζί και ούτε να ελπίζεις πλέον στο ΠΑΣΟΚ και στην ΝΔ. Οι κεντρικοί φορείς του δικομματισμού μετατράπηκαν σε κεντρικούς φορείς πρόκλησης των σύγχρονων πληγών των μικρομεσαίων, οι οποίοι πολύ φυσιολογικά, και στο πλαίσιο της επιλεγείσας από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα εσωτερικής υποτίμησης, βιώνουν μια μοναδική στα ελληνικά χρονικά «έκπτωση». 

Οι μικρομεσαίοι βρίσκονται σε κώμα, αλλά θα ήταν «άδικο» αν δεν αναγνώριζαν στο πληκτρολόγιό μου την πρόβλεψη, πριν από 8-10 χρόνια, για την ζοφερή μοίρα τους. Πριν από 7-8 χρόνια το «αγαπημένο» μου θέμα ήταν το «τέλος της ευρείας μικρομεσαίας τάξης» στην Ελλάδα, όταν ακόμη ελάχιστοι ήταν σε θέση να αντιληφθούν πως δεν προειδοποιούσε και πρότεινε λύσεις για ριζοσπαστική μεταβολή του κοινωνικού και παραγωγικού μοντέλου δίχως εξανδραποδισμό εργαζομένων και οικονομική καταστροφή μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, κάποια «Κασσάνδρα», αλλά η φωνή του ορθολογισμού βγαλμένη όμως από την πραγματικότητα δύο παραδόξων: του «δημοκρατικού παραδόξου» στην Ελλάδα, όπως το προσέγγιζα με την θεωρητική υποστήριξη κυρίως της Chantal Mouffe και του «παραδόξου της ευημερίας», που εμφανώς προκαλούσε μια μεγεθυνόμενη με γεωμετρική αύξηση οικονομική φούσκα.

Ήταν τότε που «ενθάρρυνα» τους νεοναζί στη χώρα μας, προβλέποντας πως αν δεν δημιουργηθεί ένα Εθνικό Μέτωπο με πρωταγωνιστή την αριστερά, για παραγωγική αναδιοργάνωση και ουσιαστικό εκδημοκρατισμό, αφήνοντας στην άκρη την σεχταριστική κουλτούρα και υπερβατικούς ιδεολογισμούς δίχως κοινωνικοπολιτικό έρμα, η σύγκληση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο νεοφιλελεύθερο κέντρο θα ενδυνάμωνε αντανακλαστικά τον ακροδεξιό λαϊκισμό και τους φορείς του. Όπερ και εγένετο με τον πλέον άτσαλο μάλιστα τρόπο! Και ιδού η εξήγηση, γιατί οι νεοναζί δεν μου κρατούν ποτέ κακία! Οι νεοναζί είναι όλα αυτά που έχω κατά καιρούς σημειώσει, προσφέροντας την «ακτινογραφία» τους στον αναγνώστη, αλλά δεν μοιάζει να είναι αχάριστοι! Αναγνωρίζουν πως είχα δίκιο και πως αυτοί είναι τα συγκυριακά προϊόντα της όσμωσης δύο φαινομένων με φίλτρο την παρατεταμένη ύφεση και το αδιέξοδο του ατομικού μηχανισμού προσαρμογής στην ΟΝΕ: της όσμωσης του «δημοκρατικού παραδόξου» με το «παράδοξο της ελληνικής ευημερίας», που οδήγησε στην πτώχευση κράτους και τραπεζών, δίχως μάλιστα κυβέρνηση ικανή και διατεθειμένη να διαπραγματευτεί μια κοινωνικά βιώσιμη λύση, εντός του ευρώ.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων και μη υπαρχούσης μιας εξεχούσης προσωπικότητος στο χώρο της δεξιάς για να σηκώσει το βάρος του ακροδεξιού λαϊκισμού και να οδηγήσει στην συγκρότηση ενός «κόμματος εξουσίας» - απορροφώντας σχετικά αρμονικά τους νεοναζί, οι οποίοι πέτυχαν έξυπνα θα έλεγα, να δομήσουν την δυναμικότερη συνιστώσα του ακροδεξιού λαϊκισμού στην ελληνική συγκυρία της κρίσης - μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων φέρεται να, ή πράγματι, αναζητεί νέο κόμμα για να συνέλθει από το κώμα!

Στο σημείο αυτό αναλαμβάνει ρόλο η διαπλοκή, η οποία πολύ θα ικανοποιείτο αν οδηγούντο οι πικραμένοι, απογοητευμένοι και «αγανακτισμένοι» με το καθεστώς της πτώχευσης και φτωχοποίησης μικρομεσαίοι σε ένα φρέσκο «Κεντρο- δεξιο-αριστερό» κομματικό μόρφωμα, στο οποίο θα προσέδιδαν διάσταση κόμματος «εθνικής ενότητας». Αυτό το κόμμα θα μπορούσε να κατέβει ακόμη και στις ερχόμενες εκλογές με το σύνθημα:  that's it!

‘Έτσι, θα αρθρωνόταν ένας νέος λαϊκισμός εναντίον της τρόικας με πατριωτικά ασφαλώς χαρακτηριστικά, από εκείνους που λαϊκίζοντας φριχτά, εκβιάζοντας χυδαία και γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους συνταγματική τάξη, λαϊκή κυριαρχία και εθνική κυριαρχία, παρέδωσαν με εντυπωσιακή και μοναδική στα σύγχρονα ευρωπαϊκά χρονικά εθελοδουλία την ηγεσία στην τρόικα, διατηρώντας αυτοί  ασφαλώς το «προνόμιο» δόμησης πολιτικής νομιμοποίησης στο εσωτερικό. Ο καινούργιος λαϊκισμός, δηλαδή, του «that's it» θα έρθει για να «μαντρώσει» ξανά τους ευρισκόμενους σε κώμα εναπομείναντες μικρομεσαίους πελάτες του δικομματισμού της μεταπολίτευσης και να φέρει στην κάλπη, μακριά από τα αριστερά κόμματα, τους νεοναζί και άλλους πατριωτικούς αντιμνημονιακούς σχηματισμούς, εκείνους – τους πάρα πολλούς- που απείχαν αηδιασμένοι «από όλους και όλα» στις προηγούμενες εκλογές. Φαντάζομαι και τούτοι οι απολιτικοί και ρεαλιστές-φιλοτομαριστές, στη βάση του αντικοινωνικού ατομισμού τους, με ικανοποίηση και εύλογη αγανάκτηση  θα εξέφραζαν την «βούληση»: Ως εδώ και μη παρέκει …τρόικα! 

Αν με ρωτάτε «επικοινωνιακώς», θα έλεγα πως πράγματι ως λαϊκισμός το  «that's it» ή το «ως εδώ και μη παρέκει», ανάλογα με την ομάδα αναφοράς, έχει προϋποθέσεις μεγαλύτερης διείσδυσης στα μικρομεσαία στρώματα του ελληνικού εκλογικού σώματος από την πολιτική αφήγηση του συνόλου της αριστεράς, των δημοκρατών- εθνικιστών, ή των νεοναζί.  Οι αντιμνημονιακοί έγιναν πλέον ντεμοντέ στα μάτια του ελληνικού μικροαστισμού, ενώ αυτοί που έφεραν τα πράγμα «εδώ», για να αρθρώσουν προεκλογικά και ασφαλώς παρελκυστικά το «μη παρέκει», έχουν όλα τα φόντα να γίνουν μόδα. Αν είχαν και κάτι φρέσκο και ελκυστικό να εμφανίσουν ως ηγεσία και όχι την επιτομή της «μούχλας», σε κάτι πολύ θετικό θα μπορούσαν να προσδοκούν. Ακόμη και την πρωτιά με την μορφή ενός ανακαινισμένου κεντρώου κόμματος, το οποίο θα συγκέντρωνε τις αφυπνισμένες, «υπεύθυνες» δυνάμεις της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς. Πάντα το «that's it» έχει μεγάλο πολιτικό δυναμικό στα μικροαστικά στρώματα, αρκεί να μην καθυστερήσουν οι εκλογές και …εξατμιστεί και αυτό, από αυτούς και όσο η διαπλοκή συνεχίζει να ελέγχει την διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Αυτοί που εμφανίζονται να «σιχάθηκαν όλους και όλα», και όσοι ισχυρίζονται πως «κουράστηκαν από όλους και όλα», βιώνοντας την εμπειρία του κοινωνικού «κώματος», μιας εντελώς ιδιόμορφης και παράδοξης απειλής αποκλεισμού, δεν έχουν κουλτούρα που θα μπορούσε να υποστηρίξει ένα κίνημα απαραίτητο για την ευδοκίμηση μιας αριστερής μεταρρυθμιστικής προσπάθειας στο πλαίσιο ενός Εθνικού Σχεδίου παραγωγικής αναδιοργάνωσης και εκδημοκρατισμού, αλλά ούτε θα μπορούσαν για πολύ να εκφράζουν τον αντιδραστικισμό τους κλείνοντας το μάτι στην Χρυσή Αυγή. Ούτε αυτούς δεν …πάνε, όχι τόσο επειδή τους ενοχλεί ο νεοναζισμός τους, αλλά επειδή σνομπάρουν το ύφος τους. Τους γουστάρουν στην τηλεόραση για να διασκεδάζουν, κυρίως όταν απέναντι τους βρίσκονται αριστεροί, αλλά όχι οπωσδήποτε στο κοινοβούλιο. Αυτό που δεν γνωρίζω είναι αν το γνωρίζουν οι ίδιοι οι «Χρυσαυγίτες»! 

Συμπέρασμα: Η αριστερά απέτυχε με πραγματισμό, ανιδιοτέλεια και πνεύμα συντροφικότητας και ανοχής στην διαφορετική άποψη και στο διαφορετικό ύφος να συνθέσει ενωτικά και να αρθρώσει προεκλογικά το «that's it». Ο ακροδεξιός λαϊκισμός αναλώθηκε στην λαθροχειρία του πολιτικού λόγου, κυνηγώντας τους «λαθρομετανάστες» και όχι τους μεγάλους και επώνυμους λαθρεπιβάτες του σκάφους που ναυάγησε για να σωθεί το πολιτικό πλήρωμα, το οποίο ευθύνεται για το «μοιραίο»! Δεν έδειξε να συγκλονίζεται ούτε καν με υπερτιμολογήσεις παρατρεχάμενων προμηθευτών του δημοσίου της τάξης του 2000%!  Έπραξαν ό,τι ακριβώς οι ναζί κατά την άνοδό τους, συμμαχώντας με μεγαλοκεφαλαιούχους και το τμήμα εκείνο της κρατικής δομής που θα μπορούσε ανετότερα να τους προσφέρει κάλυψη, πατριωτικό κύρος και κοινωνική διείσδυση. Άρα, για την ελληνική ακροδεξιά μόνον ο στρατός θα νομιμοποίητο να αρθρώσει το «that's it»!

Αυτό λοιπόν που δεν μπόρεσε να δομήσει ως πολιτική πρακτική και αυθεντικό πολιτικό λόγο ως «that's it» η αριστερά στο σύνολό της - και, ευτυχώς, δεν βρίσκονται πρόθυμοι στρατιωτικοί να προσφέρουν ένα μιλιταριστικό πραξικόπημα στους νεοναζί - δοκιμάζει σήμερα να κατασκευάσει η διαπλοκή για λογαριασμό του πληρώματος που όχι μόνον οδήγησε το «σκάφος- Ελλάς» στο ναυάγιο, αλλά φρόντισε να εγκλωβίσει τις ελληνικές πολιτικές και την ελληνική οικονομία σε ένα αδιέξοδο και μια οδό υπανάπτυξης με προφανή δόλο, ή με κατάδηλη επιπολαιότητα και χυδαίο αίσθημα αυτοσυντήρησης. Εάν οι μικρομεσαίοι παραδοθούν στις αγκάλες αυτού του κόμματος, το οποίο όπως πληροφορούμε αγωνίζεται να κατασκευάσει αυτή την περίοδο με ιδιαίτερη ζέση η διαπλοκή και να παρουσιάσει αιφνιδιαστικά με σύνθημα το «that's it» στην τρόικα, στο πλαίσιο μιας σικέ αντιπαράθεσης για το μέλλον του προγράμματος, τότε πράγματι το «κώμα» θα έχει καταλήξει στην μεγαλύτερη πολιτική παραίσθηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.