Οι αδύναμοι λαοί και οι πανίσχυροι "οίκοι"

Όπως φαίνεται, πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός που οι λαοί αντιδρούσαν στον εχθρό. Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός που οι λαοί τιμωρούσαν ...

Όπως φαίνεται, πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός που οι λαοί αντιδρούσαν στον εχθρό. Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός που οι λαοί τιμωρούσαν τους τιμωρούς τους. Δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμα στους καινοφανείς πολέμους. Τους οικονομικούς...
Και οι ήττες των λαών έρχονται η μία πίσω από την άλλη. Κάτι ωραίες λέξεις όπως "funds" "χρηματοοικονομικοί οίκοι" και τα ρέστα, έχουν υποκαταστήσει πια τις ορδές των βαρβάρων ή των σταυροφόρων και έχουν πέσει σαν άγριες ύαινες στις σάρκες των λαών. Και οι λαοί, αδύναμοι, μαλθακοί, νωθροί, ψοφοδεείς, περιμένουν γονατισμένοι το μαχαίρι του εκδορέα βγάζοντας μικρές οιμωγές. Βέβαια αυτή η μαλθακότητα δικαιολογείται με την ευημερία του μεταπολεμικού δυτικού κόσμου όσον αφορά την ποιότητα διαβίωσης. Σίτιση, ιδιοκτησία, ψυχαγωγία, πολιτιστική δραστηριότητα, υγεία. Η σαρωτική ανάπτυξη της τεχνολογίας που υποκατέστησε τα χέρια με τις μηχανές και μετάλλαξε τους εργατοϋπαλλήλους σε χειριστές ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Το κεφάλαιο λοιπόν, αυτό το ξορκισμένο στα βάθη των αιώνων κεφάλαιο, δικαιολογεί τη φύση και τη θέση του ακόμα μία φορά, καθόλου ηπιότερο. Πήρε χαμπάρι με λίγα λόγια την βιολογική αδυναμία των λαών και χρησιμοποιώντας κυβερνήτες σπλάχνα από τα σπλάχνα του (του κεφαλαίου εννοείται), κάνει αυτό που έκανε πάντα. Μα θα μου πείτε, οι κυβερνήτες εκλέγονται από τους λαούς. Οι λαοί πάλι, εκλέγουν το μη χείρον βέλτιστον στην καλύτερη περίπτωση, στη χειρότερη εκλέγουν συντεχνιακά και με ατομικό συμφέρον. (όρα ρουσφέτι). Οι επαναστάσεις κάθε μορφής λοιπόν είναι πανάκριβες και όπως φαίνεται ουτοπικές για το υλικό των λαών, που κατ΄ευφημισμό πια φέρουν αυτόν τον τίτλο. Μεταλλαγμένοι λοιπόν και οι λαοί; Βεβαίως! Μεταλλαγμένοι σε νομάδες, σε οικογένειες αποστασιοποιημένες από το σύνολο, που προσπαθούν απελπισμένα να περισώσουν ανεπιτυχώς το ευ ζειν τους. Μάστορες μεγάλοι οι κεφαλαιοκράτες, έχουν διαπιστώσει έμπρακτα αυτές τις τεράστιες αδυναμίες και χορεύουν μόνοι τους. Βάζουν γκολ σε άδεια τέρματα.

Μα όλοι, μέσα στην απόλυτη μιζέρια και απόγνωσή τους, έχουν κάτι μέσα τους που τους τρώει. Η φωτιά σιγοκαίει στις ψυχές των πολιτισμένων και μαλθακών ιθαγενών και ένα τσακ θέλει να φουντώσει. Και τότε, η ιστορία θα επαναληφθεί, με προσωρινές ίσως, αλλά βαριές ήττες του κεφαλαίου, που αυτή τη φορά θα είναι πιο οδυνηρές για αυτούς. Ας προσέξουν λοιπόν το σκοινί που τραβάνε, γιατί κοντεύει να σπάσει. Επειδή ότι και αν λέμε, οι λαοί θα είναι πάντα λαοί.

Σ.Φ.

katoxyrosi.blogspot.gr