Ένας ελαφρύς άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να αυτοκτονήσει δίχως παρέα!

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.    Ένας σοβαρός άνθρωπος ποτέ δεν θα μπορούσε να διανοηθεί να αυτοκτονήσει με παρέα… ακόμη κι αν δεν άντεχε τ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.  
 Ένας σοβαρός άνθρωπος ποτέ δεν θα μπορούσε να διανοηθεί να αυτοκτονήσει με παρέα… ακόμη κι αν δεν άντεχε την ιδέα … να δει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση!
Ένας σοβαρός άνθρωπος κάποιου πολιτικού βάρους, ποτέ δεν θα πρότεινε έστω και για καλαμπούρι την ομαδική αυτοκτονία για να γλυτώσουν οι πελάτες του από την πολιτική κάποιου άλλου… εκτός αν ήταν διεστραμμένος! Άρα, φαιδρός πολιτικάντης και ελαφρύς άνθρωπος, τον οποίο προβάλουν άλλοι γελοίοι, μηχανικοί της «ελαφρότητας του Είναι», οι οποίοι υπάρχουν στην Ελλάδα, εμπορευόμενοι στη κοινή γνώμη την υπέρβαρη πολιτικάντικη φαιδρότητά του, καθώς μέσω αυτής το «εμπόριο» μιας άλλη μορφής αγαθών αυγατίζει καλύτερα και κυρίως ασφαλώς και άκρως επικερδώς.
Ένας ελαφρύς ωστόσο άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να αυτοκτονήσει δίχως παρέα! Είναι επειδή κατά βάθος είναι ανίκανος ακόμα και να αυτοκτονήσει. Ακόμα κι αν έβρισκε παρέα γι’ αυτήν την πράξη ομαδικής ψυχικής διαταραχής, είναι βέβαιο ότι αυτός την τελευταία στιγμή θα προτιμούσε την ζωή υπό τον Σύριζα, γλείφοντας μάλιστα τον Αλέξη, όπως γλείφει σήμερα τον Αντώνη, τον οποίον και αυτόν πριν από λίγο καιρό αντιμετώπιζε ως αίτιο ομαδικής αυτοκτονίας!
Δεν θα έγραφα αυτό το σχόλιο αν αυτός ο ελαφρύς άνθρωπος δεν προκαλούσε τόσο πολύ την ελληνική κοινωνία, η οποία θρηνεί από το ξέσπασμα της κρίσης και εντεύθεν - που οφείλεται ασφαλώς στην πολιτεία και την συμπεριφορά όλων αυτών των ελαφρών ανθρώπων που ευδοκίμησαν ως σημαίνοντες πολιτικοί την προηγούμενη περίοδο στην Ελλάδα - πάρα πολλές εκατοντάδες νεκρούς από αυτοκτονία. Ίσως δεν το γνωρίζετε, αλλά το ζήτημα των αυτοκτονιών στην Ελλάδα που συνδέονται άμεσα με την κοινωνικοοικονομική κρίση, έρχεται να ανατρέψει την σημαντικότερη θεωρία περί αυτοκτονίας, την κλασική μελέτη του David Émile Durkheim. Και κυριολεκτώ. Ο αριθμός των αυτοκτονιών στην Ελλάδα και η διάρθρωση της κοινωνικής μορφής του φαινομένου, την τελευταία πενταετία, προκαλεί το ενδιαφέρον κοινωνιολόγων, ψυχολόγων και άλλων ερευνητών, οι οποίοι έρχονται μέσω αυτής της δραματικής πραγματικότητας στην χώρα μας να αναθεωρήσουν πακτωμένες αντιλήψεις στην θεωρία του ζητήματος.
Τόσο τραγική είναι η κατάσταση, δομώντας ένα νέο παράδειγμα στις ευρωπαϊκές τουλάχιστον κοινωνίες, που μόνον ένας αφάνταστα ελαφρύς άνθρωπος θα μπορούσε να αναφέρει την λέξη αυτοκτονία για να προκαλέσει εντυπώσεις. Αυτό ξεπερνά την συνηθισμένη φαιδρότητα του ανδρός, που χαρακτηρίζοντας κάποτε «κύριο τίποτα» έναν πολιτικό του αντίπαλο, αποδείχθηκε ο ίδιος ένα «τίποτα» δίχως, μάλιστα, κύριο. Ένα αδέσποτο κυριολεκτικώς «τίποτα», το οποίο, όμως, φιλοξενείται από αυλή σε αυλή της διαπλοκής σαν να πρόκειται για κάτι! Κάτι πάντως σημαίνει αυτό για τη σχέση του «αδέσποτου» με τον νοικοκύρη της αυλής. Τον κάθε Νονό, κάθε αυλής των οικογενειών της κορυφαίας διαπλοκής στην Ελλάδα.
Όπως και να το δεις, είναι αλητεία και μόνον αλητεία το να καταφεύγουν αναίσθητοι πολιτικάντηδες σε τέτοιου είδους σημειολογία για να αναπτύξουν την παραδοσιακή μορφή κινδυνολογίας εναντίον της αριστεράς. Είναι μάλιστα τρομερό να ακούει ένας δημοσιογράφος να εκστομίζεται τέτοια χυδαιότητα και να μην αισθάνεται την ανάγκη να αντιδράσει! Όσοι καταφεύγουν σε αυτή την μορφή αντι-αριστερής προπαγάνδας δεν διαδηλώνουν καμία μορφή αντικομμουνισμού, όπως επιχειρούν να εμφανίσουν, αλλά την πιο χυδαία και αλήτικη συμπεριφορά ενός καθεστώτος, που αναμφισβήτητα διαμορφώνει τις πολιτικές συνθήκες για να ζήσουν οι έλληνες σε ένα κοινωνικό περιβάλλον όπου πλέον η αυτοκτονία αποτελεί στοιχείο της καθημερινότητας.
Αν σχηματίσει κυβέρνηση ο Σύριζα υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο, όχι απλώς ο ελαφρύς άνθρωπος να αναθεωρήσει τις απόψεις του περί αυτοκτονίας, αλλά … να ξεκινήσει επιτέλους και ψυχοθεραπεία για να απαλλαγεί από το υπερβολικό σωματικό βάρος. Ίσως μέσω αυτής να ισορροπήσει το «πράγμα»! Ο εσωτερικός κόσμος με τα ανθρωπομετρικά χαρακτηριστικά ενός «τέρατος» που δεν αντιλαμβάνεται πως στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί!