Ο μύθος του Μπαμπούλα

Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για αστικό μύθο της Θεσσαλονίκης ή για μαύρο χιούμορ. Ας δοκιμάσουν, όμως, ν...

Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου

Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για αστικό μύθο της Θεσσαλονίκης ή για μαύρο χιούμορ. Ας δοκιμάσουν, όμως, να πληκτρολογήσουν στο google «γραφείο τελετών Θεσσαλονίκη» κι η υπόδειξη θα έρθει πρώτη πρώτη: «γραφείο τελετών Μπαμπούλα». Ναι, έχουμε γραφείο τελετών που ο ιδιοκτήτης του ονομάζεται Μπαμπούλας. Για την ακρίβεια, δεν είναι ένα γραφείο, είναι δυο διαφορετικές επιχειρήσεις, με κεντρικά και υποκαταστήματα. Όμως ο σταρ είναι ο Φάνης Μπαμπούλας. Ο άνθρωπος που έχει σηκώσει στην πλάτη του, εκτός από τα φέρετρα, τις δημόσιες σχέσεις της επιχείρησης. Γελαστός, με ωραίο χιούμορ που, θέλει δεν θέλει, γίνεται μαύρο.
Βέβαια, εσχάτως δέχθηκε πλήγμα -όχι θανάσιμο- από το γραφείο Αδάμ που λάνσαρε το φέρετρο-καναπές, πλην όμως το συγκεκριμένο έπιπλο απευθύνεται σε ανθρώπους που θα το χρησιμοποιήσουν κυρίως καθιστοί. Ποιος είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής του Μπαμπούλα; Μα, το γραφείο Δαραβίγκα, επιχείρηση από το 1928.
Πριν από ένα χρόνο μετακόμισα πολύ κοντά στο ένα από τα κεντρικά. Γωνιακό μαγαζί, διακριτικό μέσα, με όμορφες γλάστρες απέξω, πάντα γεμάτες με όμορφα λουλούδια. Ποτέ ξεραμένα, ποτέ απότιστα κι αφρόντιστα. Πάντοτε στην τρίχα.
Επειδή ο σουρεαλισμός είναι πάντοτε παρών στη ζωή μου, σύντομα ανακάλυψα ότι το καλύτερο σημείο για να παρκάρω τη μηχανή μου είναι ο χώρος έξω από το γραφείο τελετών. Βρίσκεται σε λεωφόρο, διανυκτερεύει, υπάρχει πάντοτε κίνηση, είναι γειτονιά. Άσε δε που δεν κινδυνεύει η μηχανή να βρεθεί πεσμένη από την άγαρμπη κίνηση κανενός οδηγού αυτοκινήτου και να πάθει ζημιά, όπως μου έχει συμβεί πολλές φορές αλλού.
Έχοντας, λοιπόν, καθημερινή επαφή με το γραφείο τελετών Μπαμπούλα κατάλαβα ότι κανείς δεν είναι τυχαίος στον επαγγελματικό του χώρο, έστω κι αν αυτός είναι η φροντίδα για την τελευταία κατοικία. Βλέπω πώς κινούνται: διακριτικά, με υποδομή και εξοπλισμό ώστε η γειτονιά να μην έρχεται σε επαφή διαρκώς με όλα τα στοιχεία που θυμίζουν «το μοιραίο». Σκεφτείτε το λιγάκι: δεν είναι ωραίο να βλέπεις όλη την ώρα φέρετρα, έτσι δεν είναι; Διότι, το γραφείο έχει πολλή δουλειά, όχι αστεία.
Κυρίως, όμως, δεν έχουν, σε καμιά περίπτωση, συμπεριφορά «νεκροθάφτη». Ευχάριστοι άνθρωποι, καλοντυμένοι, πρόσχαροι και ευδιάθετοι, σου φτιάχνουν τη μέρα. Όποτε πηγαίνω να παρκάρω ή να ξεπαρκάρω, έρχονται να χαιρετίσουν, λέμε καμιά κουβέντα, αστειευόμαστε, κάτι σχολιάζουμε, με κάτι γελάμε. Καμιά φορά, ιδίως όταν ο ήλιος λάμπει και τα λουλούδια τους στέκονται περήφανα, μου έρχεται να τους πω «μα, δεν είναι πολύ ωραία η ζωή;», αλλά συγκρατιέμαι λόγω του οξύμωρου.
Οι Θεσσαλονικείς θα γελάσουν ίσως μ’ αυτά που γράφω, διότι πιθανόν να έχουν ιδίαν αντίληψη. Οι υπόλοιποι, ας ρίξουν μια ματιά στο site, το οποίο θυμάμαι ότι το πρωτοείδα πριν από τουλάχιστον 12-13 χρόνια, κίνηση πολύ πρωτοποριακή για την εποχή. Μάλιστα, όταν το site ήταν από κατασκευή, είχαν χρησιμοποιήσει -και αυτοί- το ανθρωπάκι με το φτυάρι που έσκαβε. Δικαίως. Δεν υπάρχει επιχείρηση που να της ταίριαζει περισσότερο. Tώρα διαθέτει και την υπηρεσία φύλαξης DNA του νεκρού. Γιατί να θέλεις να φυλάξεις το DNA του νεκρού; Επειδή προφανώς κάποιοι θέλουν να έχουν κάρτα με φωτογραφία και το DNA του μακαρίτη. Οι πρακτικοί αρκούνται στην πιστωτική του κάρτα.