Χαμός με τη βίλα του (δικτάτορα) Παπαδόπουλου στο Λαγονήσι. Τη "μάντρωσε" ο σημερινός (πολυεκατομμυριούχος) ιδιοκτήτης. Ποιες παρανομίες έχουν γίνει. Στα δικαστήρια η υπόθεση...

Πώς εμπλέκονται ο δήμαρχος Σαρωνικού και η Πολεοδομία Μαρκοπούλου.  Τι θα κάνει ο Λ. Ρακιντζής;  Από τον Θανάση Λεπίδη.  Στα μέσα τη...

Πώς εμπλέκονται ο δήμαρχος Σαρωνικού και η Πολεοδομία Μαρκοπούλου.  Τι θα κάνει ο Λ. Ρακιντζής; 

Από τον Θανάση Λεπίδη. 

Στα μέσα της δεκαετίας του '60 ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος φιλοξενήθηκε σε σπίτι του Ωνάση στο Λαγονήσι, φυσικά δίχως ενοίκιο. Ένα υπέροχο, αρχιτεκτονικά φτιαγμένο από πέτρα σπίτι κοντά στην θάλασσα. Ο δικτάτορας αμέσως τοποθέτησε συρματοπλέγματα περιμετρικά του οικοπέδου για την προστασία του και επίταξε το διπλανό οικόπεδο όπου εγκατέστησε την έμπιστη φρουρά του. Κατασκεύασε ένα λιμανάκι για να δένει το φουσκωτό του λιμενικού ώστε να υπάρχει εκτός από τον δρόμο μεταξύ των οικοπέδων και δεύτερος δρόμος διαφυγής - αν τον χρειαζόταν ποτέ. Ο δικτάτορας έζησε στο σπίτι του Ωνάση για κάποια χρόνια ώσπου τον συνέλαβε, νύχτα, ο σκληρός Ιωαννίδης. Η εξέλιξη της ιστορίας των δύο δικτατόρων είναι σε όλους μας γνωστή.
 Το όμορφο και προνομιακό σπίτι με τον κήπο των 4 περίπου στρεμμάτων άδειασε και μπήκε η επόμενη ένοικος, η εξαδέλφη του Ωνάση, κυρία Βοϊβόδα. Κάποια στιγμή η off shore εταιρεία, που της ανήκε το ακίνητο, πούλησε τις μετοχές της στον κ. Μανώλη Κυπριανίδη, γνωστό στον επιχειρηματικό κόσμο από το ρόλο του στην καπνοβιομηχανία Κεράνη. Ο Μανώλης Κυπριανίδης γόνος φτωχής οικογενείας εν συγκρίσει με την οικονομική άνεση που κατέχει τώρα, με ευγενικούς τρόπους και μεγάλη τέχνη κοινωνικής αναγνώρισης, παντρεύτηκε την κόρη του Φλέγκα - συζύγου μεγαλομετόχου της καπνοβιομηχανίας Κεράνη. Κάποια δεδομένη στιγμή η εταιρεία βρέθηκε σε οικονομική κατάρρευση. Ο ίδιος πάντως από τότε κολυμπά κυριολεκτικά στο χρήμα και δεν προσπαθεί καθόλου και να το κρύψει. Ευτυχής που αγόρασε το σπίτι «θρύλος» αμέσως ξόδεψε εκατομμύρια φτιάχνοντας το από την αρχή. Λέγεται ότι κατασκεύασε στα υπόγεια μέχρι και panic room, ένας χώρος που δημιουργείται στα μεγάλα σπίτια ώστε αν υπάρξει κίνδυνος  από εισβολείς εγκληματίες να έχουν οι ένοικοι την δυνατότητα να κλειδωθούν και να ειδοποιήσουν την αστυνομία για την σωτηρία τους.

Η καθημερινότητα του Μανώλη Κυπριανίδη είναι όπως όλων των... απλών ανθρώπων. Περιτριγυρίζεται από υπηρέτες οι οποίοι του κάνουν την ζωή ρόδινη και άνετη. Κάθε καλοκαίρι απόγευμα στις έξι ακριβώς, ένας από τους υπηρέτες ξεκλειδώνει την πόρτα του κήπου που βλέπει στο λιμανάκι και κρατώντας μια μικρή αλουμινένια σκάλα την γαντζώνει στο μπετό ώστε να μπορεί αφού κολυμπήσει πέρα - δώθε από τον ένα λιμενοβραχίονα στον άλλο- να ανεβεί άνετα από την θάλασσα. Άλλος υπηρέτης τοποθετεί στη σειρά πάνω στον μπετόν σαιζ-λόγκ και λευκά μπουρνούζια, για τους καλεσμένους. Οι υπηρέτες, που είναι περίπου έξι, είναι ντυμένοι με ναυτική στολή. Λευκά καλοσιδερομένα παντελόνια και πουκάμισα με χρυσά σιρίτια στους ώμους. Μόλις φέξει ο ήλιος (σαν σε στρατόπεδο) ένας από τους υπηρέτες ανεβάζει ναυτική σημαία που έχει και το οικόσημο της αρχοντικής καταγωγής του ιδιοκτήτη στο ασημένιο κοντάρι που βρίσκεται μεταξύ κυρίως κατοικίας και καλοκαιρινών δωματίων (μπάγκαλοους) - και κάθε βράδυ πριν δύσει ο ήλιος γίνεται, βέβαια, η υποστολή.

Αυτή είναι η ταπεινή, ήσυχη ζωή του προέδρου της ΑΓΕΤ Ηρακλής -που δεν θέλει να ενοχλεί κανέναν. Και φυσικά έχει κάθε δικαίωμα να ζει έτσι.  Στο οικόπεδο των τεσσάρων στρεμμάτων έχει τοποθετήσει περιμετρικά κυκλικά σύρματα όμοια με αυτά που είχαν και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεκάδες κάμερες ασφάλειας και συναγερμούς και, βέβαια, πολλούς φρουρούς. Στην εξωτερική πόρτα του κήπου έχει σιδερένιο ανάχωμα, κάπως όπως στην Αμερικάνικη Πρεσβεία και δίπλα στην κρεβατοκάμαρα του έχει ειδικό δωμάτιο με πολλές τηλεοπτικές οθόνες που αναμεταδίδουν τις εικόνες που στέλνουν οι περιμετρικά του οικοπέδου εγκατεστημένες αναρίθμητες κάμερες, κρυφές και φανερές στα μάτια του περαστικού. Οι οθόνες είναι συνεχώς αναμμένες και παρακολουθούνται οι  εικόνες για λόγους ασφαλείας. (Είναι ν' απορεί βέβαια κανείς: Τι και ποιοι φόβοι μπορεί να υπάρχουν αλλά κι αυτό δικαίωμά του είναι, να φυλάσσεται όπως θεωρεί σωστό).

Ο κ. Κυπριανίδης όπως φημολογείται αγόρασε την off shore εταιρεία από τον Λιβανό : Σπίτι και 4 περίπου στρέμματα - προς μερικά εκατομμύρια δολάρια. Έκτοτε, σχεδόν  κάθε χρόνο, συμβαίνει όμως το εξής περίεργο όπως διαπιστώνουν και οι περίοικοι: Κατεβαίνουν  τα όρια του οικοπέδου προς την θάλασσα. Έτσι, τα 4 στρέμματα που αγοράστηκαν από τον Λιβανό με ανεξήγητο τρόπο γέννησαν και άλλα 3 περίπου στρέμματα. Ποιος το έχει κάνει αυτό-αν είναι έτσι; Το ακίνητο σήμερα έχει μεγαλώσει τόσο ώστε να αποτελείται από 7.400 τετραγωνικά μέτρα. Ενώ χωριζόταν από την θάλασσα με μια λουρίδα κοινόχρηστης γης 2 στρεμμάτων τώρα το χωρίζουν ελάχιστα πια εκατοστά, απαγορεύοντας έτσι την ελεύθερη πρόσβαση προς τη θάλασσα και το λιμανάκι. Ποιος δεν θα ήθελε ένα ακίνητο που να γεννά εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα γης κάθε χρόνο;

Για να σοβαρευτούμε: Στην Ελλάδα που αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια της και ταυτόχρονα παλεύει σκληρά ώστε να φτάσει η μέρα που οι νόμοι θα ισχύουν για όλους, ο κ. Κυπριανίδης δίνει την εντύπωση ότι συμπεριφέρεται σαν Ρωμαίος εκατόνταρχος. Μακάρι η εντύπωση αυτή να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και γι αυτό πάσα προς τούτο διευκρίνηση δεκτή. Σαν πρόεδρος της ΑΓΕΤ Ηρακλής ίσως  μάλιστα έχει ιδιαίτερη αδυναμία στο μπετόν αρμέ, αλλά το προς διερεύνηση ερώτημα είναι αν  χρησιμοποιείται αφειδώς το μπετόν και για το μπάζωμα γης για την ενσωμάτωσή της στη νόμιμη ιδιοκτησία του. Μήπως γίνεται αυτό εν αγνοία του ιδίου και χωρίς την έγκρισή του; Είναι κι αυτή μια εκδοχή. Έχει εξασφαλιστεί και  «νόμιμη άδεια» από την πολεοδομία Μαρκόπουλου; Όπως φαίνεται πάντως και στις φωτογραφίες έχει "μαντρωθεί" και η  κάτω πλευρά, περικλείοντας την όποια διάβαση υπήρχε εκεί, χωρίς έτσι να έχει ουδείς άλλος δυνατότητα πρόσβασης.
Θέμα φαίνεται ότι υπάρχει ως προς αυτό και με τον δήμο Σαρωνικού. Ο δήμαρχος κ. Πέτρος Φιλίππου έδωσε στις 23 Ιανουαρίου 2013 βεβαίωση στην οποία χρησιμοποιεί (τεχνηέντως;) την διατύπωση ότι "σύμφωνα με τα στοιχεία που τηρούνται στο Δήμο μας δεν υφίσταται πριν ή μετά το 1923 κοινόχρηστος δρόμος" στο επίμαχο σημείο. Λίγες μόλις μέρες αργότερα, στις 30 Ιανουαρίου, η Πολεοδομία Μαρκοπούλου εγκρίνει προκλητικά τη "συνέχιση οικοδομικών εργασιών" επικαλούμενη αυτή τη βεβαίωση του δημάρχου Σαρωνικού  καθώς και (αορίστως) τις "απόψεις νομικών συμβούλων" κόντρα στις δικαστικές αποφάσεις!  Ποιών νομικών συμβούλων, πού γνωμάτευσαν άραγε τι ακριβώς; Δεν το λέει το έγγραφο του Προϊσταμένου της Πολεδομίας...
Το θέμα πήρε και τη δικαστική οδό. Και μια σωστή δικαστική λειτουργός, προσηλωμένη στο καθήκον και τη συνείδησή της, τα σταμάτησε αυτά. Ήδη το Ειρηνοδικείο Λαυρίου έλαβε μια πρώτη απόφαση με την οποία απαγόρευσε "τη διενέργεια οποιασδήποτε οικοδομικής εργασίας" στην περιοχή αυτή.

Βέβαια με αυτή την αφορμή προκύπτουν  ερωτήματα και για τους άλλους εμπλεκόμενους φορείς: Η Πολεοδομία και ο Δήμος Σαρωνικού έπραξαν σωστά το καθήκον τους; Ο λαλίστατος αρμόδιος επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης Λ. Ρακιντζής, που ασχολείται με αυτά τα ζητήματα (και ορθώς ασχολείται), δεν οφείλει να επιληφθεί πολύ περισσότερο στο συγκεκριμένο θέμα από τη στιγμή που υπάρχουν ενδείξεις ότι έχουμε να κάνουμε με "ολιγαρχικού" τύπου συμπεριφορές; Διότι καλή και σωστή η αντιμετώπιση των παρανομιών και της διαφθοράς στα "χαμηλά" της δημόσιας διοίκησης κ. Ρακιντζή, όταν όμως έχει να κάνει και με θέματα που άπτονται των "ισχυρών" τότε τι συμβαίνει;
Ερώτημα υπάρχει φυσικά και για τους Γάλλους μετόχους της ΑΓΕΤ: Γνωρίζουν, επιδοκιμάζουν και νοιώθουν ευτυχείς όταν ο πρόεδρος της εταιρείας τους συνδέει το όνομά του με τέτοια θέματα; Όσο για το άλλο που ακούγεται, ότι δηλαδή χρησιμοποιούνται μηχανήματα και υλικά της εταιρείας για τις εργασίες αυτές, ενδεχομένως να είναι μια απλή κακεντρέχεια. Εκτός αν...
Η περίπτωση αυτή πάντως είναι γενικότερα και ένα ακραίο δείγμα υπερφίαλης κοινωνικής συμπεριφοράς από αυτές που οδήγησαν τον τόπο στα σημερινά του αδιέξοδα. Όποιοι  έκαναν μια βόλτα προς την ιδιοκτησία του που βρίσκεται στο 38° χιλιόμετρο Αθηνών-Σουνίου θα μπορούσαν  να αποτυπώσουν σε εικόνες αυτά που καθημερινώς βλέπουν τα καλοκαίρια οι λουσμένοι στην λαϊκή (χωρίς εισιτήριο) πλαζ - που καταφέρνουν να πάνε στο λιμανάκι - που εμβρόντητοι χαζεύουν τις κάμερες, τα συρματοπλέγματα και τους ένστολους « ναύτες- υπηρέτες » με τα οικόσημα και τις σημαίες - καθώς και τους bodyguards που φρουρούν την παράξενη αυτή ιδιοκτησία που συνεχώς μεγαλώνει σε τετραγωνικά μέτρα -σαν να είναι ζωντανός οργανισμός!