Ρεαλπολιτίκ για ΣΥΡΙΖΑ

Του Γιάννη Σιδέρη   «Ο ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα του για μια προοδευτική διέξοδο και εναλλακτική λύση στη χώρα δεν θεωρεί ότι μπορεί να βρει σ...

Του Γιάννη Σιδέρη 

«Ο ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα του για μια προοδευτική διέξοδο και εναλλακτική λύση στη χώρα δεν θεωρεί ότι μπορεί να βρει στήριξη ή ακόμα και ανοχή από τις δυνάμεις που ηγούνται σήμερα σε επίπεδο ΕΕ και Γερμανίας, ή ΔΝΤ και ΗΠΑ. Οι όποιες αντιθέσεις  και διαφορές ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού δεν έχουν σχέση με επιλογές που αφορούν νέους προοδευτικούς ορίζοντες για τους λαούς..». Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων στην εισήγηση που κατέθεσε στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, το ΣΚ, η Αριστερή Πλατφόρμα - εσωκομματική τάση στην οποία ηγείται ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Είναι προφανές ότι καταδίκαζε ευθέως τα ταξίδια του Αλέξη Τσίπρα σε Γερμανία και ΗΠΑ και είναι δεδομένο ότι υπάρχει διαφορά θεώρησης και αδυναμία των πούρων αριστερών της πτέρυγας να κατανοήσουν την προσπάθεια που κατέβαλε ο αρχηγός τους, να διανύσει την ιλιγγιώδη απόσταση που χώριζε το κινηματικό κόμμα διαμαρτυρίας του 4%, με το σημερινό του ρόλο, αυτόν του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα πρέπει να αποκτήσει διαύλους επικοινωνίας, συνεργασίας ή ανοχής, με το σύστημα των διεθνών κέντρων αποφάσεων και στρατηγικών επεξεργασιών – διεθνή κέντρα με τα οποία θα αναγκαστεί να συνεργασθεί, ερχόμενος στην εξουσία.
Σε διεθνές πεδίο, με τα ταξίδια του ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να άρει την εικόνα του εν δυνάμει υπονομευτή του συναινετικού στάτους που κυριαρχεί στις οικονομικές ελίτ της Δύσης και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, τις κυβερνήσεις και τους υπερεθνικούς οργανισμούς. Σε εσωτερικό επίπεδο κατόρθωσε να σπάσει την εικόνα απομόνωσης που προπαγάνδισε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να αντιστρέψει –αυταποδείκτως- την εντύπωση ότι δεν έχει διεθνείς συνομιλητές, ότι είναι προσανατολισμένος μόνο στον χαλαρό, αποσπασματικό και ρευστό χώρο των διεθνών κοινωνικών κινημάτων. Το κατόρθωσε έστω και με απειρία και με γκάφες –όπως ήταν ας πούμε η υπεραπόδοση εγκωμιασμών στον πρόεδρο Ομπάμα, ή η  φιλοτέχνηση ενός ανύπαρκτου ανθρώπινου προσωπείου για το ΔΝΤ. (Στην προσπάθειά του αυτή, έκανε και την γκάφα για τους 13-14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, «την κατάργηση των οποίων δεν ήθελε το Ταμείο» και οι οποίοι ωστόσο δεν έχουν καταργηθεί!).  Φυσικά η εκεί παρουσία του συνιστά και μια ανομολόγητη από τον ίδιο παραδοχή, ότι άρχισε μια άτυπη διαπραγμάτευση μεταξύ τους, στο μέτρο που διαβεβαίωσε ότι δεν θα διακυβεύει τη θέση της χώρας στην  Ε.Ε. και δεν θα αποσύρει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, ενώ το ευρώ ξαναέγινε εθνικό νόμισμα!
Φυσικά η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, ουδόλως είναι διατεθειμένη να κατανοήσει την ρεαλπολιτίκ του αρχηγού, εμμένει στις σωστές κατά βάση αναλύσεις της για τον ρόλο των επικυρίαρχων δυνάμεων και των διεθνών οργανισμών. Άλλωστε φοβάται μήπως οι επαφές αυτές είναι η αρχή ενός …ενδοτισμού, στην περίπτωση που το κόμμα τους γίνει κυβέρνηση και αρχίσει το μπρα ντε φερ με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Με την μεν πρώτη για το μνημόνιο κυρίως, με τις δεύτερες για τα εθνικά μας θέματα στα οποία προεξάρχει κατά την τωρινή συγκυρία το θέμα της ΑΟΖ.
Εδώ είναι η αχίλλειος πτέρνα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ: Προ μνημονίου τα εθνικά δεν υπήρχαν για το κόμμα, ή υπήρχαν καλυμμένα μέσα στο ροζ σύννεφο της συνθηματολογικής αντίστασης στον ιμπεριαλισμό, της καλοδιάθετης και ανθρωπιστικής θεώρησης περί του δικαιώματος των κρατών και των μειονοτήτων να αυτοπροσδιορίζονται, ή περί της ειρηνικής συνύπαρξης και φιλίας των λαών, των οποίων η θέληση αρκούσε για να εξοβελίσει κάθε δυσαρμονία στις διεθνικές τους υποθέσεις. Με την επιβολή του μνημονίου ο ΣΥΡΙΖΑ περιέπεσε σε ένα είδος …αριστερής εθνικοφροσύνης, όπου τα περί προδοτών, μειοδοτών, Τσολάκογλου, ξεπουλήματος κλπ, έγιναν το κύριο αφήγημα των μελών και των οπαδών του, αφήγημα όμως που δεν έδινε αξιόπιστη απάντηση για την προοπτική εξόδου.   
Ούτως ή άλλως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένος πλέον να ασχοληθεί με τα εθνικά και τα διεθνή θέματα, καθώς και με τη θέση και την πορεία της χώρας στους υπερεθνικούς οργανισμούς, ως εν δυνάμει μελλοντική κυβέρνηση της χώρας. Και πρέπει να ασχοληθεί εσπευσμένως, συντάσσοντας βιώσιμα σχέδια εθνικής στρατηγικής –έστω κι αν αυτό θα του επιφέρει εσωτερικές αναταράξεις.