Είναι ο βαθυπασοκισμός, ηλίθιε!

 Γράφει ο Θέμης Παρλαβάντζας , parthemis@alleyoop.gr thinkfree.gr Ήταν μια φορά κι ένα καιρό ένα κόμμα, που το έλεγαν ΠΑΣΟΚ. Αυτό λοι...

 Γράφει ο Θέμης Παρλαβάντζας, parthemis@alleyoop.gr
thinkfree.gr

Ήταν μια φορά κι ένα καιρό ένα κόμμα, που το έλεγαν ΠΑΣΟΚ. Αυτό λοιπόν το κόμμα ήταν πολύ δυνατό, γι’ αυτό και βασίλεψε στην Ελλάδα για περίπου 40 χρόνια, σφραγίζοντας την πολιτική ζωή της τόσο πολύ, που όλα τα άλλα κόμματα ήθελαν να του μοιάσουν! Το συντηρητικό κόμμα αυτής της χώρας μάλιστα, πασοκοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό, που όταν κυβέρνησε την Ελλάδα από το 2004 μέχρι το 2009, πασοκοπρόσφερε περισσότερα από ό,τι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Όλα δε αυτά τα χρόνια της ηγεμονίας του στην Ελλάδα, καπέλωσε και τα αριστερά κόμματα με τρόπο τέτοιο, που εξελίχθηκαν σε ουρά του, ενώ στους μαζικούς φορείς, στους πνευματικούς χώρους και στην τοπική αυτοδιοίκηση έκανε ένα άνετο και υγιεινό περίπατο.
Το παραμύθι αυτό κράτησε πoλύ! Σχεδόν σαράντα χρόνια και σε αυτά τα χρόνια πλάστηκε ένα νέο είδος ανθρώπου. Ο βαθυπασόκος. Πρόγονοί του ήταν ο λαϊκισμός από την πλευρά του πατέρα του και η αριστεροφροσύνη από την πλευρά της μητέρας του. Ο λαϊκισμός ήταν γνήσιο τέκνο του Νέου Ελληνικού Κράτους, ενώ η αριστεροφροσύνη ήταν απότοκο της αίγλης των ηττημένων αριστερών του Εμφυλίου. Το ιδεολογικό κενό και ο τραμπουκισμός της πλευράς των νικητών, μετέτρεψε την αριστεροφροσύνη σε ηγεμονική δύναμη στη μεταπολίτευση και επηρέασε το ΠΑΣΟΚ τόσο πολύ, που ‘’πήρε την μπουκιά από το στόμα’’ των κομμάτων της αριστεράς.
Έτσι λοιπόν, ο βαθυπασόκος, απέκτησε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τέτοια, ώστε να μιλάμε σύμφωνα με την Ανθρωπολογική επιστήμη, για ένα νέο είδος ανθρώπου, που απλωνόταν από τη Νέα Δημοκρατία μέχρι και το ΚΚΕ. Δεν ήταν βλέπετε μόνο ο κομματάνθρωπος του ΠΑΣΟΚ. Ήταν ο τύπος του ανθρώπου της μεταπολίτευσης, ο μη προνομιούχος φυσικά, που ξεπήδησε απ’ το ΠΑΣΟΚ και απλώθηκε παντού. Σε όλο το τόξο της αριστεροδεξιάς. Ας τον πλησιάσουμε λίγο να δούμε τα χαρακτηριστικά του, όπως τον καθιέρωσαν μέχρι τις μέρες μας.
Ρητορική φαντασιοκοπία. Δημιουργούμε επαναστατικούς παράδεισους διανθισμένους με τσοχατζοπουλική στομφώδη ρητορική, πλήρως ακαταλαβίστικη, μαξιμαλιστική, έτσι κι αλλιώς ουτοπική, διανθισμένη με τη θρασύτητα του ημιμαθή και τη βαρύτητα ενός Βαγγέλη Γιαννόπουλου.
Γραψαρχι…μός. Γενικά, νόμος είναι το δίκιο καθενός που κλείνει δρόμους ή τους κατεβάζει διακόπτες. Οι κανόνες υπάρχουν για να παραβιάζονται. Αλλά μόνο για να παραβιάζονται. Συντάγματα, νόμοι, κανόνες κ.λ.π. πάνε στην άκρη, όταν αναλαμβάνει ο τσαμπουκάς των οργισμένων!
Αμοραλισμός κατά πάντων και δια πάντων. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όπου σκοπός, καταναλωτική ευμάρεια, όπου μέσον, τα δανεικά (με επιβάρυνση της επόμενης γενιάς), η λαμογιά, τα επιδοματάκια, τα εκτός έδρας, τη λούφα, τα μυστικά κονδύλια, το γλείψιμο, οι λοβιτουρίτσες, οι αρπαχτές, και άλλα πολλά, που δύσκολα βρίσκεις τέλος!
Ακατάσχετος βολονταρισμός. Αλλάζουμε τον κόσμο, έτσι, γιατί γουστάρουμε. Στριμώχνουμε την Αμερική την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλάζουμε τα φώτα στο ΔΝΤ, στον καπιταλισμό γενικώς και αορίστως, στα ντόπια και ξένα μονοπώλια, α! και στους ιμπεριαλιστές.
Τυφλός ακτιβισμός. Πρώτα δρούμε και μετά σκεφτόμαστε. Ακτιβισμός (είναι και της μόδας ο όρος) για να εμποδίσουμε τη μονάδα ανακύκλωσης απορριμμάτων στην περιοχή μας και μετά βαφτίζουμε το μπάχαλο που δημιουργούμε οικολογική ευαισθησία. Κάνουμε κατάληψη στα γραφεία της ΔΕΗ και μετά το βαφτίζουμε καλό του κοινωνικού συνόλου. Σταματάμε το ΜΕΤΡΟ απροειδοποίητα και λέμε πως παλεύουμε για όλη την κοινωνία.
Τραμπουκισμός. Αρχίζουμε με τον λεκτικό τραμπουκισμό βαφτίζοντας τον συνομιλητή φασίστα και περνάμε στη σωματική βία γιατί μόνο έτσι καταλαβαίνουν οι φασίστες. Ο άλλος, όταν δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας.
Προπέτεια. Σημασία δεν έχει τι λέμε! Αρκεί να λέμε! Διανθίζουμε με μαρξιστικά τσιτάτα και γελοίες συνεπαγωγές το λόγο μας, τον βουτάμε λίγο στον Μακρυγιάννη και στον Βελουχιώτη και εκτοξεύουμε απειλές, ώστε να πιάσει τόπο ο λόγος μας.
Υπάρχουν κι άλλα αγαπητέ μου αναγνώστη, αλλά σου αναφέρω μερικά μόνο από τα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά στο παραμύθι της μεταπολίτευσης, όπου μεσουράνησε ο φοβερός και τρομερός βαθυπασόκος μας. Περιμένεις τώρα να δεις και το τέλος; Δυστυχώς όμως, αντίθετα από τα άλλα παραμύθια το τέλος δεν είναι καλό.
Το ΠΑΣΟΚ σάπισε, σχεδόν έπεσε! Όλα τα παραδοσιακά κόμματα που φιλοξενούσαν τον βαθυπασόκο μας έγιναν άνω-κάτω! Έμεινε ο καημένος μας άστεγος! Βολοδέρνει πια στον ΣΥΡΙΖΑ ενωτικό κοινωνικό μέτωπο, στον Καμμένο, στη Χρυσή Αυγή, στο εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, στη ρημαγμένη ΝΔ! Πού να βρει στέγη ο βαθυπασόκος μας σήμερα;
Βλέπετε, σε αυτό το παραμύθι της μεταπολίτευσης δεν καταρρέουν μόνο τα κόμματα. Καταρρέουν τα πάντα, αντάμα με τη μόνη συνεπή ιδεολογία που γέννησε η μεταπολίτευση. Το βαθυπασοκισμό!
Κι έτσι, αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν ζει πια ούτε αυτός καλά, ούτε εμείς καλύτερα!