Συνταγματική νομιμότητα και το τέρας του αυταρχισμού

Ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα μεταρρύθμισης του Ελληνικού πολιτικού και κυβερνητικού συστήματος είναι ο περιορισμός του κράτους. Κ...

Ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα μεταρρύθμισης του Ελληνικού πολιτικού και κυβερνητικού συστήματος είναι ο περιορισμός του κράτους. Και όταν λέμε περιορισμό, δεν εννοούμε μόνο την μείωση του μεγέθους του αλλά και περιορισμό σε πολλές από τις λειτουργίες του (η γραφειοκρατία, η διάσπαση των υπηρεσιών, η πολυπλοκότητα των ρυθμίσεων, η ασφυκτική παρεμβατικότητα στο επιχειρείν, η άδικη και παράλογη φορολογία, η διαφθορά των κρατικών λειτουργών και γενικά ο περιορισμός του ρόλου που κάνει την οικονομία αλλά και την κοινωνία να ασφυκτιά).

Και ενώ περιμέναμε να γίνουν βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, την μείωση δηλαδή του κράτους (προς όφελος της λειτουργικής αποτελεσματικότητας του ως προς την οικονομία, αλλά και ως προς τον διαμεσολαβητικό του ρόλο με την κοινωνία), η νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζουν τα κόμματα της διακυβέρνησης σήμερα (και τα τελευταία δύο χρόνια), έχουν επικεντρωθεί στο μέγεθος και μόνο του κράτους (ως απόλυτο αριθμό υπαλλήλων), χωρίς να έχουν κάνει ούτε ένα βήμα προς κάθε άλλη κατεύθυνση.

Είναι δε μία από τις βασικές αντιφάσεις του νεοφιλελευθερισμού να επικαλείται την ύπαρξη μικρού μεν κράτους (όσον αφορά τον αναδιανεμητικό και τον ελεγκτικό του ρόλο), αλλά αναγκαστικά να είναι πολύ ισχυρό στην καταστολή των κοινωνικών αντιδράσεων, για να μπορούν να εφαρμοσθούν οι σκληρές νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές.

Η κυβέρνηση σήμερα, έχει υιοθετήσει ακραιφνώς νεοφιλελεύθερες πολιτικές, σε αντίθεση με τις προεκλογικές τις δεσμεύσεις.

Δεν έχει σημασία αν οι περισσότερες από αυτές έχουν επιβληθεί από την Τρόϊκα, σημασία έχει ότι τις εφαρμόζει χωρίς να ενδιαφέρεται για την Συνταγματική νομιμότητα, ακυρώνοντας τον βασικότερο θεσμό της Δημοκρατίας, επεμβαίνει πλέον ξεκάθαρα στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και καταργεί τους θεσμούς με τον τρόπο που νομοθετεί και εφαρμόζει την πολιτική της. Και φθάνει στο σημείο να διαβεί οριστικά πιστεύω τον Ρουβίκωνα, ακυρώνοντας καταφανώς το Σύνταγμα, με την πολιτική επιστράτευση των απεργών στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Και για να ξεκαθαρίσω την θέση μου, δεν συμφωνώ με τους απεργούς, τους αναγνωρίζω όμως το δικαίωμα της απεργίας, εφόσον είναι σύννομη. Και αυτή δεν ήταν σύννομη, όπως έκρινε η δικαιοσύνη, πέραν της αναλγησίας που έδειξαν για τους συμπολίτες τους, που τους κρατούν ομήρους επί μέρες, καταχρώμενοι της δημόσιας περιουσίας που τους έχουμε εμπιστευθεί.
Δεν θα υποστηρίξω επ’ ουδενί, όμως, τα παράνομα μέτρα της Κυβέρνησης, την ακύρωση του Συντάγματος και την μη τήρηση των νόμων. Είχε πολλά όπλα στα χέρια της για να αντιμετωπίσει, με σύννομο τρόπο, την κατάσταση. Νόμιμα μέτρα, που έφθαναν ακόμη και στην απόλυση των παρανομούντων. Δεν το έκανε για να μην πειράξει τους συνδικαλιστές (από τους οποίους όλο το πολιτικό σύστημα εξαρτάται) και προτίμησε να πέσουν στα μαλακά με την πολιτική επιστράτευση, ένα γενικό μέτρο ηπιότερο από την απόλυτη εφαρμογή των νόμων, για συγκεκριμένα αδικήματα από πρόσωπα που παρανόμησαν. Η επιλογή αυτή όμως καταλύει την το Σύνταγμα εις βάρος της λειτουργίας της Δημοκρατίας.

Η Κυβέρνηση προτίμησε την κρίση συνταγματικής νομιμότητας, για να απαλύνει το κομματικό κόστος.

Δεν θα ήθελα να φανώ προφήτης, αλλά φοβάμαι ότι είναι η αρχή του τέλους της συνοχής για αυτήν την τρι-κομματική κυβέρνηση. (Αλήθεια πόσο ανώδυνη μπορεί να είναι η σιωπή της ΔΗΜΑΡ; Φοβάμαι ότι θα εξαντλήσει γρήγορα το κεφάλαιο ανοχής, σιωπώντας σε τέτοιες παράνομες και ακυρωτικές για το Σύνταγμα πράξεις).

Η δε Ελληνική κοινωνία, έστω κι αν πρόσκαιρα φαίνεται να ωφελείται από την κατ’ επίφαση αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, αντιλαμβάνεται ταυτόχρονα το έλλειμμα νομιμότητας στις πράξεις αυτές που τρέφουν επικίνδυνα το ‘’τέρας’’ της αυταρχικότητας.

Στέλιος Φενέκος