(Αναγκαίες) προτεραιότητες...

Του Θανάση Νικολαΐδη. ΧΟΡΤΑΤΟΙ από λόγια και υποσχέσεις (πολιτικών), αρχίσαμε να…εμβαθύνουμε. Για τη σχέση της ηθικολογίας (τους) με τη...

Του Θανάση Νικολαΐδη.

ΧΟΡΤΑΤΟΙ από λόγια και υποσχέσεις (πολιτικών), αρχίσαμε να…εμβαθύνουμε. Για τη σχέση της ηθικολογίας (τους) με την ανομολόγητη σκέψη. Και με την πρακτική τους.
ΚΟΠΙΑΣΕ για το γραφείο υπουργού και μέτρα κεφάλια «εργαζομένων». Αποσπασμένοι του δημοσίου σε πόστο λουφαδόρου, μοχθούν για (το) μεροκάματο. Κοπέλες σκυμμένες στο κομπιούτερ, κυρίες επί της «υποδοχής», μαντράχαλοι με το κινητό στο χέρι για δημόσιες σχέσεις και ο υπουργός σε σύσκεψη. Με τους φρουρούς του σε κατάσταση «ανάπαυσης του πολεμιστή» και τους…πελάτες να περιμένουν. Για το κουφετάκι του έκαστος κι όλοι μαζί να περιγράφουν την ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Με τους (μεγαλο)ρουσφετολόγους (λήπτες και δέκτες) αθέατους και την κωδικοποιημένη γλώσσα τους ακατάληπτη απ’ τους «εκτός».
ΚΑΙ τι οφείλουν να πράξουν οι πολιτικοί μας, αύριο το πρωί; Να λιγοστέψουν τους φρουρούς και να απολύσουν το μισό προσωπικό των βολεμένων (και δραχμοβόρων) συνεργατών τους οι υπουργοί. Κι από χρυσοπληρωμένους ειδικούς συμβούλους που δεν υπόκεινται σε κοινή…θέα; Να τους ξεβολέψουν. Κι ύστερα; Να παραδώσουν τα (δωρεάν) λάπτοπ και τον πολυτελή και παραπανίσιο εξοπλισμό των γραφείων τους σε μια μεγάλη αποθήκη. Αυτά τα…υλικά αγαθά θα τα παραλάβουν, την άλλη μέρα, με φορτωτική τα φορτηγά και τους ανθρώπους τα…λεωφορεία. Για πού, πώς και γιατί;
ΟΙ δικαστικοί περιμένουν. Οι πολλοί σε κτήρια χωρίς κλιματισμό, οι λιγότεροι με στοίβα υποθέσεων και οι ελάχιστοι χωρίς επαρκές και εξειδικευμένο προσωπικό. Κι από τεχνολογία; Δεν…περίσσεψε. Την ηλεκτρονική την φάγανε οι βουλευτές μας για ταξινόμηση των ρουσφετιών, και για προσωπικό δεν υπάρχει…κίνητρο. Ούτε γνωριμίες κάτω απ’ το βλέμμα του δικαστικού, ούτε υποσχέσεις για προεκλογική προετοιμασία.
ΚΑΙ, βέβαια, τα…ποσά δεν είναι συγκρίσιμα. Ούτε και τα έμψυχα. Ωστόσο, υπάρχουν προτεραιότητες, Γιατί, η πρακτική του πολιτικού με τους βαθμούς ελευθερίας της κατά τα πολιτικά μας ήθη πόρρω απέχει από εκείνην του δικαστικού με τα ανελαστικά και την αυστηρότητά της. Κι αν σκεφθείς πως 2-3 δικαστές πήραν στα χέρια τους, τελευταία, υποθέσεις που έχουν να κάνουν με αμαρτίες πολιτικών και με την εθνική μας τιμή, τότε βγάζεις τη βουκέντρα και τη μπήγεις στα πισινά των κακομαθημένων. Πολιτικών καριέρας, είτε υπουργών «μιας χρήσης».
ΠΑΘΑΜΕ ανοσία με τα παράξενα και περίεργα των δεκαετιών της ασυδοσίας. Σε όλα τα επίπεδα, στην Ελλάδα της αταξίας. Με την ανοχή μας εξασφαλισμένη απ’ τους «δράστες». Γι αυτό και ακουμπάμε τις ελπίδες μας στην ανάγκη και μόνο. Είναι σκληρό και συνιστά κατάντια. Και «ανάγκη εστί το μη ενδέχεσθαι άλλως».