Θυροκόλληση Γ ε ν ο κ τ ο ν ί α ς…

Ένα γιγάντιο αντί. Ένα γιγάντιο όχι. Μια κολοσσιαία προσπάθεια να υψωθεί τείχος γρανιτένιο παντού, σε κάθε εργοστάσιο, γραφείο, ...

Ένα γιγάντιο αντί. Ένα γιγάντιο όχι. Μια κολοσσιαία προσπάθεια να υψωθεί τείχος γρανιτένιο παντού, σε κάθε εργοστάσιο, γραφείο, χωράφι, σχολείο, ακόμη και στα κοιμητήρια, τόσο σε υποκειμενικό όσο και σε κλαδικό ταξικό επίπεδο, απαιτείται εδώ και τώρα.
Για να μην περάσουν και προπάντων για να μην εφαρμοστούν τα γενοκτονικά μέτρα. Το χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου ολοκληρώνεται. Εν μέσω μιας σαπισμένης και με εκβιαζόμενους θεατές παράστασης κάθαρσης.
Το ενοχικό και πανικόβλητο χοιροστάσιο των ολίγων νομέων του παραγόμενου πλούτου, λάμπει από την αγωνία και τρέμει σαν το φλοιό της γης όταν το μάγμα της λαϊκής αγανάκτησης βρυχάται προειδοποιώντας πως το ηφαίστειο θα εκραγεί.
Θα χρειαστεί πολύς κόπος απ’ αυτόν που οι κομμουνιστές δε φείδονται, για να αντιπαρατεθούμε στη Βουλή πολιτικά, ιδεολογικά αλλά ακόμα και στο επίπεδο της απλής κοινής λογικής με το μέτωπο της μαύρης αντίδρασης που επιτίθεται στον καθένα και την καθεμία εργαζόμενους.
Όσοι επιζήσουν αυτής της λαίλαπας, όσοι δεν εκτελεστούν από την ανεργία, την πείνα, την απουσία περίθαλψης, το κρύο, την απομόνωση από την κοινωνία, τη συστηματική ενίσχυση της αποκτηνωμένης ανώτερης φυλής, που σέρνεται σα μαύρο φίδι ανάμεσα στους αγρούς των ανθρώπινων σπαρτών, τώρα που λυγίζουν από τις θυελλώδεις ριπές της ανασφάλειας και του εμπορευματοποιημένου τρόμου, προορίζονται για δούλοι.
Φθηνό κρέας στη δούλεψη των αγορών, των ορατών τε και αοράτων αφεντικών σε μια υφεσιακή κόλαση.
Σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο πυρ το εξώτερον, ρίχνονται όλες οι κατακτήσεις του πολιτισμένου ανθρώπου σαν σε αρένα. Κι ο κόσμος της δουλειάς θα πρέπει να κοιτάει το διπλανό του όπως τους μονομάχους στο κολοσσαίο των κερδών.
Τι να πεις πια και σε ποιους. Σα να περιττεύουν τα λόγια την ώρα ακριβώς που η διαλεκτική είναι ο μόνος τρόπος αναίμακτης διατήρησης της ζωής στο επίπεδο του έλλογου όντος. Τι να διαπραγματευτείς δηλαδή; Το θάνατο σε δόσεις; Τη ζωή ως μερική παροχή; Το μέλλον ως προεξοφλημένο θηριώδες γραμμάτιο;
Τον τρόμο σε κονσέρβα που κρύβεται πίσω από την εξοντωτική απειλητική εξομολόγηση της άρχουσας τάξης «Ξέρουμε ότι τα μέτρα είναι άδικα κι ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει αλλά υπάρχουν και χειρότερα»;
Δηλαδή σα να σου λένε κατάμουτρα πως οφείλεις να αυτοκτονήσεις προκειμένου να μην αγωνιστείς εναντίον τους κι αυτό …σώζει αυτούς και ποτέ αλλήλους.
Όπως σε κάθε πόλεμο, έρχεται κάποια στιγμή, μοιραία για τη νίκη ή την ήττα ακόμα, κι είναι εκείνη που δεν μετράνε ούτε οι ασκήσεις επί χάρτου, ούτε τα επιτελικά σχέδια, ούτε ο καιρός, κι ο θεός του καθενός. Στιγμή μακρά και σκοτεινή σαν κενό στο χρόνο που τ’ αφουγκράζεσαι με το πετσί σου.
Δεν είναι ειρήνη, δεν είναι ανακωχή, δεν είναι κατάπαυση του πυρός. Είναι το χρονικό εσωτερικό σημείο που διαμορφώνεται η βούληση κι η συνείδηση πως θα ορμήσεις μπροστά και θ’ αντεπιτεθείς γιατί δε γίνεται αλλιώς.
Γιατί έτσι πρέπει, έτσι θέλεις κι έτσι μόνον μπορείς να υπάρξεις. Γιατί δε μοιάζεις στο απέναντί σου κτήνος και γιατί δεν είσαι φονιάς αλλά δε θα το αποδείξεις γινόμενος θύμα.
Είναι η στιγμή του χθόνιου κι όχι του καταχθόνιου δίκιου που φωτίζει και δυναμώνει την αντίδραση στη δράση που οργανώνεται καταπάνω σου και στοχεύει τα παιδιά και τους γέρους σου, στα όνειρα και στα μελλούμενά σου.
Είναι η στιγμή που ξεπαγώνει το αίμα και ρέει μέσα στις φλέβες σου κι ορθώνεις ανάστημα στον εχθρό.
Δεν έχει λόγια αυτή η στιγμή. Έχει έργα. Έχει κοινό τόπο, στόχο, τροχιά και δύναμη σ’ ένα συστρατευμένο πλήθος που το νιώθεις πριν το δεις.
Θυροκόλλησαν την απόφαση γενοκτονίας και την είπαν μέτρα, μνημόνια, πακέτα κι άλλα τέτοια αφασικά.
Η στιγμή δε σηκώνει ερωτήσεις, αναλύσεις και απαντήσεις δε ζητάς. Δεν επαιτείς. Δεν τιμολογείς τη στάση σου στον πόλεμο παγιδευμένος σ’ ένα επαναλαμβανόμενο «γιατί» που στο υπαγορεύουν για να το απαντήσουν όπως θέλουν.
Πολεμάς. Αυτοί κι Εμείς; Οχι! `Η αυτοί ή εμείς.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ