Το πρόσωπο μιας χώρας και το δικό σου...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή Άλλη μια μέρα σε μια παραιτημένη χώρα που απαλλοτριώνει μόνη τον εαυτό της κι ύστερα αισθάνεται καλά. Στη χώρα το...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή

Άλλη μια μέρα σε μια παραιτημένη χώρα που απαλλοτριώνει μόνη τον εαυτό της κι ύστερα αισθάνεται καλά. Στη χώρα του ύψους και του βάθους.
Εκεί όπου κανένας δε νοιάζεται για την υπόσταση του άλλου γιατί όλα είναι ευκαιριακά. Επειδή πρωτίστως η επιβίωση απλώνει πολύ μακριά το χέρι της και με την ανοιχτή της παλάμη διώχνει κάθε άλλη σκέψη.
Εδώ στη χώρα των ξεχασμένων διεκδικήσεων, στην πατρίδα της φουρτουνιασμένης δημοκρατίας όλοι θαλασσοπνίγονται στην ώρα τους.
Κοίτα δίπλα σου και θα δεις τη χώρα της επιτακτικής ανάγκης. Αυτής που σου λέει: Πέσε και κολύμπα για να σωθείς ή τράβα το ατελείωτο κουπί για να ζήσεις όσο ακόμα βαστάς, αναθυμούμενος τον νεοπλουτισμό των περασμένων ετών, φτηνά μεγαλεία και αισθητικές. Κι αν ποτέ ξεκλέψεις λίγο χρόνο, κοίτα το πρόσωπό σου στον καθρέφτη. Εκεί μέσα θα δεις και το πρόσωπο της χώρας σου. Είναι ίδιο με το δικό σου.
Ύστερα ρίξε μια ματιά γύρω σου, δες τα πρόσωπα των διπλανών, είτε βρίσκεσαι στο άναρχο αστικό τοπίο, είτε στην έρημη ύπαιθρο. Βλέπεις ότι όλα τα πρόσωπα μοιάζουν με μικρές ηττημένες Ελλάδες, όπου η ατομική μοναξιά κι η πνευματική ένδεια έχουν τον πρώτο λόγο; Το βλέπεις;
Κι αυτή είναι μόνο η αρχή.