Έκρηξη ανοησίας

Το να ψηφίζει κανείς μέτρα λιτότητας 11,5 δις €, αναλαμβάνοντας παράλληλα χρέη τραπεζών, ύψους 49 δις €, είναι μάλλον ανόητο – αν κ...

Το να ψηφίζει κανείς μέτρα λιτότητας 11,5 δις €, αναλαμβάνοντας παράλληλα χρέη τραπεζών, ύψους 49 δις €, είναι μάλλον ανόητο – αν και η σιωπή των αμνών που βασιλεύει, αιτιολογεί απόλυτα τη συλλογική συνθηκολόγηση ενός κάποτε υπερήφανου έθνους

“Έκρηξη δημοσίου χρέους το 2012 στα 340,6 δις €, από τα 316 δις € που είχε εκτιμηθεί αρχικά - αποκαλύπτουν τα στοιχεία που έστειλε η Ελληνική Στατιστική Αρχή και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους στη Eurostat, στο πλαίσιο της εξαμηνιαίας Διαδικασίας Υπερβολικού Ελλείμματος. 
Τα ίδια στοιχεία δείχνουν ότι, το έλλειμμα του 2012, με βάση το νέο προγραμματισμό, αναμένεται να συγκρατηθεί στα 13,4 δις € – ενώ θα επιτευχθεί με μεγάλη περικοπή δαπανών, στο στενό δημόσιο τομέα. Συγκεκριμένα, σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης, ο στόχος για έλλειμμα διαμορφώνεται πλέον στα 11,4 δις €. 

Χαμηλότερες είναι και οι προβλέψεις για το ΑΕΠ – το οποίο υπολογίζεται ότι θα φθάσει στα 194,7 δις € – από τα περίπου 232 δις €, πριν την εισβολή του ΔΝΤ στην Ελλάδα.

Περαιτέρω, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το έλλειμμα έφθασε τελικά, το 2011, στο 9,4% του ΑΕΠ (19,7 δις €) – με το έλλειμμα του 2010 στο 10,7% του ΑΕΠ (περί τα 24 δις €), ενώ του 2009 στα 15,4% (περί τα 36 δις €).   

Στην ανακοίνωσή της η ΕΛΣΤΑΤ παραδέχεται ότι, το έλλειμμα και το χρέος ξεπέρασαν τις προβλέψεις, αφενός μεν επειδή βρέθηκαν και άλλες κρατικές δαπάνες, αφετέρου λόγω του ότι η ίδια αναθεώρησε προς τα κάτω το ΑΕΠ – επειδή δε το ΑΕΠ είναι η βάση μέτρησης του χρέους, το χρέος αυξάνεται!”

Άρθρο

Ανεξάρτητα από το παραπάνω ελαφρά διαμορφωμένο κείμενο (δημοσιεύθηκε στα ΜΜΕ), σε γενικές γραμμές, η αύξηση του δημοσίου χρέους μίας χώρας στο τέλος του έτους ευρίσκεται, εάν προσθέσουμε στο χρέος του προηγούμενου έτους, τα ελλείμματα (ζημίες) του παρόντος. Στα πλαίσια αυτά, με πηγή το δελτίο δημοσίου χρέους του υπουργείου οικονομικών στα τέλη του εκάστοτε έτους, έχουμε τα εξής:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη του χρέους της κεντρικής διοίκησης, κατά προσέγγιση ελλείμματα του προϋπολογισμού,  διαφορά δημοσίου χρέους με το προηγούμενο έτος (σε εκ. €)

Έτος	Χρέος Κεντρικής Διοίκησης	Έλλειμμα	Αύξηση χρέους
31.12.2008	262.070,75
31.12.2009	298.524,20	36.000,00	36.453,45
31.12.2010	340.286,00	24.000,00	41.761,80
31.12.2011	367.978,00	19.700,00	27.692,00
31,12.2012	*343.230,00	11.400,00	69.825,00

* PSI: 105.973 εκ. €  

: Δελτίο δημοσίου χρέους, Προσχέδιο προϋπολογισμού 2013

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, το έτος 2009, πριν εισβάλλει δηλαδή το ΔΝΤ στην Ελλάδα,  το χρέος μας αυξήθηκε κατά 36.453,45 - όσο λοιπόν το διογκωμένο έλλειμμα, το οποίο προσδιορίσθηκε από τη νέα τότε κυβέρνηση (με όχι και τόσο ορθολογικές διαδικασίες).

Το επόμενο όμως έτος, παρά το ότι το έλλειμμα ήταν της τάξης των 24 δις € (έχει αναθεωρηθεί τόσες φορές που δεν είναι εύκολο να βρει κανείς το ακριβές νούμερο – αν και είναι φυσικά εφικτό), το χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε κατά 41,7 δις €.Περαιτέρω, το 2011, αν και το έλλειμμα ήταν 19,7 δις €, το χρέος αυξήθηκε κατά 27,7 δις €. 

Συνεχίζοντας, το 2012 έγινε η εγκληματική διαγραφή χρέους (PSI), ύψους περί τα 106 δις € - όπως τουλάχιστον ανακοινώθηκε δημόσια. Επομένως, το χρέος του 2012 θα έπρεπε να μειωθεί κατά 106 δις € σε σχέση με το 2011, καθώς επίσης να αυξηθεί κατά το έλλειμμα του 2012 – ήτοι κατά 11,4 δις €.

Κατ’ επακόλουθο, όφειλε να διαμορφωθεί στα 273.405 (367.978 – 105.973 + 11.400) και όχι στα 340,6 δις € που ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ ή 343,2 δις € κατά τον προϋπολογισμό - μία τεράστια διαφορά, ύψους 69,8 δις €!

Με βάση δε το μειωμένο ΑΕΠ που ανακοινώθηκε (194,7 δις €), το χρέος (ύψους 343,2 δις € κατά τον προϋπολογισμό), θαεκτοξευθεί σχεδόν στο 176% του ΑΕΠ - όταν ήταν, πριν από το ΔΝΤ (2009) και πριν από τη διαγραφή των 106 δις €, στο 129,4% του ΑΕΠ (113,0% το 2008, έναντι ΑΕΠ 232,9 δις €). 

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, με κριτήριο τα έσοδα της Γενικής Κυβέρνησης ως προς το ΑΕΠ το 2011 (έσοδα 52,85 δις €, έναντι 215,09 δις € ΑΕΠ), τα οποία διαμορφώνονται στο 25% περίπου, μόνο από την πτώση του ΑΕΠ κατά 38,1 δις € σε σχέση με το 2008, χάνονται ετήσια έσοδα περίπου 9,52 δις €.

Εάν σε αυτά δε προσθέσουμε τις δαπάνες λόγω ύφεσης (ανεργία κλπ.), θα καταλήξουμε σε ετήσιες απώλειες που ξεπερνούν τα 15 δις € - οφειλόμενες αποκλειστικά και μόνο στην εγκληματική πολιτική λιτότητας που μας επιβλήθηκε (αν και πρόκειται για μία ολοκάθαρη οικονομική γενοκτονία).     

Συνεχίζοντας στο θέμα του δημοσίου χρέους, είναι προφανές ότι η δυσανάλογη, συγκριτικά με το έλλειμμα, αύξηση του, οφείλεται σε κάποιες συγκεκριμένες αιτίες - οι οποίες θα έπρεπε να ανακοινωθούν, έτσι ώστε να τις γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες. Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε, όπως συνήθως συμβαίνει στην πατρίδα μας.

Εάν προσέξει κανείς όμως το προσχέδιο του προϋπολογισμού 2013, θα διαπιστώσει ότι, το δημόσιο χρέος του 2012 επιβαρύνθηκε (επί πλέον του ελλείμματος των 13,3 δις €) με 11 δις € από τις απώλειες των ΟΤΑ και ΟΚΑ, με 49 δις € από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με 3,5 δις € από την πληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, καθώς επίσης με διάφορα άλλα ποσά, για την κάλυψη των αναγκών του πρώτου τριμήνου.

Οι Έλληνες πολίτες λοιπόν πλήρωσαν 49 δις € για τις τράπεζες το 2012 (έχουν εγκριθεί συνολικά 109,1 δις € για τις τράπεζες, μέσω του ΤΧΣ) και 11 δις € για τα ταμεία, καθώς επίσης διάφορα άλλα ποσά, εντελώς εν αγνοία τους – γεγονός που τεκμηριώνει όσο καλύτερα γίνεται το ότι, με το PSI πυροβολήσαμε μόνοι μας τα πόδια μας.

Ολοκληρώνοντας, μέχρι και τον Ιανουάριο του 2012, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ μας έχουν δώσει συνολικά 73,2 δις € (20,3 δις € το ΔΝΤ και 52,9 δις € τα κράτη) – ενώ περιμένουμε τη δόση της ντροπής (31,5 δις €). Έναντι αυτού του ποσού, οι ζημίες της πατρίδας μας από την ύφεση, από την ανεργία, από τον περιορισμό των εισοδημάτων, από την κατάρρευση του χρηματιστηρίου, από τις χρεοκοπίες των επιχειρήσεων, από την πτώση των τιμών των ακινήτων κοκ., έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα 800 δις €.  

Προφανώς, με βάση τους παραπάνω χειρισμούς, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν θα είναι ποτέ βιώσιμο - αφού θα αυξάνεται διαχρονικά και κατά το δοκούν, με τη βοήθεια των παιδιών του Σικάγου. Στα πλαίσια αυτά, το να ψηφίζει κανείς μέτρα λιτότητας 11,5 δις €, αναλαμβάνοντας παράλληλα χρέη των τραπεζών ύψους 49 δις € (μελλοντικά άλλα 60,1 δις €) είναι κάτι περισσότερο από ανόητο - αν και η σιωπή των αμνών που βασιλεύει αιτιολογεί απόλυτα τη συλλογική ανοησία ενός πάλαι ποτέ υπερήφανου έθνους.                

Χωρίς να επεκταθούμε περαιτέρω σε λεπτομέρειες, έχουμε την άποψη ότι, από τα παραπάνω μάλλον φαίνεται η λεηλασίατης Ελλάδας από το ΔΝΤ - με την έντεχνη χρήση των στατιστικών στοιχείων, της χειραγώγησης και της προπαγάνδας. Επίσης το τι θα μπορούσε να συμβεί στην Ισπανία ή στην Ιταλία, εάν το ΔΝΤ εισέβαλλε εκεί και χρησιμοποιούσε τις ίδιες μεθόδους και στατιστικά, όπως έκανε στην Ελλάδα.  

Ακριβώς για το λόγο αυτό, τόσο η Ισπανία, όσο και η Ιταλία το αποφεύγουν ‘όπως ο διάβολος το λιβάνι’ - αντίθετα, η τότε ελληνική κυβέρνηση το κάλεσε με τη θέληση της, αποτελώντας το Δούρειο Ίππο για την εισβολή του στην Ευρωζώνη (ενώ η σημερινή το ανέχεται, συνεχίζοντας την πολιτική των υποκλίσεων).     

ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΟΥ ΔΝΤ

Από ένα παλαιότερο κείμενο υπενθυμίζουμε τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί το ΔΝΤ στις χώρες που εισβάλλει – τις οποίες, αφού λεηλατήσει τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία των πολιτών τους, εγκαταλείπει στο τέλος, σαν τις στυμμένες λεμονόκουπες.   

“Οι ασιατικές «τίγρεις», το 1997, αναγκάσθηκαν να ζητήσουν τη «βοήθεια» των πυροσβεστών του ΔΝΤ, οι οποίοι βέβαια εργαζόταν προς όφελος της χώρας, η οποία προκάλεσε τις πυρκαγιές. Φυσικά το «Ταμείο» αντέδρασε θετικά στην αρχή, παρέχοντας τα δάνεια που του ζητήθηκαν – αφού ο πραγματικός σκοπός του ήταν να προστατεύσει από τη χρεοκοπία τις τράπεζες, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα επενδυτικά κεφάλαια, τους ιδιώτες κερδοσκόπους κλπ., οι οποίοι είχαν επενδύσει τεράστια ποσά στην ασιατική φούσκα των ακινήτων, «στοιχηματίζοντας» στη συνέχεια στο «σπάσιμο» της, το οποίο θα προκαλούσε τη ραγδαία υποτίμηση των νομισμάτων τους.

Τα πρώτα δάνεια λοιπόν δόθηκαν, σε συμφωνία με το ΔΝΤ, με την προϋπόθεση να χρησιμοποιηθούν από τις κυβερνήσεις της Ινδονησίας, της Ταϊλάνδης και της Ν. Κορέας, για την εξόφληση των ξένων κερδοσκόπων. Αμέσως μετά, αφού εξοφλήθηκαν δηλαδή οι «δυτικοί» κερδοσκόποι, ακολούθησε η «θεραπεία-σοκ», με την υποχρέωση των τοπικών πληθυσμών σε μία καταστροφική υφεσιακή πολιτική λιτότητας άνευ προηγουμένου. Οι μισθοί κατακρεουργήθηκαν, οι δαπάνες για την Υγεία, την Παιδεία κλπ. περιορίσθηκαν στο ελάχιστο και τα δάνεια προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις σταμάτησαν σχεδόν εξ ολοκλήρου.

Από τη Ν. Κορέα μέχρι την Ινδονησία, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων έχασαν τις θέσεις απασχόλησης τους, οδηγούμενοι στην ανεργία, ενώ απαγορεύθηκε στα κράτη να προσφέρουν οποιουδήποτε είδους βοήθεια στους πληγέντες Πολίτες τους. Πολλά σχολεία έκλεισαν, τα φάρμακα στα νοσοκομεία τελείωσαν, οι άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους, η εγκληματικότητα ξεπέρασε ακόμη και την πιο νοσηρή φαντασία, ενώ η πείνα και η έλλειψη τροφής έφτασαν στο απροχώρητο.Ένας ολόκληρος τομέας της μεσαίας τάξης, η οποία ανήκε στους κερδισμένους της προηγούμενης δεκαετίας, έπαψε πια να υπάρχει.

Όπως πάντα, αυτοί που πλήρωσαν τα περισσότερα ήταν τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, ενώ η λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας (ακίνητα, οικόπεδα κλπ.), μέσω της υπερβολικής φορολόγησης, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Πολλές κοινωφελείς επιχειρήσεις «αποκρατικοποιήθηκαν», επίσης το τραπεζικό σύστημα, καταλήγοντας στην ιδιοκτησία των ξένων πολυεθνικών σε τιμές ευκαιρίας, το κόστος ζωής εκτινάχθηκε στα ύψη, ενώ η δημόσια περιουσία περιήλθε στα χέρια των εισβολέων – πάντοτε με νομιμοφανείς, απόλυτα διαφανείς διαδικασίες.

Η επέλαση του ΔΝΤ δεν είχε τελικά να ζηλέψει τίποτα, σε σχέση με τη διεξαγωγή ενός συμβατικού πολέμου – αφού άφησε ανθρώπινα ερείπια στο πέρασμα της και κοινωνίες που δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθουν, από το σοκ της απόλυτης εξαθλίωσης και της καταστροφής. Σε κάθε περίπτωση, οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής της Ασίας δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν τα βασανιστήρια που υπέστησαν από τους αιμοχαρείς μισθοφόρους των τοκογλύφων, οι οποίοι δεν έχουν κανενός είδους ηθικούς φραγμούς, όταν «εκτελούν» τις απίστευτες εντολές της «σκιώδους» ηγεσίας τους” (Νομισματικές παρενέργειες).  

ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΕΠ

Επίσης από ένα παλαιότερο κείμενο, υπενθυμίζουμε, όσον αφορά το θέμα του χρέους ότι, σύμφωνα με το ΔΝΤ, ταπρογράμματα λιτότητας έχουν σήμερα διαφορετικές «επιδράσεις» στην Ευρώπη, από ότι στο παρελθόν - όπου οι επιδράσεις αυτές υπολογίζονται από έναν «πολλαπλασιαστή», ο οποίος αφορά τη σχέση της δημοσιονομικής πολιτικής με το εκάστοτε ΑΕΠ.

Στα προηγούμενα έτη, ο πολλαπλασιαστής αυτός ήταν της τάξης του 0,5 – δείκτης που σημαίνει πως, όταν το κράτος μειώνει τις δαπάνες κατά 1 δις €, τότε το ΑΕΠ περιορίζεται (ύφεση) κατά 500 εκ. €.  

Σήμερα όμως το ΔΝΤ υποθέτει πως ο πολλαπλασιαστής ευρίσκεται μεταξύ 0,9 και 1,7 – όπου όταν ο πολλαπλασιαστής είναι υψηλότερος από το 1, τότε το ΑΕΠ μειώνεται συνολικά περισσότερο από το έλλειμμα του προϋπολογισμού (στην περίπτωση της Ελλάδας, η μείωση του ελλείμματος κατά 25 δις € περιόρισε το ΑΕΠ πάνω από 30 δις € – οδηγώντας την σε έναν φαύλο κύκλο, με τελική κατάληξη τη χρεοκοπία, εάν δεν σταματήσει αμέσως η πολιτική λιτότητας). Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί (μεγέθη κατά προσέγγιση) είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ:  Σχέση μείωσης των δαπανών με το ΑΕΠ και τα δημόσια έσοδα, σε €

Μείωση Δαπανών	Συντελεστής	Μείωση ΑΕΠ	*Μείωση Εσόδων
1.000.000.000	0,5	-500.000.000	-166.500.000
1.000.000.000	0,9	-900.000.000	-299.500.000
1.000.000.000	1,7	-1.700.000.000	-566.100.000

* Τα συνολικά έσοδα της Ελλάδας υπολογίζονται στο 33,3% του ΑΕΠ της (άρθρο μας), έναντι 32,9% της Ισπανίας και 29,8% της Ιρλανδίας.  

Σημείωση: Στην περίπτωση της Ελλάδας φαίνεται ότι το ΔΝΤ υπολόγισε με συντελεστή 0,5 – ενώ τελικά διαμορφώθηκε μεταξύ 0,9 και 1,7

Τα παραπάνω σημαίνουν με απλά λόγια πως όταν εφαρμόζεται μία πολιτική λιτότητας, ανάλογη με αυτήν που έχει αποφασισθεί σήμερα για στις ελλειμματικές χώρες της Ευρωζώνης, το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ αυξάνεται διαχρονικά, αντί να μειώνεται - μία υπόθεση που έχει τεκμηριωθεί πολλές φορές στην Ελλάδα.

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 24. Οκτωβρίου 2012

viliardos@kbanalysis.com    

Πηγή:kostasxan.blogspot.com