«Ιταλική παράλυση» επιγράφεται άρθρο της γερμανικής εφημερίδας Die Zeit, που αναφέρεται στην ιταλική οικονομία, θυμίζοντας αντίστοιχα ...
«Ιταλική παράλυση» επιγράφεται άρθρο της γερμανικής εφημερίδας Die Zeit, που αναφέρεται στην ιταλική οικονομία, θυμίζοντας αντίστοιχα δημοσιεύματα για την Ελλάδα. Ωστόσο η ανάλυση που ακολουθεί, δείχνει ότι η ιταλική οικονομία έχει εξωστρεφή προσανατολισμό και ιδιαίτερα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα.
Δεύτερο συγκριτικό πλεονέκτημα είναι η συνεχής ηλιοφάνεια, η οποία πλέον μεταφράζεται και σε συγκεκριμένα οικονομικά αποτελέσματα: 8.000 δήμοι και κοινότητες στην Ιταλία, παράγουν πλέον ηλιακή ενέργεια σε 330.000 εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών, με αποτέλεσμα η χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στην Ιταλία να φτάνει πλέον στα αντίστοιχα επίπεδα της Γερμανίας.
Το πιο ισχυρό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της γειτονικής χώρας είναι όμως το πνεύμα της επιχειρηματικότητας, ιδιαίτερα σε περιοχές όπως το Πεδεμόντιο, η Τοσκάνη και το Βένετο. Ο ένας στους τρεις Ιταλούς είναι αυτοαπασχολούμενος ή έχει τη δική του επιχείρηση, σημειώνει η εφημερίδα. Σε 1.000 κατοίκους αντιστοιχούν 64 μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Τα «αδύνατα σημεία»
Όλα αυτά δεν μπορούν όμως να υπερκαλύψουν τα σημαντικά προβλήματα της ιταλικής οικονομίας: το τεράστιο χάσμα Βορρά-Νότου στο εσωτερικό της χώρας, τη συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και το οργανωμένο έγκλημα «που δεν γνωρίζει κρίση», όπως σημειώνει η «Zeit». Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανεργία φτάνει το 10,8% (το μεγαλύτερο ποσοστό εδώ και οκτώ χρόνια), η ανεργία των νέων έχει σκαρφαλώσει στο 36%, ενώ τη ίδια στιγμή ο τζίρος της μαφίας υπολογίζεται ότι έχει φτάσει σε επίπεδα-ρεκόρ (140 δισεκατομμύρια ευρώ το 2011, έναντι 120 δις το 2010).
Τι πρέπει να γίνει στο εξής; Οι Ιταλοί και οι φίλοι της Ιταλίας στο εξωτερικό θα πρέπει να ενισχύσουν την πάταξη της φοροδιαφυγής και να ενισχύσουν πρωτοβουλίες για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, εκτιμά η «Zeit». Για παράδειγμα οι τουρίστες που επισκέπτονται τη νότια Ιταλία μπορούν να διανυκτερεύσουν σε ξενοδοχεία ή να δειπνήσουν σε εστιατόρια που δηλώνουν ότι συμμετέχουν στην πρωτοβουλία «Addio Rizzo» κατά της μαφίας.
Πηγή: Deutsche Welle
Μία διαβολική ευφυΐα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τίτλο «Ρόμπερτ Μάντελ, η διαβολική ευφυΐα του ευρώ», δημοσιεύθηκε στην αγγλική εφημερίδα «Guardian» πριν από λίγο καιρό ένα περίγραμμα των απόψεων του λεγόμενου «πατέρα του ευρώ».
Ο Μάντελ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια είναι ο θεωρητικός οδηγός για τα οικονομικά της προσφοράς, τα ρεϊγκανόμικς –ή, όπως τα αποκαλούσε ο Τζορτζ Μπους, τα «βουντού οικονομικά»–, τη μαγική πίστη στα γιατροσόφια της ελεύθερης αγοράς που ενέπνευσαν και τις πολιτικές της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Ο Μάντελ υποστήριζε πως λόγω των εργατικών νόμων και του πλαισίου κοινωνικής προστασίας ήταν πολύ δύσκολο να απολύσεις εργάτες στην Ευρώπη.
Τη λύση σε αυτό το πρόβλημα την προσέφερε το ευρώ. Το ευρώ θα έκανε τη δουλειά του όταν οι κρίσεις θα έπλητταν τις οικονομίες, εξηγούσε ο Μάντελ.
Αφαιρώντας τον έλεγχο του νομίσματος από τις κυβερνήσεις, οι αντιπαθείς, ασήμαντοι, εκλεγμένοι αξιωματούχοι, όπως τους χαρακτήριζε, δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κεϊνσιανές νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές για να βγάλουν μια χώρα από την ύφεση.
«Το ευρώ τοποθετεί τη νομισματική πολιτική πέραν της εμβέλειας των πολιτικών», έλεγε. «Και χωρίς δημοσιονομική πολιτική, ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν οι χώρες θέσεις εργασίας είναι μέσω της ανταγωνιστικής μείωσης των κανονισμών για τις επιχειρήσεις».
Αναφερόταν στους εργασιακούς νόμους, στις περιβαλλοντικές ρυθμίσεις και βεβαίως στους φόρους.
Ολα αυτά θα σαρώνονταν με το ευρώ. Η δημοκρατία δεν θα μπορούσε να παρεμβαίνει στην αγορά.
Το υπονοούμενο
Kι όταν η δημοκρατία δεν μπορεί να παρέμβει στην αγορά, την εξουσία την έχουν εκείνοι που κατευθύνουν τις αγορές.
Τραπεζίτες και τοκογλύφοι. Για τον Μάντελ, το ευρώ δεν αποσκοπούσε στο να καταστήσει την Ευρώπη μια ισχυρή, ενοποιημένη οικονομική μονάδα.
Είχε σκοπό να καθιερώσει την υποχρεωτική νομισματική πειθαρχία που θα επέβαλε τη δημοσιονομική πειθαρχία και στους πολιτικούς.
Και όταν θα εμφανίζονταν οι οικονομικές κρίσεις, οι αφοπλισμένες οικονομικά χώρες δεν θα μπορούσαν να κάνουν πολλά, εκτός από το να καταργήσουν εξ ολοκλήρου τις κρατικές ρυθμίσεις, να ιδιωτικοποιήσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις μαζικά, να μειώσουν τους φόρους και να στείλουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος στα αζήτητα.
Ετσι μας φλομώνουν με τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», που στην ουσία είναι σχέδια συντριβής των εργασιακών δικαιωμάτων, και υποστηρίζουν ότι η «εσωτερική υποτίμηση» σε κάθε χώρα θα τις κάνει όλες πιο ανταγωνιστικές.
Αυτό, όμως, που κάνει είναι να φέρνει μία ανθρωπιστική καταστροφή.