Την άποψη ότι ένα είδος δημοσιονομικής ένωσης θα μπορούσε να διασώσει το ευρώ με κόστος πολύ μικρότερο από ό,τι εκτιμούν (ή φοβούνται) πολλο...
Στο άρθρο το πρακτορείο αρχικά επισημαίνει ότι τα σχέδια για την επίλυση της κρίσης χρέους στην Ευρώπη προσκρούουν στη διατυπωμένη άρνηση πολλών χωρών να υποστηρίξουν η μία το χρέος της άλλης. Αυτή η μεταφορά πόρων (αντί του δανεισμού) βρίσκει κατηγορηματικά αντίθετη τη Γερμανία.
Οι ανησυχίες του Βερολίνου είναι κατανοητές, παρατηρεί το Bloomberg και επισημαίνει ότι στο πιο επιτυχημένο παράδειγμα πιστωτικής ένωσης, αυτό των ΗΠΑ, οι εύπορες πολιτείες σηκώνουν τα υπέρμετρα βάρη των χρεοκοπημένων χάρη στην αναδιανομή πόρων από τους ομοσπονδιακούς φόρους εισοδήματος.
Ωστόσο, προσθέτει το δημοσίευμα, ένας παρόμοιος μηχανισμός στην Ευρώπη δεν θα ήταν τόσο ακριβός για τις πλούσιες χώρες. Στις ΗΠΑ κάποιες πολιτείες, όπως το Κονέκτικατ, φτάνουν να δίνουν ακόμα και το 8% του ΑΕΠ τους προς τις χρεωμένες που παίρνουν μέχρι και το 40% του χαμένου εισοδήματος.
Αρχικά πρέπει να βρεθεί ο κατάλληλος μηχανισμός μεταφοράς πόρων: η εξίσωση του επιπέδου των εισοδημάτων δεν είναι απαραίτητα ο στόχος, «το εμπόριο και οι επενδύσεις μπορούν να παίξουν αυτόν το ρόλο» λέει το Bloomberg.
Στη συνέχεια κάνει μία υπόθεση εργασίας με ένα ευρωπαϊκό Ταμείο Σταθερότητας όπου θα συνεισφέρουν οι χώρες με αύξηση του ΑΕΠ άνω του 2% υπέρ των χωρών σε ύφεση. Οι τελευταίες θα εισπράττουν κονδύλια μέχρι το 40% του χαμένου ΑΕΠ, «ένα μαξιλάρι τόσο γενναιόδωρο όσο αυτό στις ΗΠΑ».
Αν υποθέσουμε ότι οι 12 χώρες που είναι στο ευρώ από 2002 συμμετείχαν σε αυτό το Ταμείο ως σήμερα η συνεισφορά των πλουσιότερων (δηλαδή αυτών που αναπτύχθηκαν αρκετά σε μέρος αυτής της περιόδου) θα ήταν μόλις 0,64% του ΑΕΠ τους.
Η Γερμανία θα είχε συνεισφέρει στη δεκαετία μόλις 11 δισ. ευρώ ενώ το 2009, όταν ήταν σε ύφεση, θα είχε λάβει και ενίσχυση.
Ακόμη και η Ελλάδα που αναπτύσσονταν με πάνω από 2% σε μεγάλο μέρος της δεκαετίας θα είχε συνεισφέρει πόρους στο Ταμείο και το 2011 θα είχε εισπράξει 5 δισ. ευρώ.
Εντέλει, υπογραμμίζει το Bloomberg, «οι πόροι θα έρρεαν προς όλες τις κατευθύνσεις» και όχι αποκλειστικά από τον πλούσιο βορρά στον νότο και εξισορροπούσαν κάπως και τις υφέσεις αλλά και τους κύκλους ραγδαίας ανάπτυξης.
Το πρόβλημα όμως, παραδέχεται το άρθρο, είναι ότι ένα τέτοιο Ταμείο είναι πολύ δυσκολότερο να συσταθεί τώρα παρά από ό,τι θα ήταν το 2001.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση