ΠΑΟΚτσης στο Μπερναμπέου...

Toυ Κώστα Γιαννακίδη Λένε ότι η διαφορά του ανθρώπου και του χιμπαντζή περιγράφεται με μερικές γραμμές στον κώδικα του DNA. Το σκεφτό...

Toυ Κώστα Γιαννακίδη

Λένε ότι η διαφορά του ανθρώπου και του χιμπαντζή περιγράφεται με μερικές γραμμές στον κώδικα του DNA. Το σκεφτόμουν πίνοντας μπύρα έξω από το Μπερναμπέου της Μαδρίτης, περιμένοντας να ανοίξουν οι πόρτες για να μπω στο γήπεδο. Ρεάλ Μαδρίτης-Μπαρτσελόνα, τελικός Supercup. Παραλλήλως προσπαθούσα να βάλω σε μία σειρά τις διαφορές μεταξύ του ελληνικού και του ισπανικού ποδοσφαιρικού πολιτισμού. Δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Είναι προσβολή για το ποδόσφαιρο, είναι ντροπή για τους Ισπανούς, είναι άδικο και για τους χιμπαντζήδες.
Ένα άλογο ήρθε και αφόδευσε μπροστά μου. Κάποια πράγματα δεν περιγράφονται με λόγια. Η ενδιαφέρουσα κυρία που ήταν πάνω στον ασυγκράτητο ίππο μας ζήτησε να κάνουμε μερικά βήματα πίσω. Ερχόταν η αποστολή της Μπαρτσελόνα. Σκέφτηκα ότι στην Τούμπα θα δοκίμαζε την υποδοχή Αμερικανού ανθυπολοχαγού στη Σαϊγκόν. Όχι. Ο Πικέ ήταν όρθιος και μας χαιρετούσε μέσα από το λεωφορείο. Προφανώς δεν απευθυνόταν σε μένα. Εγώ, με τη μαύρη μπλούζα του ΠΑΟΚ, ήμουν σαν λάθος που σβήστηκε άτσαλα μέσα σε μία όμορφη πρόταση. Όλοι οι υπόλοιποι διέσωζαν την ορθογραφία. Ήταν μαζί. Σύμφωνα και φωνήεντα. Οπαδοί της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα. Είναι λογικό, είναι αυτονόητο, αλλά στα μάτια μου φαινόταν σαν φως που έρχεται κόντρα στο βλέμμα μου. Βαρέθηκα να βλέπω μπαμπά και γιο με διαφορετικές φανέλες-συνήθως ο μικρός είχε τον Μέσι στην πλάτη. Ομοίως και ζευγάρια-τα ετερώνυμα δεν έλκονται;
Ομολογώ ότι οι διεθνείς ποδοσφαιρικές εμπειρίες μου, που δεν περιέχουν τον ΠΑΟΚ, είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Μέχρι χθες είχα δει μόλις δύο παιχνίδια Champions League στην Αγγλία και άλλο ένα στην Premier League, με τη Λέστερ του Ζαγοράκη. Καμία σχέση. Χθες ήρθα σε επαφή με έναν εξωγήινο πολιτισμό. Έγινα ο ημιάγριος από τις αποικίες που χαμηλώνει το κεφάλι μπροστά στα φώτα της μητρόπολης.
Οι Ισπανοί δεν πίνουν όπως οι Άγγλοι. Υπέθεσα ότι θα φταίει η άγνοια τους περί ρετσίνας και Tuba Libre. Είδα πολλούς με μπύρα στο χέρι. Δεν είδα κανέναν μεθυσμένο. Πήρα το εισιτήριο μου από μηχάνημα, χρησιμοποιώντας την πιστωτική κάρτα με την οποία το είχα πληρώσει. Η θέση μου θα με περίμενε ακόμα και αν δεν εμφανιζόμουν. Η ταξιθέτρια ήταν επιπέδου λονδρέζικου μιούζικαλ και το στάδιο ήταν σκηνή, όχι αρένα. Δεν ξέρω αν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπουν ποδόσφαιρο και ταυρομαχίες. Ξέρω ότι ο μέσος Έλληνας χουλιγκάνος θα πέθαινε εκεί μέσα από υπερβολική δόση οξυγόνου.
Δεν υποστηρίζω τη Ρεάλ. Στα δύο γκολ που πέτυχε έμεινα στη θέση μου, απλώς χειροκρότησα. Στο γκολ του Μέσι πετάχτηκα. Μαζί μου χιλιάδες άλλοι. Η διπλανή μου δεν γύρισε καν να με κοιτάξει. Είδα πολλές γυναίκες. Και πιο πολλά παιδιά. Στο τέλος χειροκρότησαν την πολιτισμένη απονομή και τον γύρο του θριάμβου που έγινε δια περιπάτου-σιγά μην τρέξει η Ρεάλ για ένα Supercup και ας είναι απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Η έκπληξη μου περιγράφει και το μέγεθος της ντροπής μου.
Το γήπεδο άρχισε να αδειάζει πριν φύγουν οι θριαμβευτές από τον αγωνιστικό χώρο. Και λίγο πιο κάτω, στο μετρό, θυμήθηκα ότι έχουμε πολλά κοινά σημεία με τους Ισπανούς. Στρίμωγμα και τσαλαπάτημα. Χαλασμένος συρμός και ιδρώτας. Φανέλες της Ρεάλ και της Μπάρτσα που τρίβονται η μία πάνω στην άλλη. Λίγο αργότερα όλοι με τους ίδιους καημούς πήγαν για ύπνο.