Εκτός παιδικών σταθμών αφήνουν από τη νέα χρονιά 53.000 παιδιά οι ελέω μνημονίου περικοπές των κοινωνικών δαπανών, τη στιγμή που εξαιτίας κ...
Επιβεβαιώνοντας τους φόβους συλλόγων γονέων, που με συνεχείς εκκλήσεις και επιστολές τις προηγούμενες ημέρες, διαμαρτύρονταν για τη δραστική μείωση θέσεων στους βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς για τη σχολική χρονιά 2012 - 2013, ο πρόεδρος της Περιφερειακής Ενωσης Δήμων Αττικής (ΠΕΔΑ) Νίκος Σαράντης παρατήρησε ότι εξαιτίας των περικοπών στην κρατική χρηματοδότηση των Βρεφονηπιακών και Παιδικών Σταθμών των Δήμων δημιουργείται τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα σε τουλάχιστον 50.000 οικογένειες.
«Για άλλη μια φορά μέσα σε λίγες μέρες», σημειώνει ο κ. Σαράντης, «φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο οικονομικός στραγγαλισμός της Αυτοδιοίκησης από την κεντρική εξουσία ρίχνει όλα τα βάρη στις πλάτες των συμπολιτών μας». Μάλιστα, όπως σημειώνει, «ακόμη περισσότερο εξοργιστικό είναι το ότι για το συγκεκριμένο πρόβλημα υπάρχει λύση, με τη διάθεση πόρων από τα λιμνάζοντα χρήματα του ΕΣΠΑ, που όμως αν και έχει προταθεί έγκαιρα από την Αυτοδιοίκηση, δεν υλοποιείται».
Μάλιστα, προειδοποιώντας με κινητοποιήσεις, η ΠΕΔΑ ζητεί τις επόμενες ημέρες στις συσκέψεις των Περιφερειακών Ενώσεων Δήμων και το επικείμενο έκτακτο Συνέδριο της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας, να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις «για να διεκδικήσουμε επαρκή χρηματοδότηση για τη λειτουργία των Παιδικών Σταθμών και τη φιλοξενία όλων των παιδιών που έκαναν αίτηση».
Ενώσεις και σύλλογοι γονέων καταγγέλουν πάντως ότι η περικοπή των θέσεων στους σταθμούς όλης της χώρας από την ΕΕΤΑΑ (Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης) στο πρόγραμμα «Εναρμόνιση Οικογενειακής και Επαγγελματικής ζωής» αποφασίστηκε και επιβλήθηκε χωρίς καμία ενημέρωση, χωρίς καμία ανακοίνωση και, όπως λένε, χωρίς καμία ευαισθησία, χωρίς καμία δικαιολογία.
Μία διαβολική ευφυΐα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τίτλο «Ρόμπερτ Μάντελ, η διαβολική ευφυΐα του ευρώ», δημοσιεύθηκε στην αγγλική εφημερίδα «Guardian» πριν από λίγο καιρό ένα περίγραμμα των απόψεων του λεγόμενου «πατέρα του ευρώ».
Ο Μάντελ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια είναι ο θεωρητικός οδηγός για τα οικονομικά της προσφοράς, τα ρεϊγκανόμικς –ή, όπως τα αποκαλούσε ο Τζορτζ Μπους, τα «βουντού οικονομικά»–, τη μαγική πίστη στα γιατροσόφια της ελεύθερης αγοράς που ενέπνευσαν και τις πολιτικές της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Ο Μάντελ υποστήριζε πως λόγω των εργατικών νόμων και του πλαισίου κοινωνικής προστασίας ήταν πολύ δύσκολο να απολύσεις εργάτες στην Ευρώπη.
Τη λύση σε αυτό το πρόβλημα την προσέφερε το ευρώ. Το ευρώ θα έκανε τη δουλειά του όταν οι κρίσεις θα έπλητταν τις οικονομίες, εξηγούσε ο Μάντελ.
Αφαιρώντας τον έλεγχο του νομίσματος από τις κυβερνήσεις, οι αντιπαθείς, ασήμαντοι, εκλεγμένοι αξιωματούχοι, όπως τους χαρακτήριζε, δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κεϊνσιανές νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές για να βγάλουν μια χώρα από την ύφεση.
«Το ευρώ τοποθετεί τη νομισματική πολιτική πέραν της εμβέλειας των πολιτικών», έλεγε. «Και χωρίς δημοσιονομική πολιτική, ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν οι χώρες θέσεις εργασίας είναι μέσω της ανταγωνιστικής μείωσης των κανονισμών για τις επιχειρήσεις».
Αναφερόταν στους εργασιακούς νόμους, στις περιβαλλοντικές ρυθμίσεις και βεβαίως στους φόρους.
Ολα αυτά θα σαρώνονταν με το ευρώ. Η δημοκρατία δεν θα μπορούσε να παρεμβαίνει στην αγορά.
Το υπονοούμενο
Kι όταν η δημοκρατία δεν μπορεί να παρέμβει στην αγορά, την εξουσία την έχουν εκείνοι που κατευθύνουν τις αγορές.
Τραπεζίτες και τοκογλύφοι. Για τον Μάντελ, το ευρώ δεν αποσκοπούσε στο να καταστήσει την Ευρώπη μια ισχυρή, ενοποιημένη οικονομική μονάδα.
Είχε σκοπό να καθιερώσει την υποχρεωτική νομισματική πειθαρχία που θα επέβαλε τη δημοσιονομική πειθαρχία και στους πολιτικούς.
Και όταν θα εμφανίζονταν οι οικονομικές κρίσεις, οι αφοπλισμένες οικονομικά χώρες δεν θα μπορούσαν να κάνουν πολλά, εκτός από το να καταργήσουν εξ ολοκλήρου τις κρατικές ρυθμίσεις, να ιδιωτικοποιήσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις μαζικά, να μειώσουν τους φόρους και να στείλουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος στα αζήτητα.
Ετσι μας φλομώνουν με τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», που στην ουσία είναι σχέδια συντριβής των εργασιακών δικαιωμάτων, και υποστηρίζουν ότι η «εσωτερική υποτίμηση» σε κάθε χώρα θα τις κάνει όλες πιο ανταγωνιστικές.
Αυτό, όμως, που κάνει είναι να φέρνει μία ανθρωπιστική καταστροφή.