Δημόσιες Υπηρεσίες ή Yea Baby.;

Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου Στις 6:ΟΟ, ραντεβού στο ΙΚΑ Τούμπας , για μια σφραγίδα. Εφιάλτης, αρνητική σκέψη, νατουραλισμός Ζολά; Εσύ...

Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου

Στις 6:ΟΟ, ραντεβού στο ΙΚΑ Τούμπας, για μια σφραγίδα. Εφιάλτης, αρνητική σκέψη, νατουραλισμός Ζολά; Εσύ καλοκαιρινή, μαζί με όλες της ηλικίες μεσοαστών Νεοελλήνων. Υποτίμηση ανθρώπινης αξιοπρέπειας, υποβάθμιση νοημοσύνης, κατάτμηση ανθρώπινης υπόστασης; Έλλειψη διαχωρισμού του έλλογου με το άλογο;
Χαρτάκια με νούμερα πάνω σε ένα θάμνο, σπρωξίματα, καυγάδες που θυμίζουν εκνευριστικά στην ακοή τούρκικα σήριαλ, φωνές, πανικός.
Μια γιαγιά (γιατί ας το πάρω απόφαση με κυνηγάνε οι άτιμες Ερινύες), κάθεται σε ένα παγκάκι κοντά μου. Τη παρατηρώ, κηλίδες στα ροζιασμένα χέρια , κότσος από άσπρα μαλλιά, βουβαμάρα, ''άγνοια και αφέλεια'' στα μάτια. Κουβαλήθηκε ως εδώ δια το γνήσιον της υπογραφής; Ηθελημένη άγνοια, απάθεια, παραδομένη, όταν δεν ορίζεις σώμα και μυαλό τότε τι ακριβώς είσαι;
Εγκαταστάσεις που θυμίζουν Ελλάδα του '80, μήπως και οι άνθρωποι δεν αρχίζουμε να οδεύουμε προς τα πίσω; Ο εκφυλισμός δεν είναι μια γειτνίαση των ενστίκτων;
Ανόμοιοι άνθρωποι, περιμένουν, αγωνιούν, τους παρατηρώ (όπως ο γνωστό ποιητής ), θέλω να χαθώ ανάμεσά τους, να δω μέσα τους. Τους λυπάμαι; Είμαι ένας από αυτούς;
Η κ. Βαρβάρα (όχι που δε θα έκανα τις γνωριμίες μου), με κίτρινο μπλουζάκι και λαχανί μολύβι τα ξέρει όλα για τις προκηρύξεις του Δήμου και ενημερώνει με ύφος παντογνώστη τους πάντες. Προφορά με λι και νι, σίγουρα Κάτω Ελλάδα, ακατάπαυστη ομιλία, περιέργεια ανεξέλεγκτη, τη λάτρεψα, είναι περσόνα.
Η Ελένη δίπλα μου στα 18, μπερδεμένη, δεν έκανε ακόμα μηχανογραφικό, θέλει να γίνει δημοσιογράφος, αλλά μου απευθύνεται ως καρικατούρα μίζερων απόψεων γονέων και κοινωνίας, ''Στην Ελλάδα, δεν έχει τίποτα να κάνεις ως δημοσιογράφος, θα δηλώσω κανένα ΤΕΙ και μετά εξωτερικό''. Τώρα εγώ πρέπει να αποκτήσω αβίαστα παιδαγωγικό ύφος Pestalozzi και να την πείσω να ακολουθήσει το όνειρό της. Αλλά ως πρωταγωνίστρια στη ''Δίκη'' Κάφκα, σωπαίνω.
Το χαρτάκι μου απεικονίζει τον αριθμό 82 (τι θα γίνει με αυτό το ''2'' θα μου καθορίζει τόσο απόλυτα τους συνειρμούς;). Για καλή μου τύχη ένας ευγενέστατος κύριος μου χαρίζει το 42 (πάλι ''2'' χρειάζομαι εξορκισμό), γιατί η γυναίκα του θα αργήσει να καταφθάσει. Έλα όμως που έρχεται φορτσάτη η καπάτσα Βορειοελλαδίτισσα και τον ευνουχίζει μπροστά μου. ''Καλά έδωσες το νούμερο; Μια δουλειά δε μπορείς να κάνεις, άχρηστε; Αν δεν ήμουν εγώ.. Μη με πιάνεις, σκάσε σε λέω'' Όταν φτάσουν βέβαια στο κισσέ το ''άχρηστος'' μετατρέπεται σε ''ο άντρας μου''. Ο Ελληνικός γάμος είναι τόσο βασανιστικά cult, που τον απωθώ με όλο μου το είναι.
Φτάνει η σειρά μου, υποδείξεις για πρωτόκολλο, πάνω -κάτω τους ορόφους, μια υπογραφή και έτοιμη. Στην περιβόητη περιγραφή στέκομαι έξω από το γραφείο της Προϊσταμένης, ανοίγει η πόρτα και βλέπω ένα άσπρο στράπλες άτσαλα στριμωγμένο στο σώμα, κουτοπόνηρο βλέμμα, εκνευριστικό μασούλημα κουλουριού (αν μου φτύσει σουσάμι θα λιποθυμήσω από αηδία και όταν συνέλθω θα την μηνύσω) και εκούσια αλαλία. ''Καλημέρα, μια υπογραφή''. Παύση, σιγά που θες και Καλημέρα, απολίτιστο, αγενές τράβηγμα δικαιολογητικών από τα χέρια μου και θέαση κακόγουστων μακριών φουξ νυχιών.
Φεύγω και στην έξοδο δε θυμώνω μαζί τους, τους λυπάμαι γιατί δε γεννήθηκα με όραμα να γίνω δημόσιος υπάλληλος και ευχαριστώ την Ελλάδα του 2012, που δε μου το επιτρέπει έτσι και αλλιώς, ψιθυρίζω Μητροπάνο (και από το πολύ το συλλογισμό.)