Η Τεχεράνη το «κλειδί» της συριακής κρίσης...

Ολο το διεθνές παρασκήνιο για την εγγύηση της ασφάλειας των πολιτών της Συρίας . Ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ (δεξιά) με ...

Ολο το διεθνές παρασκήνιο για την εγγύηση της ασφάλειας των πολιτών της Συρίας.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ (δεξιά) με τον πρόεδρο του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου Αμπντουλμπασέτ Σεϊντά κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στη Μόσχα.

  Ηταν δικαιολογημένη η έκπληξη των μελών της επιτροπής του Κογκρέσου που ασχολείται με θέματα διεθνούς ασφάλειας όταν, το πρωί της Παρασκευής 23 Ιουνίου, ο (ανώνυμος) αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωσε ότι «δυστυχώς, η οποιαδήποτε λύση του προβλήματος με τη Συρία διέρχεται από την Τεχεράνη». Οι βουλευτές δεν αγνοούσαν, φυσικά, ότι το Ιράν υποστήριζε ανέκαθεν τον πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασαντ, ούτε ότι μονάδες επίλεκτων ιρανικών δυνάμεων βρίσκονται στη Συρία από τον περασμένο Μάρτιο. Ηταν όμως η πρώτη φορά που η συμμετοχή του Ιράν στις διαβουλεύσεις για τη Συρία χαρακτηρίζοταν από υπεύθυνη πηγή της αμερικανικής κυβέρνησης περίπου ως το «κλειδί» για τον τερματισμό της αιματοχυσίας στη Συρία.

Υπάρχει σοβαρή προεργασία στο όλο θέμα στην οποία η αμερικανική κυβέρνηση έπαιξε και παίζει ενεργό ρόλο. Αλλωστε η Ουάσιγκτον γνώριζε από τον ειδικό μεσολαβητή Κόφι Αναν ότι ο πρόεδρος Ασαντ έκανε απολύτως σαφές πως η Τεχεράνη δεν μπορούσε να μείνει εκτός κάθε συμφωνίας για το μέλλον της Συρίας. Εξυπακούεται ότι και ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ είχε λάβει το σχετικό μήνυμα.

Ιστορικά, το πρώτο στίγμα του «ενδιαφέροντος» της Τεχεράνης για τη λύση του Συριακού έφθασε στην Ουάσιγκτον τον περασμένο Σεπτέμβριο από τη Σαουδική Αραβία. Η βασιλική οικογένεια – η οποία χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα τους «ανατρεπτικούς» σουνίτες – «εφιστούσε την προσοχή» σε εκείνους που «ενδιαφέρονται για μια ουσιαστική ειρήνευση» στη Συρία ότι, «κατά τις εκτιμήσεις της», θα ήταν πρακτικά ανεφάρμοστη κάθε λύση που θα αγνοούσε την εγγύηση της ασφάλειας (της μειονότητας) των Αλεβιτών και των σιιτών οι οποίοι έχουν την «ουσιαστική και πλήρη» υποστήριξη του θεοκρατικού καθεστώτος της Τεχεράνης.

Στις δύο συναντήσεις των «Φίλων της Δημοκρατικής Συρίας» που, με την υποστήριξη της Ουάσιγκτον, έγιναν στην Κωνσταντινούπολη τον περασμένο χειμώνα και στις αρχές της άνοιξης η σαουδαραβική «εκτίμηση» ήταν ένα από τα θέματα που προβλημάτισαν ιδιαίτερα τους Ευρωπαίους που έλαβαν μέρος. Οι δηλώσεις των συμμετεχόντων και τα ανακοινωθέντα δεν έκαναν λόγο, αλλά τούρκοι και αμερικανοί αναλυτές έφεραν στο προσκήνιο το «νέο πρόβλημα» (CBS TV) και τις «περιπλοκές» που δημιουργούνται με τις «επεξεργασίες των σχεδίων για μια βιώσιμη λύση» του προβλήματος της Συρίας («Hurryiet»).

Τις πρώτες αντιρρήσεις για την οποιασδήποτε μορφής «παρουσία» του Ιράν στις συνομιλίες για τη Συρία προέβαλε η Τουρκία. Πρόκειται μάλλον για ψυχολογικής φύσεως αντιρρήσεις παρά για ουσιαστικές. Φημολογείται δηλαδή ότι προσωπικά ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι χολωμένος με την Τεχεράνη επειδή δεν καρποφόρησαν οι πρωτοβουλίες και τα ανοίγματα που έκανε προς τους αγιατολάχ, γεγονός που του επέφερε πολιτικό κόστος. Αντίθετα, βάσιμη και ουσιαστική είναι η αντίρρηση της Ουάσιγκτον στη συμμετοχή του Ιράν στις διαβουλεύσεις για τη Συρία, και αυτό το έκανε απόλυτα σαφές ο αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στα μέλη του Κογκρέσου.

Μια, έστω συμβολική, παρουσία του Ιράν στις διαβουλεύσεις για τη Συρία τινάζει στον αέρα την όλη στρατηγική της «τιμωρίας» του Ιράν με την επιβολή σκληρών κυρώσεων και τη διπλωματική απομόνωση της χώρας. Πέραν τούτου, όπως παρατήρησε ο αμερικανός διπλωμάτης, μια «έστω και συμβολική συμμετοχή» του Ιράν στις συνομιλίες για τη Συρία η οποία θα μπορούσε να ασκήσει «θετική επίδραση» στον πρόεδρο Ασαντ «θα έδινε την ευκαιρία στην Τεχεράνη να ζητήσει αμοιβή για τις υπηρεσίες της (…) ασφαλώς σε ό,τι αφορά το πυρηνικό πρόγραμμά της» γράφει ο Μέιρ Γιαβεντανφάρ στην ιστοσελίδα του έγκυρου «Diplomat» (6/7).

Αμερικανικές πηγές δηλώνουν ότι και οι Ρώσοι είναι ψυχροί στην ιδέα της «ανάμειξης του Ιράν στον πρόβλημα με τη Συρία» («Wall Street Journal»). Ωστόσο τη Μόσχα ανησυχεί το μέλλον των Αλεβιτών – μιας μειονότητας 10% του πληθυσμού -, όπως και των «προεδρικών» σιιτών. Είναι τόσο βαθύ το δογματικό χάσμα στη χώρα – η αιματοχυσία που συνεχίζεται το μαρτυρεί – που θεωρείται σχεδόν βέβαιον ότι η απομάκρυνση του προέδρου Ασαντ και η επικράτηση των «εξεγερμένων» σουνιτών θα οδηγήσουν σε σφαγή των Αλεβιτών. Δεν είναι τυχαίο ότι την περασμένη Τετάρτη η κυβέρνηση της Κύπρου ανακοίνωσε, πολύ διπλωματικά, ότι είναι έτοιμη να φιλοξενήσει 200.000 «πρόσφυγες από τη Συρία».

Δεν αφήνει αδιάφορη την Ουάσιγκτον το ενδεχόμενο μιας «σφαγής μουσουλμάνων από μουσουλμάνους» - σιιτών και Αλεβιτών από σουνίτες. Οπως δεν αφήνει αδιάφορο τον Κόφι Αναν, ο οποίος έχει λόγους να ανησυχεί. Διότι όταν ζήτησε από τη «δημοκρατική αντιπολίτευση» να εγγυηθεί την ασφάλεια των θρησκευτικών μειονοτήτων, στις οποίες περιλαμβάνονται και χριστιανοί, δεν έλαβε ικανοποιητική απάντηση. Ακόμη χειρότερα, όταν την περασμένη Τρίτη ανάλογο ζήτημα έθεσε ο ρώσος υπουργός Σεργκέι Λαβρόφ στον πρόεδρο του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου Αμπντουλμπασέτ Σεϊντά, ο οποίος τον επισκέφθηκε στη Μόσχα, η απάντηση ήταν ένα «δυστυχώς, κανένας μας δεν μπορεί να εγγυηθεί ασφάλεια, πέρα από το ότι θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να εξελιχθούν τα πράγματα ομαλότατα».

«Ισλαμική βόμβα»
Η σύρραξη παίρνει μεγάλες διαστάσεις
Ο Λευκός Οίκος αλλά και το Πεντάγωνο βλέπουν τα πράγματα και με μιαν άλλη προοπτική. Σε περίπτωση απομάκρυνσης του προέδρου Ασαντ και επιθέσεων εναντίον Αλεβιτών κ.λπ. προεξοφλείται ότι θα επέμβει το Ιράν. Εμμέσως. Οι Χεζμπολάχ του Λιβάνου – μέσω των οποίων άλλωστε ασκείται η «παρουσία» του Ιράν στη Συρία – θα κληθούν από την Τεχεράνη να προστατεύσουν τους «σύρους αδελφούς». Η σύρραξη παίρνει έτσι μεγάλες διαστάσεις και δεν είναι εκτός πραγματικότητας οι «προειδοποιήσεις» αμερικανών πανεπιστημιακών και άλλων που ασχολούνται με τη Μέση Ανατολή που συγκλίνουν στο ότι «το ελάχιστο που θα περιμένουμε θα είναι η γενίκευση της κρίσης στον εύφλεκτο αυτόν τον καιρό αραβικό κόσμο (…) με πολλές πιθανότητες να ανάψει η θρυαλλίδα της ισλαμικής βόμβας» σημειώνει ο καθηγητής Πιερ Ουλινουά, του Πανεπιστημίου του Μονπελιέ.

Ενα τέτοιο ενδεχόμενο – το οποίο ο αμερικανός διπλωμάτης δεν απέκλεισε κατά την ενημέρωσή του στο Κογκρέσο – φέρνει, μοιραία, στο προσκήνιο το Ιράν, σε ρόλο όχι μόνο μεσολαβητή για να σταματήσει η αιματοχυσία στη Συρία, αλλά και ως ένα είδος εγγυητή της ασφάλειας των πολιτών της.

Σχόλια αναγνωστών (0)