Κείμενο – φωτογραφία: Γιώργος Χρηστινίδης , gchristi@phyed.duth.g r Καθόταν στην αμμουδιά . Μόλις είχε βγει από τη θάλασσα μ...
Κείμενο – φωτογραφία:
Γιώργος Χρηστινίδης,
Καθόταν στην αμμουδιά. Μόλις είχε βγει από τη θάλασσα μετά από ένα μακροβούτι. Άναψε τσιγάρο. Του άρεζε να καπνίζει αμέσως μετά το μπάνιο, παρ’ όλο που γνώριζε πως ήταν βλαβερό. Τι σημασία είχε; Απολάμβανε τη χαλαρότητα που του πρόσφερε η στιγμή μαζί με την επίφαση μιας απελευθέρωσης.
Το κύμα του παρέσερνε τα πόδια κι ανακάτευε τα βοτσαλάκια γύρω του. Επικεντρώθηκε στην κίνησή του. Ερχόταν ελπιδοφόρο και με θόρυβο, του σήκωνε τα πόδια κι έβλεπε τα πετραδάκια να αλλάζουν θέσεις. Το νερό υποχωρούσε και πάλι, αφήνοντάς τον με την ανάλογη μοναχικότητα και μια ήπια αίσθηση της βαρύτητας. Ένιωθε πως για λίγα δευτερόλεπτα η έλευση του κύματος έμοιαζε με κάποιου είδους αναπτέρωση, ένα ψυχολογικό σπρωξιματάκι τόσο δα, πριν μείνει και πάλι βαρύς και μόνος.
Αυτό χρειαζόταν, σκέφτηκε, τη δύναμη που μπορούσε να του δώσει ένα κυματάκι ή ένα αεράκι. Δεν ήθελε πολύ, αρκεί να το αποφάσιζε. Έπρεπε να επιβιώσει, ν’ αρχίσει από την αρχή και κυρίως να βρει δουλειά. Δεν ήθελε να ξανανιώσει αυτό το άδειασμα, την αποστράγγιση των ελπίδων του και τα πόδια βαριά που έσερνε στους δρόμους της πόλης. Θα έκανε κάτι. Όμως τι;
Είδε δίπλα του έναν σωρό βοτσαλάκια που μόλις είχε δημιουργηθεί. Πήρε στα χέρια του ένα, το παρατήρησε, είδε τα νερά του, το ζύγισε στο χέρι του και στο τέλος το πέταξε στη θάλασσα. Αυτό ήθελε να κάνει. Να πετάει πέτρες. Πέτρες στο νερό, όπως έκανε μικρός με μαεστρία, καταφέρνοντας τες να κάνουν πολλά γκελ. Πέτρες προς κάθε κατεύθυνση, αλλά κυρίως πέτρες στο κενό, σα να πετροβολεί τον ίδιο του τον εαυτό, το παρελθόν του κι όλα τα λάθη που είχε κάνει.
Αποφάσισε να σηκωθεί με το επόμενο κύμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση