ΓΥΝΑΙΚΑ...

Κείμενο – φωτογραφία:    Γιώργος Χρηστινίδης ,    gchristi@phyed.duth.gr Δεν μπορούσε να μην πετάξει ο νους της σ’ αυτή την παρ...

Κείμενο – φωτογραφία: 

 Γιώργος Χρηστινίδης, 

  gchristi@phyed.duth.gr

Δεν μπορούσε να μην πετάξει ο νους της σ’ αυτή την παραλία. Ο σερβιτόρος από το παρακείμενο ταβερνάκι ήταν πολύ πρόθυμος να της εξηγήσει όταν τον ρώτησε. Προθυμία που μπορούσε να έχει κι άλλα κίνητρα αν έκρινε από τις κλεφτές ματιές που έριχνε πότε στους μηρούς και πότε στο μπούστο της. «Πετανοί» είναι το όνομα της παραλίας και βγαίνει από το «πετάει ο νους», της είπε Ήταν σίγουρη για το που πετούσε ο νους του σερβιτόρου, ο οποίος συνέχιζε να τη γδύνει με τα μάτια του, αλλά αυτή η παραλία στη δυτική πλευρά της Κεφαλονιάς δικαιολογούσε το όνομά της πέρα για πέρα.

Πήρε τον καφέ της, ευχαρίστησε ευγενικά τον γενικώς πρόθυμο και διαθέσιμο σερβιτόρο και κατέβηκε στην παραλία. Κάθησε στην αμμουδιά κι άφησε το νου της να πετάξει. Πρώτα έκλεισε τα μάτια της και τα παρέδωσε στον ήλιο για λίγα δευτερόλεπτα. Σχεδόν μπορούσε να βλέπει το πορτοκαλί μέσα από τα κλειστά βλέφαρα. Τα άνοιξε, ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της και κοίταξε τα κύματα. Η θάλασσα έμοιαζε να βράζει. Μπορούσε να γευτεί την αλμύρα. Το πρόσωπό της νοτιζόταν ευχάριστα από την υγρασία και τις μικροσκοπικές σταγόνες. Χαλάρωσε.

Είδε τη θάλασσα σα λιωμένη λάβα που την πλησίαζε, αλλά χωρίς να νιώθει απειλή. Μετά την είδε σαν άβυσσο, σαν την άκρη του κόσμου κι αυτή να στέκεται στο χείλος έτοιμη για μια υπέροχη δρασκελιά. Τέλος την είδε σαν το χρόνο με τη ρευστότητά του, που ολοένα άλλαζε, χωρίς ν’ αλλάζει τίποτα ουσιαστικά. Για λίγο πήγε να πετάξει ο νους της στη δική της ζωή, αλλά επέστρεψε αμέσως πίσω. Το παρόν τη γέμιζε κι ένιωθε συμφιλίωση με τον εαυτό της και τη φύση.

Ήταν μια γυναίκα μόνη και για μερικές υπέροχες στιγμές απόλυτα αυτάρκης.