Ερωτηματικά

Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης Οι μέρες τρέχουν γρήγορα και μας οδηγούν στη επόμενη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου, πλην ό...

Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης

Οι μέρες τρέχουν γρήγορα και μας οδηγούν στη επόμενη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου, πλην όμως τα διλήμματα και οι επιφυλάξεις που υπήρχαν και στην προηγούμενη αναμέτρηση επιμένουν να υπάρχουν αυξημένα και να μας δημιουργούν προβληματισμούς, απορίες και ανασφάλειες, όχι χωρίς λόγο.

Κατ αρχήν έχουμε να…………

αντιμετωπίσουμε πρόβλημα επιλογής στα ίδια κόμματα και με τις ίδιες προϋποθέσεις με αυτές της 6ης Μαΐου.

Δηλαδή, καλούμαστε να επιλέξουμε τα ίδια κόμματα που μας οδήγησαν με τις αποφάσεις και τα μέτρα τους στη χειρότερη κατάσταση που βρέθηκε το ελληνικό κράτος από την εποχή της σύστασής του, που ενώ είδαν τα ποσοστά τους στο εκλογικό σώμα να κατακρημνίζονται εξακολουθούν να θέλουν να μας σώσουν με τις ίδιες συνταγές σερβιρισμένες με ολίγη σάλτσα επί πλέον αλλοπροσαλλισμού.

Στα νέα κόμματα που αναδείχτηκαν από την προηγούμενη αναμέτρηση, που ωφελήθηκαν από την αγανάκτηση και τον θυμό των ψηφοφόρων κατά των παραδοσιακών κομμάτων του δικομματισμού, σε αυτά που «μάζεψαν» τις ψήφους των αγανακτισμένων, ενώ δεν είχαν πρόγραμμα διακυβέρνησης γιατί ποτέ δεν περίμεναν τέτοια πιθανότητα, τρέχουν τώρα όλοι μαζί να «στήσουν» προγράμματα χωρίς να συντονίζονται, με αποτέλεσμα κάθε στέλεχος του ιδίου κόμματος, να προβάλλει ένα πρόγραμμα που γνωρίζει μόνο αυτός αλλληλοσυγκρουόμενοι μεταξύ τους.

Από την άλλη, έχουμε στελέχη που διαβλέπουν  τον κίνδυνο να μείνουν «εκτός νυμφώνος» από το κόμμα που υπηρετούσαν μέχρι χτες, να στρέφονται αναζητώντας στέγη και τροφή σε αντίπαλα κόμματα που τα κατηγορούσαν και με τα στελέχη των οποίων καθημερινά καθυβρίζονταν, μη αντέχοντας στο ενδεχόμενο να βρεθούν εκτός πολιτικού «βάθρου». 

Από την επομένη των προηγούμενων εκλογών, ακούσαμε από τους υπευθύνους των κομμάτων να διαλαλούν ότι «πήρανε το μήνυμα» του εκλογικού αποτελέσματος, μόνο που ο καθένας απ αυτούς το ερμηνεύει με τον τρόπο που εκείνος θέλει.

Παραδέχονται ότι υπάρχουν ευθύνες, μόνο που δεν αφορούν τους ίδιους αλλά τους προηγούμενος απ αυτούς. Έχουμε δηλαδή μια παράδοξη “αλληλουχία προς το παρελθόν” απόδοσης ευθυνών.

Εδώ φτάσαμε σε σημείο να πει ο ελάχιστος των υπουργών «κύριος» Λοβέρδος που σε μια νύχτα κατέστρεψε ολοκληρωτικά το σύστημα υγείας με αυτό το έκτρωμα που δημιούργησε τον ΕΟΠΠΥ, ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ για τα χάλια του, για το γεγονός ότι δεν πληρώνονται οι πάροχοι των φορέων υγείας. Για τέτοιο απύθμενο θράσος μιλάμε. Και έρχεται αυτός ο «κύριος» να ζητήσει εκ νέου την ψήφο του λαού για να μας «ξανασώσει». Δεν φτάνει δηλαδή που ο ασφαλισμένος πλήρωνε για σαράντα χρόνια εισφορές για να έχει μια αξιοπρεπή αντιμετώπιση σε θέματα υγείας, τώρα φτάσαμε στο σημείο να πληρώνουμε την όποια επίσκεψη στον γιατρό και τα φάρμακα σε βάρος της τσέπης μας. Αυτό το ακατόρθωτο κατάφερε ο «πολύς» Λοβέρδος.

Φτάσαμε λοιπόν μπροστά στο δίλημμα ποιον από τους ανάξιους πρέπει να ψηφίσουμε σαν τον λιγότερο ανάξιο και να τον χρίσουμε «άξιο».

Σε αυτό το αλαλούμ που έχουμε βρεθεί είναι δύσκολη η όποια απόφαση διάθεσης ψήφου και ας κόπτονται και ας κονταροχτυπιούνται καθημερινά από κανάλια και πλατείες οι κομματάρχες και τα στελέχια που εκνευριστικά αλληλοσπαράσσονται ενώ παράλληλα  ερωτοτροπούν με τις καρέκλες της εξουσίας.

Σίγουρα θα πρέπει να αποκλειστούν τα μέχρι τώρα κόμματα της εξουσίας που με τις εναλλαγές τους και τις άφρονες πολιτικές των πελατειακών σχέσεων, της ρεμούλας, της μίζας, του ωχαδερφισμού και της αρλουμπολογίας από το τέλος της επταετίας και μετά, μας οδήγησαν στη σημερινή εξαθλιωμένη κατάσταση.

Από εκεί και πέρα ποιον άλλο να εμπιστευτείς όταν και αυτοί οι άλλοι έχουν μπολιαστεί με μολυσμένα παρακλάδια των δύο προηγουμένων;;

Ιδού το ερώτημα και ο Θεός να μας φωτίσει.