Μια καλή είδηση...

Γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος. Την Ελληνική Δικαιοσύνη την εμπιστευόμαστε όλοι, ή περίπου όλοι, σίγουρα όμως οι περισσότεροι. Η απάντηση στο...

Γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος.

Την Ελληνική Δικαιοσύνη την εμπιστευόμαστε όλοι, ή περίπου όλοι, σίγουρα όμως οι περισσότεροι. Η απάντηση στο “γιατί” είναι “γιατί έτσι πρέπει”.

Τώρα αν βρεθεί και κάποιος που θα πει ότι μερικές φορές με τις αποφάσεις της προκαλεί την υποψία ότι, αν και “τυφλή”, μπορεί και να “βλέπει… κάπως”, ίσως τον παρασύρουν δύο σημεία στην εικαστική της φιγούρα. Το ένα είναι ότι απεικονίζεται με τα μάτια δεμένα μ’ ένα μαντήλι, άρα δεν είναι πραγματικά τυφλή και το δεύτερο, ότι το κεφάλι της είναι ανασηκωμένο με ελαφρά κλήση προς τα πίσω, χαρακτηριστική στάση κάποιου που του έχουν δέσει τα μάτια και προσπαθεί να δει, ό,τι μπορεί, μέσα από το άνοιγμα, που αφήνει από κάτω, το μαντήλι. Η στάση της κεφαλής του πραγματικά τυφλού είναι με κλήση προς τα κάτω, γιατί έτσι τον διευκολύνει στην αντίληψη του χώρου και βέβαια δεν χρειάζεται να του δέσουν τα μάτια. Πάντως κουφή δεν ισχυρίζεται κανείς ότι είναι… αλλά ας μην τον κάνουμε τώρα θέμα.

Αυτά για τους καλόπιστους, δημοκρατικούς και νομοταγείς πολίτες, γιατί υπάρχουν και αυτοί που δεν πείθονται με τίποτα. Σου λένε π.χ. ότι υπάρχουν περιπτώσεις και αναφέρουν ονόματα, μεγαλομεγάλων, δικηγόρων, επιχειρηματιών, πολιτικών και άλλων “εκλεκτων του συστήματος”, όπου η Δικαιοσύνη φαίνεται να την “κάνει” με μικρά πηδηματάκια, ή αλλιώς με τις διάφορες δικονομικές “ευκολίες”, π.χ ενστάσεις, προσφυγές και κυρίως αναβολές, μέχρι όσο χρειαστεί, δηλαδή την παραγραφή. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι και η Δικαιοσύνη κατασκεύασμα των ανθρώπων είναι… και τα λάθη ανθρώπινα.

Να όμως και κάτι που σε κάνει να λες ότι “υπάρχει και Θεός” (όπως τον φαντάζεται ο κάθε φτωχός, γιατί μερικοί σαν κι’ αυτούς που περιγράφω παραπάνω, δεν χρειάζεται να τον φαντάζονται, αφού πιστεύουν ότι τον… βλέπουν και ίσως τον βλέπουν!). Η είδηση λοιπόν, λέει ότι: “Παράθυρο για την αξιοποίηση των τεράστιων χρηματικών ποσών που παραμένουν “παγωμένα” μέχρι να τελεσιδικήσουν εκκρεμείς δικαστικές υποθέσεις των δικαιούχων, ανοίγει η Εισαγγελία Πρωτοδικών της Αθήνας”. Δηλαδή, λέει, ότι τα “κλεμένα” αμέσως μόλις ανακαλυφθούν, θα μπαίνουν στο ταμείο του Δημοσίου, απ’ όπου είχαν κλαπεί και θα επιστρέφονται στον δικαιούχο μόνο όταν η Δικαιοσύνη αποφασίσει ότι δεν είναι κλεμμένα. Τι ποιο σωστό και ποιο δίκαιο; Υπάρχει όμως ένα “αν”, δηλαδή αν το Δικαστικό Συμβούλιο κάνει δεκτή αυτή την πρόταση της Εισαγγελίας. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά η Δικαιοσύνη θα “δει καθαρά”, έστω κρυφοκοιτάζοντας και το σωστό και το δίκαιο, χωρίς τα δικονομικά τερτίπια.

Έχει πάντως κάτι άλλο αξιοπαρατήρητο η είδηση αυτή, που προκαλεί και απορία. Μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί “τεράστια χρηματικά ποσά” που κατά πάσα βεβαιότητα είναι προϊόντα κάποιας παράνομης πράξεως, παραμένουν “παγωμένα”; Τι άλλο εξυπηρετεί η πρακτική αυτή εκτός από τον παράνομο “δικαιούχο”, αλλά και τι διδάσκει; Μήπως ότι τα παίρνουμε από τον έντιμο φορολογούμενο πολίτη με διαδικασίες fast track, (ο μοντέρνος όρος του άλλοτε “τσάκα-τσάκα”), μέχρις εξαντλήσεως ό,τι του βρούμε, αλλά δεν πειράζουμε τα κλεμμένα; Και μήπως κάπου εκεί μέσα κρύβεται και ο “πειρασμός” που αλλοιώνει την φορολογική συνείδηση; Αλήθεια, γι’ αυτά τα “παγωμένα τεράστια ποσά” πληρώνει κανείς φόρους; Γιατί ως νόμιμα ασφαλώς θα πλήρωναν, ως παράνομα όμως;

Και μία αυτάρεσκη παρατήρηση. Φαίνεται ότι το “Καφενείο μας” έχει θαμώνες που περνούν, διαβάζουν τις αναρτήσεις, κρατούν (;) σημειώσεις και…. Στις 10/11/10 είχε αναρτηθεί σχετικό σχόλιο με τίτλο “Διαφθορά και τιμωρία πότε;” και στις 20/04/2012 άλλο με τίτλο“Το Έθιμο (της λεηλασίας του Δημοσίου) και το Εθιμικό Δίκαιο”. Λέτε η “φωνή μας” να έφτασε στου “Θεού τ’ αυτί”;