Κάτι δεν πάει καλά με τις αρχές και τους αδένες της διαπλοκής…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.  Μήπως οι «ιατροί» της τρόικας είχαν δίκιο; Μήπως σωστά διέγνωσαν κοινωνικοπολιτική ασθένεια, αλλά λάθος πάθηση...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
 Μήπως οι «ιατροί» της τρόικας είχαν δίκιο; Μήπως σωστά διέγνωσαν κοινωνικοπολιτική ασθένεια, αλλά λάθος πάθηση, με αποτέλεσμα να συστήσουν εσφαλμένη θεραπεία, έχοντας υπόψιν ασφαλώς εκείνους με τους οποίους συναλλάχθηκαν; 
Ας προβληματιστεί λοιπόν η διαπλοκή πάνω στα παρακάτω (6) ερωτήματα που την προσδιορίζουν πολιτισμικά και την σκιαγραφούν πολιτικά:
- Μήπως πάσχετε από αρχοντοχωριατισμό, επαρχιωτισμό, εθελοδουλία, ραγιαδισμό, αθεράπευτο μεταπρατισμό, δικολαβισμό και αναξιοπρέπεια σε συνδυασμό με ψευδομαγκιά;
- Μήπως η συνταγή της τρόικας ανέδειξε τα χαρακτηριστικά σας αυτά, αντί να τα θεραπεύσει;
- Μήπως οι στάσεις αυτές που προδηλώνονται από την διεθνή συμπεριφορά της ηγεσίας του δικομματισμού (θυμηθείτε Παπανδρέου, Σαμαρά και Βενιζέλο) οδήγησαν στα ευτράπελα των μνημονίων και της απίθανα εξευτελιστικής διαδικασίας αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους της χώρας;
- Μήπως μας κοστίζει ακριβά η ευρωλάγνα διαπλοκή με το κουτοπόνηρο, υποτακτικό προς την ευρωπαϊκή ελίτ και την αμερικανική διοίκηση, ή ακόμη και προς τον Πούτιν, ύφος και την υποστήριξη μιας «αυτονόητης» συμμόρφωσης σε ένα ειδικό καθεστώς εξαθλίωσης; 
- Μήπως ο υπερβολικός λαϊκισμός και η ανηθικότητα τού «ο σκοπός μας αγιάζει τα μέσα που χρησιμοποιούνται εναντίον σας» και του «γλύφουμε εκεί που φτύναμε» και το αντίστροφο, φανερώνει ότι κάτι δεν πάει καλά με τις αρχές και τους αδένες σας;
- Μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθείτε γιατί ο ελληνικός Τύπος αποτελεί θλιβερή εξαίρεση στις πτωχευμένες χώρες της ευρωζώνης, μόνος αυτός υπερασπιζόμενος ταπεινωτικές για τον λαό και την ηγεσία του συμπεριφορές της τρόικας;  
Κάποια πράγματα είναι ζήτημα πολιτισμού. Όλα είναι ζήτημα πολιτισμού και στην Ελλάδα από εκεί ξεκινάνε όλα τα προβλήματα καί στην πολιτική καί στην οικονομία καί στην κοινωνία ή στις διεθνείς σχέσεις μας. Ρίξτε μια ματιά, φίλοι, στον διαπλεκόμενο Τύπο και στην αντίδρασή του ως προς την ευρωπαϊκή συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα και ίσως καταλάβετε τι εννοώ!
Μας διέσυρε ο Τσίπρας, προσβάλλοντας την Μέρκελ και τον Ολάντ, ο οποίος αρνήθηκε να τον δεχτεί! Μας εξέθεσε στον γίγαντα της σοσιαλδημοκρατίας! Ο Τσίπρας απειλεί το διεθνές προφίλ της χώρας! Είναι ένας ξετσίπωτος νεανίας που τολμά και βγάζει γλώσσα στα μεγαθήρια της ΕΕ! Δεν είναι υπεύθυνος πολιτικός αυτός σαν τους ηγέτες μας , Παπανδρέου, Βενιζέλο και Σαμαρά, τολμά και αμφισβητεί τις υπογραφές και την συγκατάβαση στις επιλογές της τρόικας των τριών προηγουμένων, μαζί και με αυτήν του δοτού πρωθυπουργού με τις πάντα επίκαιρες, επωφελείς για τους κερδοσκόπους, δηλώσεις! Ο αχρείος αυτός πολιτικός, που ο λαός σε μια στιγμή αδυναμίας ανέδειξε σε «αντιμνημονιακό» ηγέτη, έχει το θράσος να αμφισβητεί το «ευρωποιημένο προτεκτοράτο» Ελλάς, λέγοντας: «σε ό,τι αφορά τον νέο Πρόεδρο της Γαλλίας θεωρούμε ότι είναι δικαίωμά του να μη δέχεται με βάση το πρωτόκολλο να συναντήσει αρχηγούς κομμάτων και να θέλει να συναντά μονάχα αρχηγούς κρατών, είναι απολύτως κατανοητό». Για να προσθέσει: «αλλά πρέπει και ο ίδιος να γνωρίζει ότι πολύ σύντομα θα κληθεί να απαντήσει σε κρίσιμα ερωτήματα. Και κυρίως αν όσα έλεγε προεκλογικά ισχύουν και μετεκλογικά, διότι εάν ο γαλλικός λαός έστειλε τον κ. Σαρκοζί να κάνει διακοπές στο Μαρόκο τον έστειλε όχι για ν’ αντικατασταθεί από κάποιον που θα εφαρμόζει την ίδια πολιτική, αλλά από κάποιον που θα την αλλάξει αυτή την πολιτική». Για να ακούσει τον Ζαν-Λικ Μελανσόν να επισημαίνει: «καταλαβαίνουμε ποιο είναι το μήνυμα […] ότι το κόμμα του Ολάντ είναι υπέρ του Μνημονίου όπως ήταν ο κ. Παπανδρέου, είναι σαν το ΠΑΣΟΚ». Και από αυτό να βρει πάτημα ο Αλέξης Τσίπρας συμπληρώνοντας: «με τον Ζακ-Λικ Μελανσόν είμαστε πολλά χρόνια συναγωνιστές και σύντροφοι στα πλαίσια του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Με αυτή τη μεγάλη δύναμη της Αριστεράς στη Γαλλία, ο Πρόεδρος Ολάντ γνωρίζει ότι δεν μπορεί με ευκολία να αθετήσει τις υποσχέσεις του και να γίνει ένας Ολαντ-ρέου, διότι θα έχει το αποτέλεσμα και την εξέλιξη που είχαμε και στην Ελλάδα».
Αυτή η εύλογη αλήθεια σόκαρε τους υπερασπιστές της προτεκτορατοποίησης της Ελλάδας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Πράγματι, αν πριν από ενάμισι χρόνο χρησιμοποιούσε αυτή την γλώσσα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, θα τον κατέκρινα κι εγώ. Αλλά μετά τον πρόσφατο ξεπεσμό του πολιτικού λόγου στην Ευρώπη, με ευθύνη των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών ηγετών, και του απολύτως χυδαίου, δήθεν πολιτικού αγγλοσαξωνικού και γερμανικού Τύπου, θεωρώ ότι ο Τσίπρας απλώς ακολούθησε το ρεύμα που επικρατεί, μιλώντας (σ)την γλώσσα τους για να γίνει ίσως καλύτερα κατανοητός! Κακό πράγμα αυτό, αλλά έτσι όπως εξελίσσεται η αντιπαράθεση και στις δύο άκρες του Ατλαντικού, έχει χάσει το νόημά της η διπλωματική γλώσσα που επικράτησε μετά το 1950.
Σαν κακόγουστη φάρσα επιστρέψαμε σε πολιτικές αφηγήσεις του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και του μεσοπολέμου. Καταντήσαμε, αν δεν μιλήσεις με αυτήν την γλώσσα, να θεωρείσαι παρακατιανός κι εκτός κλίματος, ανίσχυρος και γραφικός! Ταχύτατα από την σοβαρότητα περάσαμε στην σοβαροφάνεια, η οποία έδωσε την θέση της σε ατάκες θερινής ελληνικής επιθεώρησης. Ίσως «καλώς» λοιπόν αντέδρασε έτσι ο κ. Τσίπρας, αλλά καλό είναι από δω και πέρα να μην το ξανακάνει! Όχι για να δείξει μια επίπλαστη κοσμιότητα τύπου Παπανδρέου, ούτε ένα επαρχιώτικο ευρωπαϊκό προφίλ, όπως ο κ. Σαμαράς - τον κ. Βενιζέλο δεν τον αναφέρω διότι οι εικόνες που έχω συγκρατήσει στο μυαλό μου οδηγούν σε χαρακτηρισμό που θα ήθελα να αποφύγω – αλλά για να δώσει μια ποιοτικότερη νότα στην αφήγησή του. 
Απαιτείται όμως μεγάλη ποσότητα θράσους από την διαπλοκή για να καταλογίζει αμετροέπεια στον κ. Τσίπρα, λησμονώντας τα απίθανα καμώματα Παπανδρέου, που ενώ διέσυρε διεθνώς την χώρα και τον ελληνικό λαό, καταφερόταν διαρκώς και με στιλ παγκόσμιου ηγέτη εναντίον της ευρωπαϊκής συντηρητικής ηγεσίας, ή την απολύτως αντιφατική στάση του κ. Σαμαρά, που από «απολύτως ανεύθυνος» κατέληξε να θεωρείται «υπεύθυνος» ηγέτης, αφού πρώτα εξευτελίστηκε πράττοντας όσα δήλωνε ότι δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να πράξει – διότι βλέπετε ξαφνικά ανακάλυψε κι αυτός την ανάγκη συμμόρφωσης στις επιταγές της τρόικας και την ανάγκη αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, την οποία διαπραγματεύτηκαν μεταξύ τους ιδιώτες και δημόσιοι δανειστές της Ελλάδας, δίχως την Ελλάδα!
Εδώ κάτι δεν πάει καλά. Όχι απλώς με τους αδένες και το ζήτημα της αξιοπρέπειας, αλλά με την ίδια την λογική. Από πότε η μάγκικη συμπεριφορά που καταλήγει σε δουλική στάση υποτακτικών, θεωρείται σοβαρότητα και μετριοπάθεια; Τι είδους αξίες εκφράζουν τα πρωτοσέλιδα της διαπλοκής, τα οποία αναπαριστούν μία πραγματικότητα που δεν λαμβάνει υπόψιν της την βούληση του εκλογικού σώματος, θεωρώντας προφανώς ότι τα πολιτικά πράγματα συνεχίζουν να κινούνται στο πλαίσιο του δικομματισμού; Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μιλά την γλώσσα ενός ισότιμου εταίρου, καί εντός του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας καί εντός του πολιτικού συστήματος της ΕΕ. Και καλά κάνει! Αλλοίμονο αν δεν το έπραττε! Θα ήταν σαν να μην είχε αντιληφθεί τον ρόλο που του ανέθεσε ο ελληνικός λαός – και όχι η διαπλοκή – και την σχετική ισχύ με την οποία τον εξόπλισε για να υπερασπιστεί τις θέσεις που παρουσίασε προεκλογικά και τους πέντε άξονες πολιτικής που πρότεινε για την συγκρότηση κυβέρνησης. Το ζήτημα για τον Τσίπρα είναι να μην καταντήσει σαν τους τρεις προαναφερθέντες κυρίους. Οφείλει να είναι δυσάρεστος με όλους εκείνους που συνέβαλαν στην αποκρυστάλλωση της δυσάρεστης θέσης της χώρας και οδηγούν σε τραγική κατάσταση τον λαό. Και αυτό νομίζω ότι το αντιλαμβάνονται όλοι οι πολιτικοί του αντίπαλοι τουλάχιστον στην Ευρώπη, κατανοώντας απολύτως την γλώσσα του και το μήνυμά του.
Πώς να το κάνουμε; Εδώ που έφεραν τα πράγματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και οι πολιτικώς συγγενείς τους στην ΕΕ και στις ΗΠΑ, δεν έχουμε απλώς σύγκρουση συμφερόντων με αυτούς, αλλά ανοιχτή διένεξη, η διάσταση της οποίας θα εξαρτηθεί κυρίως από την δική τους στάση. Όπως φαντάζομαι ότι όλοι αντιλαμβάνεστε, ότι από την δική τους συμπεριφορά διαμορφώθηκε το αδιέξοδο της χρεοκοπίας της χώρας μας. Το πρόβλημα της Ελλάδας πάντα βρισκόταν στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στη Νέα Υόρκη και στην Ουάσιγκτον. Εκεί βρίσκεται και η λύση του, την οποία όμως μόνο μία αριστερή διακυβέρνηση θα μπορούσε να προκαλέσει, αν συνδυαζόταν με την υποστήριξη ενός λαϊκού κινήματος χειραφέτησης και αναδημιουργίας της εθνικής ταυτότητας σε ένα «μη – ταπεινωτικό» πλαίσιο.
Η απλή ανάγνωση της ιστορίας δείχνει ότι ταπεινωμένοι λαοί με διαπλεκόμενη ηγεσία και χαρακτηριστικά «σιγανοπαπαδιάς», ούτε την σταθερότητα μπόρεσαν να υποστηρίξουν, ούτε ασφαλώς λειτούργησαν μακροπρόθεσμα ως αξιόπιστοι εταίροι. Αν εξαιρέσουμε κάποιες εκφράσεις της «πολιτικής πιάτσας» του Τσίπρα, είναι βέβαιο ότι η αφήγησή του ευθυγραμμίζεται με έναν διπλωματικό ορίζοντα που επανατοποθετεί την χώρα στο φάσμα του αξιόπιστου κρίσιμου εταίρου στους δυτικούς θεσμούς. Μόνον έτσι μπορεί να σε πάρουν και οι άλλοι στα σοβαρά, όταν καταλαβαίνουν ότι υπερασπίζεσαι με εντιμότητα και καθαρότητα το συμφέρον των «εντολέων» σου. Μόνον έτσι μπορεί να ξεκινήσει σοβαρή διαπραγμάτευση στο πλαίσιο αντιτιθέμενων συμφερόντων. Έτσι γίνεται πολιτική και όχι με τις δημόσιες σχέσεις Παπανδρέου, Σαμαρά, ή τις χαριτωμενιές Βενιζέλου! Προφανώς όλα αυτά χρειάζονται μέτρο και έξυπνη τακτική, πακτωμένα και τα δύο σε μια στρατηγική που θα εξυπηρετεί τον διακηρυγμένο στόχο του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο ασπάζονται σίγουρα πολλοί περισσότεροι Έλληνες από αυτούς που ψήφισαν τον φορέα. Δυστυχώς τούτα θα κριθούν εκ του αποτελέσματος και απαιτούν συνέχεια και συνέπεια.
Το λάθος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι μοιάζει να επεδίωξε στο ενδιάμεσο δύο εκλογικών αναμετρήσεων μία εξόρμηση στην Ευρώπη σχετικά πρόχειρα. Οι επαφές μάλιστα που έγιναν ή επιδιώχτηκαν με ευρωπαίους εταίρους μας σοσιαλδημοκράτες, μόνον στο πλαίσιο του λαϊκισμού θα μπορούσαν να ερμηνευτούν και αυτό δεν είναι καλό για τον κ. Τσίπρα. Γνωρίζει και αυτός ότι η άνοδος της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα αποτελεί σήμερα την μεγαλύτερη απειλή για τους σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης που βρίσκονται σε απόλυτη όσμωση με τον νεοφιλελευθερισμό. Είναι απολύτως λογικό επίσης να αντιδρούν παρατηρώντας έκπληκτοι τον διασυρμό του ΠΑΣΟΚ, που δεν είναι χθεσινό κόμμα, αλλά έχει βαθιές ρίζες στην σημερινή σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης. Και ακόμα δεν είδατε τίποτα!
Η αιφνιδιαστική άνοδος της ευρωπαϊκής αριστεράς στην Ελλάδα και η πιθανότητα να σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση αποτελεί έναν κοινό εφιάλτη των κεντροαριστερών και κεντροδεξιών πολιτικών, όπως και του κατεστημένου των υπερεθνικών θεσμών που τους φέρνει κοντά και τους οδηγεί να αναπτύξουν μία κοινή στρατηγική αντιμετώπισης της απειλής από την Ελλάδα. Η ελληνική αριστερά αποτελεί σήμερα τον κοινό εχθρό των ευρωπαϊκών ελίτ, που ζώντας στον κόσμο τους, πίστεψαν ότι οι επιμέρους λαοί της Ευρώπης είναι του χεριού τους. Μεταξύ μας, μάλιστα, ο ελληνικός λαός μοιάζει να τους … εξαπάτησε! Δεν είχε δείξει μέχρι τις εκλογές σημάδια σοβαρής αντίστασης. Τώρα αρχίζει ο πόλεμος με άλλα μέσα – εύχομαι να παραμείνουμε στα επικοινωνιακά «άλλα μέσα» – που θα διαρκέσει μέχρι την κάλπη. Μετά βλέπουμε! Αυτήν την περίοδο ο κ. Τσίπρας δεν θα πρέπει να κινηθεί ξανά απροετοίμαστα. Από δω και πέρα οι «επιπολαιότητες» ή τα κόλπα αντιπερισπασμού θα κοστίζουν ακριβά, όχι απλώς στον ίδιο, αλλά και στην προοδευτική κοινωνία που ελπίζει σε μια νέα εποχή για την Ελλάδα , με αξιοπρέπεια, δημοκρατικές αρχές και ισχυρούς αδένες. Ο κ. Τσίπρας τούς έδωσε την ευκαιρία να τον «μελετήσουν» γρήγορα και αυτό αποτελεί στρατηγικό σφάλμα στην συγκυρία.