Για ποιαν Ελλάδα σε ποιαν Ευρώπη....

Γράφει ο Νίκος Δόικος.        Ο προβληματισμός των ημερών σχετικά με τα προτάγματα της Ευρώπης των Κοινωνιών συναντιέται με τις πρόσφατες...

Γράφει ο Νίκος Δόικος.      

Ο προβληματισμός των ημερών σχετικά με τα προτάγματα της Ευρώπης των Κοινωνιών συναντιέται με τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στην Γαλλία και την Ελλάδα και καθιστά περισσότερο από ποτέ επίκαιρο το ζήτημα της Πολιτικής Αναγέννησης και Ενοποίησης της Ευρώπης. Επιτρέψτε μου την επανάληψη, αναγέννηση μέσα στην ανθρωποκεντρική πολιτισμική της παράδοση και ενοποίηση στο πλαίσιο ενός κοινωνιοκεντρικού οικονομικού και πολιτικού συστήματος.

Οι επαγγελματίες διαχειριστές της Κρίσης πανικοβάλουν την κοινή γνώμη επισείοντας το ενδεχόμενο αδυναμίας καταβολής μισθών και συντάξεων (διάβαζε αδυναμία καταβολής των απωλειών του χρηματοπιστωτικού τομέα). Στις προτάσεις για ριζοσπαστική αλλαγή προσανατολισμού της ΕΕ αντιτάσσουν ότι το κατεπείγον των εξελίξεων δεν επιτρέπει περιθώρια πολιτικών και θεσμικών πρωτοβουλιών προς αλλαγή πλεύσης. Ισχύει το εντελώς αντίθετο.
Όσο η Ευρωπαϊκή Ενωση και κυρίως η Κοινωνική Ευρώπη παραπαίει ανάμεσα στα καυδιανά δίκρανα των «Οίκων Αξιολόγησης» και του δήθεν κατεπείγοντος της εσωτερικής υποτίμησης και δεν προάγει αμέσως και συστηματικά τις απαραίτητες θεσμικές μεταρρυθμίσεις  πολιτικής και κοινωνικής αυτονομίας τότε θα επανέρχεται ως όντως κατεπείγουσα η απειλή της διάλυσης της.
Το δίλημμα ναι ή όχι στο Μνημόνιο είναι κατ΄ουσίαν ψευτοδίλημμα. Το Μνημόνιο αποτελεί σύμπτωμα και όχι γενεσιουργό αίτιο της Κρίσης, αν θέλετε, της ασθένειας η οποία προκλήθηκε από τις τοξικές επενδυτικές περιπέτειες του χρηματοπιστωτικού τομέα και από τον εκτροχιασμό των διαθεσίμων στο ελντοράντο αυτής της κερδοσκοπικής αφασίας. Από την άλλη μεριά, το Μνημόνιο είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα συμβατικών υποχρεώσεων και δεν αντιμετωπίζεται με ανέξοδους ηρωισμούς. Μπορεί να αντιμετωπιστεί με συντονισμένη πολιτική διακυβερνητική πίεση και διαπραγμάτευση μεταξύ των υπόχρεων χωρών και των δανειστών. Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω το «διακυβερνητική». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ακόμα και οι ζηλωτές της εσωτερικής υποτίμησης άρχισαν ήδη να μιλούν για Ανάπτυξη, εγκαταλείποντας την «μπλόφα» του δήθεν μονοδρομικού Μνημόνιου.
Γαλλία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία και Πορτογαλία μπορούν να πρωτοστατήσουν στην εκκίνηση μιας νέας Ευρωπαϊκής προοπτικής. Η Γαλλία και οι P.I.G.S., από απαξιωτικό και παθητικό αρκτικόλεξο, μπορούν να μετουσιωθούν σε πρωταγωνιστές της ρήξης με την νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα και πρωτοπόρους της πολιτικής αυτονομίας και κοινωνικής χειραφέτησης μιας νέας Ευρώπης των Κοινωνιών.
Στην συζήτηση μας, via-protovuliadialogou, εξηγήθηκε, νομίζω επαρκώς, ότι για να είναι βιώσιμο και αειφόρο ένα κοινωνιοκεντρικό οικονομικό σύστημα προϋποθέτει τουλάχιστον :

1) αυτοματισμό  μεταξύ οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής,

2)οικονομία ελεγχόμενης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με την ρυθμιστική παρουσία του κράτους, των ενώσεων και της ίδιας της κοινωνίας,

3)επαναφορά των περιφερειακών ελεγκτικών μηχανισμών στις κεφαλαιακές διακινήσεις και συναλλαγές,

4)σταδιακή εξισορρόπηση μεταξύ απαιτήσεων και τραπεζικών διαθεσίμων. Ο Ελάχιστος Συντελεστής Κεφαλαιακής Επάρκειας των τραπεζών δεν αντιμετωπίζεται ως λογιστικό πρόβλημα και κρυφή ευκαιρία κερδοσκοπίας, αλλά ως ιερό απόθεμα του σωματικού και πνευματικού ιδρώτα των πολιτών,

5)αντιμονοπωλιακούς, αντικαρτέλ θεσμούς με στόχο την κινητροδότηση της επιχειρηματικής αποκέντρωσης και μιας νέας επιχειρηματικότητας ταυτισμένης με διακριτά πρόσωπα, κοινωνίες και κράτη.

6)ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ

6.1)Σύσταση Οργανισμών Αξιολόγησης, ενωσιακού - διακυβερνητικού χαρακτήρα και

6.2)απόσυρση των τοξικών προϊόντων   από τις Χρηματιστηριακές και Χρηματοπιστωτικές συναλλαγές (CDS, Derivatives κ.τ.σχ ) και απαγόρευση του Short-Selling. Αναφέρω  ενδεικτικές περιπτώσεις για να κατηγοριοποιήσω εκείνες τις “συνήθειες” της ασύδοτης αγοράς, που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο Κρατικές Οικονομίες.

Θεραπαινίδες του νεοφιλελευθερισμού συναντά κανείς, πλέον, μόνο μεταξύ των bon viveur του παγκοσμιοποιημένου τζόγου και μεταξύ, ευτυχώς ευάριθμων, ακαδημαϊκών οικονομολόγων, οι οποίοι εργάζονται ως κονδυλοφόροι-κράχτες του Συστήματος.
Για όλους τους άλλους, ιδίως δε για τους εργαζόμενους πολίτες των ΗΠΑ και της ΕΕ, των οποίων ο κατατεθειμένος ιδρώτας στις FED και ECB υφαρπάζεται για να διασωθούν οι καταρρέοντες χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί, θεωρείται βιωματικώς δεδομένη η οριστική κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού. Γεγονός που πιστοποιείται καθημερινά από την αλληλουχία των οικονομικών εξελίξεων, ιδιαίτερα δε μετά το 2008, και την αποκάλυψη των τραυμάτων που άφησε στο σώμα της πλανητικής Κοινωνίας η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα :- μια κοινωνία υπό στενή διαχείριση, διαχείριση που επεκτείνεται και στον χώρο του πολιτισμού με αποτέλεσμα να τον πνίγει και να τον απαξιώνει. Ο παθητικός καταναλωτής, που δανείζεται για να καταναλώσει περισσότερα από όσα χρειάζεται. Η Ελίτ του ανεξέλεγκτου πλούτου, του ελέγχου των Πόρων και της Πληροφόρησης. Η χυδαιοποίηση των πάντων. Αυτό το παρακμιακό τσουνάμι. Η Συνολική Απαξίωση.
Κάτι πιο ύπουλο και ολέθριο έχει υποκαταστήσει τον εξωτερικό καταναγκασμό του φασισμού :- η αποκτήνωση, η πλύση εγκεφάλου, η διαφθορά μέσω χρηματισμού, η αποπνικτική επικράτεια των media και της διαφήμισης, οι δημοσιογραφικές χωματερές. 
Στον διαδικτυακό διάλογο μιλήσαμε για την «διμερή κατάρρευση». Ότι, δηλαδή, τόσο η επαγγελία του κεντρικού σχεδιασμού μιας συνολικής απελευθέρωσης της κοινωνίας μέσω του «προσωρινού» στραγγαλισμού των ελευθεριών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όσο και η αντίπαλος επαγγελία μιας ασύδοτης υπερανάπτυξης των μεγεθών της αγοράς (και των ολίγων) μέσω της «προσωρινής» εξαθλίωσης των 2/3 της κοινωνίας και η προσμονή πως τα ίδια τα μεγέθη και η δυναμική της αγοράς, εν καιρώ, θα συμπαρασύρουν ολόκληρη την κοινωνία στην ανάπτυξη και την ευημερία, αποδείχτηκαν επαγγελίες ιστορικά ανεδαφικές και κοινωνικά ασύμβατες.
Νομίζω πως η διμερής κατάρρευση σηματοδοτεί και την αφετηρία της νέας Ευρωπαϊκής πορείας προς την κοινωνική και πολιτική της Αυτονομία.