Ο φασισμός (η δημοκρατία προ των ευθυνών της)...

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη Για την ανάδυση του φασισμού τη σύγχρονη εποχή ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης προκύπτει πως προέρχεται από την αριστερ...

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Για την ανάδυση του φασισμού τη σύγχρονη εποχή ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης προκύπτει πως προέρχεται από την αριστερή ιδεολογία, ενισχυμένη με τοπικό εθνικισμό και ομαδική παράκρουση. Πάνω στα κενά του Μαρξισμού αποτέθηκαν τα αυγά του φασισμού τυλιγμένα σε υφάδι ασάφειας της νόησης και μεγαλοϊδεατισμού της συντήρησης του...

ανασφαλούς κατεστημένου, όπου αξία έχουν οι πράξεις του «ανώτερου» ανθρώπου. Ο νέο-φασισμός ανδρώθηκε από τις αδυναμίες της πρώτης διεθνούς, από την αδυναμία σύγκλισης και συνεννόησης της αριστερής ιδεολογίας.  

Οι πράξεις στο φασισμό αξίζουνε όσο πολλές λέξεις. Ο σκληροπυρηνικός αριστερισμός βουτηγμένος στην παράδοση των Σκανδιναβών θεών, του Οντίν που μόλις απέκτησε γνώση έβγαλε το ένα του μάτι μένοντας με το δόγμα. την εποχής του οποίου χτίστηκε η πολιτεία των επίγειων «Θεών», η Άσγκραντ, με το άλογο της βούλησης που προδόθηκε τελικά από την επιθυμία, του Θωρ με τις Βαλκυρίες, και τέλος η Βαλχάλα, ο τόπος ανάπαυσης των πολεμιστών, έχουν εντελώς διαφορετική υφή από τον Ελληνικό «φασισμό», όπου «πας μη Έλλην, βάρβαρος», παρά όσα τους ενώνουν. Ο Δίας, εδώ, όταν απέκτησε γνώση δεν έβγαλε το μάτι του για να γίνει δογματικός κύκλωπας αλλά από το κεφάλι τη θεά Σοφία, ούτε ο Απόλλων έχει σχέση με τον Θωρ, και δεν υπάρχουν Βαλκυρίες αλλά Μούσες, ούτε Βαλχάλα αλλά Ηλύσια πεδία και Άδης μαζί με τον ταρταρώδη Έρωτα, τον ποδηγέτη της πολιτείας της ζωής.

Στο Γερμανικό φασισμό υπάρχει το δογματικό απόλυτο που τόσο σωστά προσδιορίστηκε από τον Χέγκελ, στο νότιο φασισμό, τον «Έλληνοκεντρικό», κυριαρχεί το δυιστικό στοιχείο. Ως εκ τούτου, εμείς οι Έλληνες, πρέπει να διαχωρίζουμε το βόρειο με το νότιο φασισμό, τον δικό μας τον επιλεγόμενο Νότιο ή «ατομοκεντρικά πλουραλιστικό» από τον αντίστοιχο «στρατοκεντρικά μονοπλευρικό» των Βορείων. 

Ο «ανώτερος άνθρωπος» του Νίτσε με τον «ανώτερο άνθρωπο» του Ηράκλειτου, παρά τα όσα ενώνουν τον τρυφερό άνθρωπο της Γερμανίας με τον Εφέσιο, στο βάθος έχουν λίγη σχέση. ...
Ο πρώτος «έσπασε» αγκαλιάζοντας ένα άλογο, ο δεύτερος που υπήρξε πρώτος, έσπασε αγκαλιάζοντας το θάνατο με τη μορφή των συνανθρώπων του. Ποτέ η Ελληνοκεντρική «φασιστική» ή «εθνική» ιδεολογία του ανώτερου ανθρώπου των Ελληνιστών φασιστών, με προεξάρχοντες τους Έβολα και Αλαίν ντε Μπενουά, δεν θα μπορέσει να πάρει τη μορφή των Σκανδιναβο-Τευτόνων γεωστρατηγιστών που κυριαρχήθηκαν από την απληστία της ζωής εκ της μη ύπαρξης του κατάλληλου για αυτούς ζωτικού χώρου.   

Η διαφορά της Ελληνιστικής από την Γερμανοκρατούμενη φασιστική νοοτροπία είναι ότι οι Έλληνες παίρνουν «κάτι» από το τίποτα, το πάνε στα ουράνια και το ξεφτιλίζουν κατόπιν, αυτή είναι η μεγαλοσύνη τους, ενώ οι Γερμανοί παίρνουν το ξεφτιλισμένο από ψηλά και το πάνε βαθειά στη γη ανάγοντας το ως μονολιθικό μενίρ ενώ είναι το τίποτα. Σκοπός μας, όμως, δεν είναι να αναδείξουμε τις διαφορές των δυο νοοτροπιών αλλά να προσδιορίσουμε τις ευθύνες της δημοκρατίας που εκτρέφει στους κόλπους της μεταξύ άλλων και αυγά φιδιών. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως φίδι ανερχόμενο παραπέμπει και σε γνώση.

Εκεί εμφανίζεται το πρόβλημα της δημοκρατίας, στη γνώση. Γνώση χωρίς παιδεία είναι σοφία, γνώση με παιδεία ή μάλλον για να μη παρεξηγηθώ, όταν η παιδεία με αρχή τη μουσική μεταστράφηκε μέσω της «γνώσης» σε παίδεμα της νεολαίας, ήταν η εποχή που χανόταν η σοφία και εμφανιζόταν η κυνηγός φιλοσοφία. Και μέσα στη φιλοσοφία εμφανίστηκαν οι μαύρες τρύπες αλλά και χαρισματικά μυαλά που έγιναν ο σπόρος από τους αδαείς της εκκόλαψης του δογματικού φιδιού σε αυτό που καλείται Ελληνικό πάνθεον. Αργότερα, με την κάθοδο των Τευτόνων, και των λοιπών Γερμανικών λαών, ο σπόρος της παρεκτροπής της γνώσης, γιγαντώθηκε. Γι’ αυτό ο ναζισμός αυτοθεωρήθηκε ως συνεχιστής του Ελληνικού πνεύματος, χωρίς πράγματι να είναι, από  τους Ελληνοκεντριστές Γερμανούς επειδή προείδαν την αξία του. Μερικούς εξ αυτών, πείτε τους, Σίλερ, Γκαίτε, και στα κατοπινά χρονικά, τα ναζιστικά, συνοψίστε τους με το όνομα του Μπρεχτ ως κραυγή απόγνωσης για το πού πάει η μονόφθαλμη Γερμανία μη καταλαβαίνοντας βαθιά τους Έλληνες. 

Το αδύνατο σημείο της δημοκρατίας είναι τα πολλά λόγια. Εκεί, στον κυκεώνα των λογάδων εμφανίζονται οι «φασίστες» οι οποίοι καλύπτουν με τις πράξεις τους τα κενά της δημοκρατίας. Όταν οι δημοκράτες συζητούν και ξανασυζητούν για ανθρωπισμό και τους μετανάστες, εμφανίζονται οι «φασίστες» και πηγαίνουν τις γριές στην τράπεζα για να πάρουν την κουτσουρεμένη τους σύνταξη που τους την ψαλίδισαν τα καθίκια της «δημοκρατίας», ανταποδίδοντας τον «οφθαλμό αντί του οφθαλμού» στις αποτρόπαιες πράξεις των λαθρομεταναστών (γιατί υπάρχουν και τέτοιοι), αλλά κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Και η πολιτεία συνεχίζει να μιλά για πυρκαγιές αντί για να τις προλαβαίνει. 

Όπου δείτε πολιτικό να μιλά πολύ, αγνοείστε τον, όπου δείτε πολιτικό να κλέβει, γδύστε τον, όπου δείτε πολιτικό να έχει όραμα, στείλτε τον στον παπά ή στον ψυχίατρο. Αλλιώς, θα μας οδεύει σε χαμό, καθώς τον ανεχτήκαμε στον κόρφο μας. Στόχος να υπάρχει, ναι, παιδεία της αλήθειας ναι, όσο σκληρή κι αν είναι, συνέπεια και σοβαρότητα ναι, μέτρο οπωσδήποτε να έχουμε, όχι όμως γελοιότητα και τρανές ιδέες. Γιατί οι τρανές ιδέες καταπίπτουν στον γκρεμό και επωάζουν κάτι άλλο, το οποίο εσείς κι εγώ θεωρώ πως το καθυποτάξαμε μέσα από τον ανθρωπισμό μας. 

Σε αντιπαράθεση με τα πολλά λόγια του δημοκράτη ιδεαλιστή ανθρώπου, ο φασίστας έχει να αντιπαραθέσει τη συνέπεια. Ο φασισμός είναι πιο συνεπής από την αριστερά, πρέπει να το παραδεχτούμε, και επίσης έχει λιγότερες κλεψιές από και προς τον εαυτό του. Δεν διαφθείρεται, αλλά είναι διαφθορέας μιας τραγικοκωμικής ζωής που μέσα του όμως δεν υπάρχει. Διότι ο πραγματικός τραγικοκωμικός αυτοθεωρείται σαν φυσιολογικός. Το θέμα, όμως, δεν είναι τι νομίζει εκείνος αλλά τι νομίζουμε εμείς, για τον εαυτό μας. Τι πράξεις κάνουμε.

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της δημοκρατίας, εδώ, είναι η ασυνέπεια, η οποία γεννά τα φίδια μιας σκληρής και μαύρης γνώσης. Η ασυνέπεια όμως κάνει και λευκούς, που καταλήγουνε να είναι στο 40% του πλήθους, στις εκλογές. Αν βγάλει κανείς και το ποσοστό των γερόντων και αδιάφορων που τους δίνουν το κουκί δαγκωτό στο χέρι για να το ρίξουνε στην τεφροδόχο (κάλπη), το ποσοστό των αρνητών της δημοκρατίας ξεπερνά το 50%. Για ποιό φασισμό και για ποια δημοκρατία, λοιπόν, μιλάμε; 

Πρέπει να μιλάμε για φασισμό με ναζισμό στη Δημοκρατία και να στηλιτεύουμε τους σκίνχεντς που είναι αρνητές του κόσμου τον οποίο ανεχόμαστε και δημιουργήσαμε, τον κόσμο της παρακμής, ή να οικτίρουμε τους εαυτούς μας για την έλλειψη στόχων, το βολικό για τους απατεώνες ξεφτίλισμα της δικαιοσύνης, όπου για την ισχυροποίηση και ανασύσταση της οποίας δεν κάναμε ούτε μια πορεία; Για ποια δημοκρατία μιλάμε, για τη «δική μας» δημοκρατία την προσωπική ή για τη δημοκρατία ως αξιοκρατική συνέπεια της πορείας ενός ταλαίπωρου λαού; Δείτε τους σκίνχεντς, τους μαυρομεταλλάδες, τα λεγόμενα «φρικιά», σαν μια απελπισμένη κραυγή αγανάκτησης που βγαίνει από τα βάραθρα της ψυχής, σαν Διογένηδες οργισμένους που πιθάρι έχουν την κιθάρα τους, επιστέγασμα μιας δικής μας γέννας.   

Αρνούμαι να δω τους χρυσαυγίτες ως ναζί, αν και υπάρχουν μερικοί ηλίθιοι τέτοιοι. Ναζί και φασίστας ή φασκίστας (από τη φασκιά – δεμάτι ξύλων με τσεκούρι – έμβλημα πραιτοριανών) κατά βάση συγγενεύουν μεν αλλά είναι και κάτι άλλο. Φασίστες να τους δω, ναι, ναζί όμως κατά το πλείστον όχι, όπως αρνούμαι και να δω τους «πλέρια δημοκράτες» ως αξιοκράτες, η ασχετοσύνη των οποίων και η έλλειψη της οξυδέρκειας επωάζουν τα αυγά μέσα στον ιστό της αράχνης που δεν είναι άλλο παρά η ιστορία. Δείτε την ιστορία, είναι γεμάτη από γεννήματα φιδιών.

Κύριοι, ιδεαλιστές και «δημοκράτες» και ωφελιμιστές στο στενό σας κύκλο, για την ανάδυση του φασισμού τίθεστε προ των ευθυνών σας.