ΟΙ ΑΝΟΧΕΣ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΝΟΧΕΣ...

Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος.  Καλό θα είναι να αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και να αντικρίζουμε την πραγματικότητα. ...

Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος.
 Καλό θα είναι να αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και να αντικρίζουμε την πραγματικότητα. Αναπόφευκτα σε λίγες εβδομάδες ο ΣΥΡΙΖΑ, η κάποιο σχήμα υπό η με βασική συνιστώσα τον ΣΥΡΙΖΑ, θα σχηματίσει κυβέρνηση. Και η χώρα θα ακολουθήσει μια σημαντικά διαφορετική οικονομική και εξωτερική πολιτική. Αντί για κραυγές πανικού, υστερίες και κινδυνολογίες το συνετότερο είναι η αποδοχή και ανάλυση του φαινομένου και η επικέντρωση το ενδιαφέροντος σε προτάσεις για την αντιμετώπισή του.
Φτάσαμε εδώ γιατί η ελληνική κοινωνία ξέφυγε από χρόνια από τον ίσιο δρόμο της λογικής και της μετριοπάθειας κι’ επέλεξε την τακτική των εντυπωσιασμών και του θεάματος δίχως ουσία. Πολιτικές ηγεσίες δίχως κύρος, θεσμικά όργανα αναξιόπιστα που κανένας σχεδόν «ισχυρός» δεν σέβεται, πολιτικές παρατάξεις στα λόγια των οποίων δεν πιστεύει κανείς μια και παίρνουν αυστηρές υποτίθεται αποφάσεις κλείνοντας όμως το μάτι στους θιγόμενους για την τελική μη εφαρμογή τους και, τέλος, ένα σύστημα παροχών από δανεικά, που όμως ουδείς αισθάνεται ενσυνείδητα πως από κάπου τα πήραμε και κάπου τα χρωστάμε. Η αντίληψη της κοινωνίας περί φίλων και συμμάχων είναι πως οφείλουν να μας συντηρούν δίχως ποτέ να μας ζητούν τα χωστούμενα η να απαιτούν αλλαγή συμπεριφορών. Εμείς δηλ έχουμε μόνο δικαιώματα. Και οι άλλοι μόνο υποχρεώσεις.   
Αφού ανεχθήκαμε την κατάσταση αυτή για δεκαετίες γιατί μας κακοφαίνεται τώρα το ξεβόλεμα και η αναπάντεχη αποδοχή και άνοδος των κάποιων ακροτήτων που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ο Αλέξης Τσίπρας και οι περίεργες για πολλούς ιδεολογικές συνιστώσες του κόμματος που ηγείται είναι δικά μας δημιουργήματα. Γιατί λοιπόν η εξέλιξη αυτή μας εντυπωσιάζει και πολλούς ανησυχεί; Όπως έλεγε ο ουσιαστικός ιδρυτής της περιβόητης Σχολής του Σικάγο, Μίλτον Φρήντμαν: «Δεν υπάρχει τσάμπα γεύμα». Ό,τι ανεχόσουν, η με ό,τι ενδεχόμενα διασκέδαζες, θα έρθει η στιγμή που θα αναγκασθείς να το χρεωθείς.
Φοιτητές έχτιζαν τα γραφεία των καθηγητών τους – καμιά φορά και με αυτούς μέσα. Και το βρίσκαμε γραφικό!! Πολιτικοί η άλλοι, «ενοχλητικοί» για κάποιων τα αυτιά, ομιλητές προπηλακίζονταν και φυλακίζονταν για λίγο στα Πανεπιστήμια. Και η κοινή γνώμη χαμογελούσε, ξεπερνώντας ανάλαφρα το φαινόμενο. Εργαζόμενοι, που έχουν ψηφίσει κατά πλειοψηφία ενάντια στην απεργία στην επιχείρηση που δουλεύουν, εμποδίζονται βίαια η απειλούνται προσερχόμενοι στη δουλειά τους. Ουδείς αντιδρά στην πράξη και οι πάντες απλά «καταναλώνουν» ανεκτικά την σχετική πληροφόρηση. Ανθρωποι δολοφονούνται εν ψυχρώ απλά και μόνο επειδή έτυχε η δουλειά τους να είναι δίπλα στην δρόμο που ακλουθεί κάποια πορεία διαμαρτυρίας. Και ουδείς συλλαμβάνεται η τιμωρείται. Δημόσια πρόσωπα ξυλοφορτώνονται η προπηλακίζονται απλά και μόνο επειδή κάπου εμφανίζονται. Και η σχετική ενέργεια σχεδόν δεν αντιμετωπίζεται σαν αδίκημα. Ο παράνομος ακτιβισμός έχει από καιρό γίνει αποδεκτός σαν μέθοδος προώθησης πολιτικών αιτημάτων η συμβολισμών - ακόμα κι’ αν γίνεται επικίνδυνος για την ζωή άλλων συμπολιτών μας.
Ηρθε λοιπόν η ώρα οι Ανοχές μας να μετατραπούν σε κυβερνητική πρόταση. Και να αρχίσουν, σαν Ενοχές, πλέον να μας πνίγουν. Κακώς όμως κάποιοι κινδυνολογούν. Αυτό ανεχόταν ο κόσμος, αυτό τώρα θα πρέπει να γευθεί σαν μόρφωμα πολιτικής εξουσίας. Και πιθανώς να μην είναι για κακό. Θα είναι η πρώτη φορά που ένα γνήσιο πολιτικό προιόν της Αριστεράς θα καταλάβει την εξουσία. Και ο λαός θα δοκιμάσει την γεύση κυβερνητικής πολιτικής της μόνιμα στριμωγμένης στην γωνία επικριτικής Αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο πως τα ΚΚΕ τρέμει αυτή την προοπτική. Γιατί θα αναγκασθεί να καταναλώσει κι’ αυτό μέρος των συνεπειών.
Ούτε είναι αναπόφευκτο πως τα πράγματα θα οδηγηθούν στα άκρα και στην διάλυση. Υπάρχουν και στον ΣΥΡΙΖΑ συνετοί άνθρωποι. Που όταν αντικρίσουν τα πράγματα από μέσα (διαδικασίες, νούμερα, νόμους και πραγματικότητες) θα σταματήσουν τον χορό των σημερινών υπερβολών. Εκτός αν κυριαρχήσουν ανισόρροποι. Που εύχομαι να το αποφύγουν. Γιατί το βούλιαγμα τότε θα το υποστούν και αυτοί. Κι εκείνοι θα αντιμετωπίσουν πρώτοι τις συνέπειες της λαικής οργής. 

Ζ ούμε σε μια δημοκρατία. Ο λαός εκφράζεται ελεύθερα. Και θα εισπράξει το προιόν των επιλογών του. Δεν είναι δίκαιο κάποιοι να επιχειρούν να τον προστατέψουν από τον εαυτό του. Όπως λέει και η λαική θυμοσοφία «αν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις».
Διακινδυνεύω πάντως την πρόβλεψη κάποιων πρώτων αναδιπλώσεων. Το Μνημόνιο δεν πρόκειται να καταγγελθεί. Η Ευρώπη, αν το θέλει πολύ, μπορεί να μας βγάλει από την ευρωζώνη επικαλούμενη πλαστά στοιχεία για την αρχική μας ένταξη. Αλλά και εύκολα να μας υποχρεώσει να βγούμε μόνοι μας με βέτο κρατών σε χρηματοδοτήσεις προς την Ελλάδα καθώς και σε διακοπή των δόσεων τη δανειακής σύμβασης. Σε τρείς περίπου μήνες οφείλουμε να έχουμε πάρει τα waivers από την Ευρώπη για τα 6 δις των μη κουρεμένων ομολόγων. Διαφορετικά, σε αδυναμία πληρωμής θα γίνουν απαιτητά τα πάντα. Και τα καινούργια – κρατικά αυτή την φορά – δανεικά. Και θα μας καταγγέλλουν, όχι εμείς, αλλά αυτοί!!
Τα περί λογιστικού ελέγχου του χρέους είναι προεκλογικό αστείο. Επαχθές είναι μόνο το χρέος που συνομολογεί δικτατορικό καθεστώς. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει στην περίπτωση της Ελλάδας. Δίχως πόρους λοιπόν η αριστερή κυβέρνηση πιθανότατα να τολμήσει όσα έτρεμε και να σκεφθεί ακόμη η Δεξιά (ΝΔ) καθώς και η γιαλαντζί Αριστερά (ΠΑΣΟΚ). Να κάνει δηλ ιδιωτικοποιήσεις, να απελευθερώσει τις αγορές και να μειώσει το κράτος. Στο όνομα της κοινωνικής ευαισθησίας πάντα και για να χτυπηθούν οι καπιταλιστικοί καρχαρίες. Δεν θα τσακωθούμε για τα λόγια τώρα… Η τάξη θα επιστρέψει πιθανότατα στη χώρα. Γιατί τους «μπαχαλάκηδες» αυτοί τους ξέρουν ποιοι είναι. Και εύκολα, αν τολμήσουν να κινηθούν, θα τους τσακίσουν. Η Αριστερά γενικά, αφού θα δοκιμασθεί, θα τελειώσει. Και η πολιτική ισορροπία θα επιστρέψει στη χώρα.
Δεν είναι λοιπόν όλες οι προοπτικές εφιαλτικές. Φτάνει βέβαια στην σύγκρουση δογματισμού και λογικής –που αναπόφευκτα σύντομα θα επισυμβεί – να επικρατήσει η τελευταία. Διαφορετικά, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας…