Η μοίρα των εκλογών και οι μοιραίοι…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Η μοίρα των εκλογών είναι αυτή που επιχείρησα να αποφύγουμε  -  τόσο εγώ όσο και καμπόσοι άλλοι , οι οποίοι...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Η μοίρα των εκλογών είναι αυτή που επιχείρησα να αποφύγουμε  -  τόσο εγώ όσο και καμπόσοι άλλοι , οι οποίοι έντιμα και αγωνιστικά φώτισαν εγκαίρως επιμέρους πτυχές της ελληνικής κρίσης. Δυστυχώς οι μοιραίοι σαμπόταραν αντικειμενικώς την πιθανότητα διαμόρφωσης ενός πολιτικού και λαϊκού μετώπου, το οποίο όχι απλώς θα κατατρόπωνε τις λεγόμενες «μνημονιακές δυνάμεις», αλλά θα αποτελούσε τον πυρήνα (πηγή) πολιτικής αναδημιουργίας και οικονομικής (παραγωγικής) αναδιοργάνωσης της χώρας, με σοσιαλιστικές και...

 βιοοικονομικές αρχές.

Η μοίρα των εκλογών, λοιπόν φίλοι, είναι να ικανοποιηθούν οι μοιραίοι εις βάρος του αντικειμενικού συμφέροντος των δύο τρίτων της κοινωνίας και της Ελλάδας, με την έννοια των πολικών ισχύος ή απλώς της γεωπολιτικής. Μοιραίοι δεν είναι ασφαλώς αποκλειστικά οι καιροσκόποι, αλητήριοι του δικομματισμού και των παραφυάδων του που επέλεξαν την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς υποτέλειας εντός της ΕΕ και εκτάκτου ανάγκης ( ΔΝΤ, μνημόνια, χρεοστάσιο) για να διαχειριστούν το δομικό πολιτικό αδιέξοδο της κοινωνικοοικονομικής πολιτικής που οι ίδιοι υιοθέτησαν και υπηρέτησαν για πολλά χρόνια στο πλαίσιο του μεταπολιτευτικού κράτους πατρωνίας, αλλά και όσοι εναντιώθηκαν σε αυτή την στρατηγική, δίχως εναλλακτική στρατηγική. Κόσμια το σημειώνω: στην πραγματικότητα απέναντι στον σχέδιο καταστροφής των διαπλεκομένων - υπό την αιγίδα του ΔΝΤ, της χρηματαγοράς και της γερμανικής κυβέρνησης - αναπτύχθηκε και εκφράστηκε ένας αριστεριστικός δονκιχωτισμός, ένας απολύτως ανεδαφικός λενινισμός ή βρήκε έδαφος ο ακραίος δεξιός λαϊκισμός, ο νεοφασισμός και κάποιοι…σκελετοί από το ντουλάπι της ιστορίας.  

Αυτό ακριβώς το πολιτικό μίγμα ορίζει και την μοίρα των επικείμενων – πολύ καθυστερημένων εκλογών (!) – της πιο μοιραίας ίσως χώρας της ΕΕ και του δυτικού συστήματος. Έγινε δηλαδή ακριβώς ότι φοβόμαστε και ότι επιχειρήσαμε, με τις δυνάμεις που διαθέταμε και τον χρόνο που αφιερώσαμε, να αποφύγει η ελληνική κοινωνία. Τίποτε νέο και ελπιδοφόρο δεν προέκυψε από την κρίση, τουλάχιστον σε επίπεδο μακροπολιτικής. Οι γνωστοί αναμασούν τα γνωστά και τρομοκρατούν την κοινωνία με τα άγνωστα και τους «αγνώστους» - με ή χωρίς εισαγωγικά – ενώ ο λαός θα έπρεπε να ταράζεται (και ίσως πράγματι να ταράζεται) από τα γνωστά και τους γνωστούς που πλέον όσο και να τα/τους μασκαρέψεις προεκλογικά, αποκρουστικές μορφές θα παραμείνουν (εισοδηματική πολιτική, απορρυθμισμένο κράτος και εκπαιδευτικό σύστημα, ανυπόληπτοι θεσμοί, δημοσιονομικό ξεχαρβάλωμα, παραγωγική διάλυση, κοινωνική παράλυση, ατομική απελπισία και αδιέξοδο κλπ, αλλά και προβεβλημένα πρόσωπα που συνδέθηκαν με απατηλές στάσεις, εκτιμήσεις, προβλέψεις, διακηρύξεις κλπ.).

Ότι και να βγει από την κάλπη, ικανοποίηση θα προσφέρει στους μοιραίους. Πολύ φοβάμαι μάλιστα ότι εκτός από τις ηγεσίες των κόντρα στο μνημόνιο δυνάμεων, θα ικανοποιηθούν και οι ηγεσίες εκείνες που χρησιμοποίησαν την συγκεκριμένη μορφή συντεταγμένης χρεοκοπίας που τους «προσφέρθηκε» για να περισωθούν οι ίδιοι κοινωνικώς και οι άνθρωποί τους οικονομικώς και κοινωνικώς ασφαλώς.

Όπως έγραφα, η μορφή του χρεοστασίου και το καθεστώς φτωχοποίησης και απορρύθμισης που αντιστοιχεί σε αυτό αποτελεί μορφή Securitization των πολιτικών σχέσεων και οι εκλογές έρχονται να επισφραγίσουν νομιμοποιητικά αυτή την διαδικασία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε να γίνουν εκλογές. Όπως ίσως θυμάστε, γενικές εκλογές προτείναμε και ξαναπροτείναμε διαρκώς προτού σταθεροποιηθεί το «υγειονομικό καθεστώς» υποτέλειας και κάθετης μείωσης των αξιών στην Ελλάδα (ασφαλώς προτού υπογραφεί το πρώτο μνημόνιο και δανειακή σύμβαση και φυσικά προτού γίνει ύπουλα η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους) και όσο καιρό τα πράγματα ήταν ακόμη ρευστά και επέτρεπαν πολιτικές και διπλωματικές κινήσεις εντός της ΕΕ και εκτός αυτής, ώστε η διαδικασία χρεοκοπίας που ξεκίνησε με την πολιτική πρωτοβουλία Παπανδρέου, να μην καταλήξει στην απόλυτη βύθιση του ελληνικού εθνικού συμφέροντος και της οικονομίας, στον εξευτελισμό των εργαζομένων, στην καταστροφή της μικρομεσαίας επιχείρησης και στον στραγγαλισμό των πραγματικά προοδευτικών δυνάμεων του τόπου. Όταν προειδοποιούσαμε για το κακό που έρχεται, πολύ πριν εμφανισθεί στο ΔΝΤ ο υπουργός του «εφιάλτη» Παπανδρέου, οι άνθρωποι της προπαγάνδας μας λοιδορούσαν. Όταν αργότερα εκτιμούσαμε με ακρίβεια την εξέλιξη, που τώρα βιώνουμε ως πραγματικότητα, συνέχιζαν τις ειρωνείες, τώρα …μας σνομπάρουν!  Καλά κάνουν, έτσι παίζεται το παιχνίδι της κυβερνητικής προπαγάνδας! Κάπως έτσι οι μοιραίοι της από εδώ μεριάς θα επιδιώξουν την εκλογική τους υπέρβαση. Όσο για τους μοιραίους της από εκεί πλευράς, αυτοί δεν έχουν ακόμη αίσθηση του μοιραίου της ύπαρξης (στάσης) και λειτουργία τους. Θα την αποκτήσουν αν διαθέτουν λίγη τσίπα κατόπιν εκλογών.

Στο σημείο αυτό είχα σημειώσει, σε δύο ευμεγέθεις παραγράφους τον ρόλο όλων των παραγόντων που εμπλέκονται στην εκλογική διαδικασία για να δώσω την εικόνα του κάθε μοιραίου χωριστά, αλλά τα …έσβησα! Άστα να πάνε, φίλε, εσύ που δεν έχεις χάσει ακόμη την ικανότητα να κρίνεις απροκατάληπτα. Δεν ωφελεί να επιμεριστούν αυτή την στιγμή ευθύνες στις φερόμενες ως «αντιμνημονιακές δυνάμεις», όσο για τους υπόλοιπους από την άλλη όχθη του μνημονίου, μάλλον δεν αξίζει να (τους) σχολιάσουμε περισσότερο. Και αυτοί κάνανε το καλύτερο που μπορούσαν για την σωτηρία τους. Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιείτε, αλλά στην Ελλάδα, την τελευταία  διετία και βάλε, γίνεται ένας αγώνας σωτηρίας της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης και των στηριγμάτων της στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σε βάρος των μικρομεσαίων και των ήδη κοινωνικοοικονομικά αποκλεισμένων. Αυτών που ταΐζουν με βρώμικη τηλεοπτική κυρίως τροφή οι πολιτικάντηδες και τα τεχνοκρατικά τους υποστυλώματα πριν καταλήξουν μαζικά στα συσσίτια, με τα οποία, αν ενθυμίστε,  τους απειλούσαν, στην περίπτωση που σήκωναν τον ποπό τους από τον καναπέ και διεκδικούσαν να λάβουν μέρος στις αποφάσεις για απόρριψη της καταστροφικής υφεσιακής στρατηγικής των μνημονίων.

Η κατάληξις θα είναι μοιραία. Άλλωστε, όπως διδάσκουν όσοι ασκούν ύπουλη, αντιδημοκρατική ηγεμονία ή όσοι έχουν χωνέψει το παραμύθι αυτών: «δύο μέτρα χώμα είναι η κατάληξις όλων μας»! Εκεί τελειώνει η αφήγηση του μοιραίου και αρχίζει το μοιρολόι. Σημασία έχει ότι στην Ελλάδα υπάρχει δραματική πολιτική φτώχεια, καθόλου άσχετη με την κυρίαρχη κουλτούρα της χώρας, που αποτελεί την αντιληπτική δομή (κοσμο-αντιληπτική αποκρυστάλλωση) του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων. Η τελευταία αποτελεί προϊόν των υλικών σχέσεων του νεοφιλελευθερισμού των τελευταίων δεκαετιών σε συνδυασμό με την λειτουργία του κράτους πατρωνίας. Μοιραίο είναι αυτό το χαρμάνι, αν και ελάχιστοι φαίνεται να το καταλαβαίνουν. Η επίσημη αριστερά πάντως δεν απασχολείται με αυτό, καθώς όπως θα γνωρίζετε, ο καπιταλισμός είναι η πηγή του κακού. Έ, άμα βρεις την εστία του προβλήματος χρειάζεται να πας παρακάτω; Εμείς που πάμε παρακάτω και παραμέσα, μολυνόμαστε από την εστία του δηλητηρίου και αναπαράγουμε το κακό, επιτρέποντας στην εστία να παραμένει ενεργή. Αν δεν χτυπήσεις το κακό στη ρίζα του, πώς θα δεις καλό;

Θα σας φανεί περίεργο αν (σας) πω πως έτσι στοχάζεται και η τρόικα; Και αυτή κάποιο κακό ισχυρίζεται ότι  θέλει να σκοτώσει ( δημοσιονομικό το λέει, αν και εμφανώς το γενικεύει). Έτσι, φίλοι, συστήνεται η αφήγηση του μοιραίου και καταλήγουμε σε πολιτικές που ερωτοτροπούν με την καταστροφή ως αναπόσπαστο στοιχείο της εξέλιξης. Το φαιδρό είναι ότι όλες οι πολιτικές καταστροφής, αποκαλούνται (αυτοπαρουσιάζονται) ως πολιτικές σωτηρίας. Και στην πραγματικότητα είναι, αν το δεις στενά ταξικά. Κάποιες τάξεις καταστρέφονται για να σωθούν κάποιες άλλες. Μόνον που οι τάξεις αυτές δεν προΰπαρχαν στην μορφή που λαμβάνουν μετά την καταστροφή. Άλλες τάξεις υπάρχουν πριν την καταστροφή και άλλες μετά την ολοκλήρωση του μοιραίου. Άρα, η διαδικασία της καταστροφής στην ουσία παράγει νέες πολιτικές σχέσεις που διαμορφώνουν νέους ταξικούς σχηματισμούς και θεωρητικά παραπέμπουν σε νέες δυνητικές συμμαχίες.

Το κρίσιμο που προσπάθησα να δείξω μέσω των διαδικτυακών σημειωμάτων μου είναι ότι σημασία έχει ποιος ελέγχει την διαδικασία καταστροφής ή ποιος ελέγχει σε πιο ήπιες μορφές την διαδικασία κοινωνικού μετασχηματισμού ή μετάβασης σε ένα νέο κοινωνικό και εθνικό (στην περίπτωσή μας) καθεστώς. Αν καταλάβαινες πόσο σημαντικό είναι αυτό, θα είχες απορρίψει την στάση του μοιραίου και θα αντιλαμβανόσουν ότι η προσπάθειά μας για να πείσουμε ως προς την ανάγκη ενός λαϊκού μετώπου που θα οδηγούσε σε μία μεταβατική κυβέρνηση με αριστερό προφίλ και προοδευτική – κοινωνική νομιμοποίηση δεν αποτελούσε αριστερή ρομαντική φαντασίωση, ούτε κάποιου είδους γνωστική εμμονή. Ήταν μία απόπειρα ποιοτικής αναβάθμισης των αντιλήψεων επί του πολιτικού φαινομένου και της επιμέρους οικονομικής και κοινωνικής του έκφρασης στην σημερινή Ελλάδα. Η χώρα μας δεν πρόκειται να απεγκλωβιστεί από τον βρόγχο που την πνίγει στραγγαλίζοντας ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, αν οι προοδευτικοί άνθρωποι και κυρίως η νέα γενιά, δεν αποκτήσουν βαθύτερη γνώση των σχέσεων που τους ορίζουν κοινωνικά, ως εθνική κοινωνία στον κόσμο και ως παράγοντες ατομικής και κοινωνικής ισχύος.

Αυτό αποκαλείται ωριμότητα και δυστυχώς δεν μαθαίνεται με την ανάγνωση βιβλίων, ή παρακολουθώντας τηλεόραση. Απαιτείται μία νέα πολιτική οργάνωση της κοινωνίας, την οποία θεωρητικά μόνον η αριστερά θα μπορούσε να προσφέρει, καθώς μόνον αυτή διαθέτει τα κριτικά εργαλεία και την λαϊκή δομή για να το πράξει. Τα δεξιά μορφώματα υπάρχουν απλώς για να νομιμοποιούν συμφέροντα της αστικής τάξης και ιδιαίτερα στην πατρίδα μας διαπλεκόμενα συμφέροντα. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι φορείς της αριστεράς στην Ελλάδα είναι απαλλαγμένοι από διαπλεκόμενες σχέσεις. Κάθε άλλο! Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις παρατηρείται έντονος εναγκαλισμός με αυτά τα συμφέροντα. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στην αριστερά, την εννοούμε στο πλαίσιο ενός πολύ ευρύτερου πνεύματος από αυτό που διακρίνει το πολιτισμικό σύστημα και τα συμφέροντα των συγκεκριμένων φορέων που κυριαρχούν στην Ελλάδα.

Το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικοποιημένης κοινωνίας των πολιτών είναι βέβαιο ότι ανήκει σε αυτήν την ευρύτερη αριστερά. Δυστυχώς όμως και αυτή βραχυκυκλώθηκε από ενέργειες a priori ηγητόρων ή φιλόδοξων ηγετίσκων με αριστερίστικη κουλτούρα της δεκαετίας του ’70. Έτσι, μέσω αυτών των μοιραίων υπάρξεων καταλήξαμε μοιραίως το «αντιμνημονιακό» κίνημα της κοινωνίας των πολιτών να φαντάζει και αυτό σαν φούσκα. Σε κάθε περίπτωση η χρεοκοπία της χώρας αντανακλά μία γενικευμένη χρεοκοπία της πολιτικής στον τόπο μας. Οι εκλογές εκτιμώ ότι θα επισφραγίσουν αυτή την χρεοκοπία, ενδυναμώνοντας τους κεντρικούς φορείς της αριστεράς και το κόμμα του Κουβέλη - δίχως όμως αυτό σε καμία περίπτωση να προϊδεάζει για μία ανώτερη ποιότητα στην εμπέδωση μιας προοδευτικής στρατηγικής - όπως και «αντιμνημονιακούς» φορείς του δεξιού λαϊκισμού. Μπορεί να δούμε σε βουλευτικά έδρανα ακόμη και τους νεοναζί, στον βαθμό που τις επόμενες ημέρες ακολουθήσουν αντί για νεοναζιστική, νεοφασιστική στρατηγική. Φυσιολογικά πράγματα, αν αναλογιστεί κανείς την τραγωδία που προκάλεσαν κεντροδεξιά-κεντροαριστερά και το ναυάγιο της λεγόμενης πολιτικής του μεσαίου χώρου.

Στον βαθμό που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πετύχουν να συγκεντρώσουν συνολικά το 50% της αναφερόμενης δύναμης του εκλογικού σώματος, θα πρέπει να θεωρηθεί πολύ μεγάλη επιτυχία της διαπλοκής και ένδειξη κρίσιμης αντοχής του κράτους πατρωνίας. Αυτό θα επιτρέψει τα επόμενα χρόνια η συντεταγμένη χρεοκοπία της ελληνικής κοινωνίας να διαμορφώσει συνθήκες ταχύτερης καταστροφής και επαναδόμησης σε συνθήκες που θα περιθωριοποιήσουν την αριστερά, ενώ θα ενισχύσουν τον ακροδεξιό λαϊκισμό. Εάν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και οι παραφυάδες τους αποτύχουν παρόλα αυτά να ελέγξουν την διαδικασία καταστροφής, αυτή θα επιβληθεί ακόμη και με την ενεργοποίηση του άρθρου 48 του Συντάγματος και την ένταξη της χώρας σε επίσημο καθεστώς πολιορκίας. Μετά από αυτό φαντάζομαι ότι θα αισθανθούν δικαιωμένοι όσοι αριστεροί έχουν μείνει εγκλωβισμένοι στις αφηγήσεις περί λαϊκής οργάνωσης για επανάσταση των αρχών του περασμένου αιώνα. Εγώ, πάντως, θα αισθανθώ ανατριχίλα βλέποντας τους … σκελετούς να βγαίνουν από το ντουλάπι της ιστορίας.