Για τη δύναμη των social media...

Από το  aioakimides.posterous.com Θα ήθελα να σας μεταφέρω μία προσωπική εμπειρία, αρκετά χρόνια πριν, όταν ήμουν φοιτητής του ελληνικού π...

Από το aioakimides.posterous.com

Θα ήθελα να σας μεταφέρω μία προσωπική εμπειρία, αρκετά χρόνια πριν, όταν ήμουν φοιτητής του ελληνικού πανεπιστημίου, ώστε μέσα από αυτή τη μικρή ιστορία να δούμε πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα πράγματα και οι δυνατότητές μας τα τελευταία χρόνια με τα Νέα Μέσα.
Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 90 όταν το διαδίκτυο δεν υπήρχε, σε ευρεία χρήση τουλάχιστον, και τα social media δεν υπήρχαν ούτε καν στη σφαίρα της πιο προχωρημένης φαντασίας του πιο προχωρημένου φοιτητή!
Είχα βρεθεί λοιπόν τότε στα πλαίσια του προγράμματος erasmus στη Γερμανία, για ένα εξάμηνο. Το ζήτημα που κυριαρχούσε τότε στην ελληνική ζωή, ήταν το θέμα της ονομασίας του γειτονικού μας κράτους, της ΠΓΔΜ. Οι εποχές είχαν...
και τότε ένταση, είχαν προηγηθεί πόλεμοι στη γειτονική μας τότε Γιουγκοσλαβία και τα πράγματα ήταν τεταμένα.
Στην Ελλάδα το εθνικό αυτό θέμα είχε «προκαλέσει», ακόμα και την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη της Νέας Δημοκρατίας, είχε δυναμιτίσει τα πλήθη με ευθύνη συγκεκριμένων πολιτικών, και όλοι οι έλληνες ήμασταν περίπου βέβαιοι έως και φανατισμένοι ότι το θέμα αυτό έπρεπε να λυθεί άμεσα με τη γειτονική χώρα να μην έχει στο όνομα της το “Μακεδονία” ενώ πιστεύαμε ως λαικό πλήθος - κοινή γνώμη - ότι δεν θα υπήρχε κανείς πλήν Σκοπίων που θα μας έφερνε την παραμικρή αντίρρηση.
Βρέθηκα λοιπόν τότε στο εξωτερικό, σε ένα νέο άγνωστο περιβάλλον για μένα, όπου κλήθηκα να συμμετέχω σε συζητήσεις με ξένους συμφοιτητές από διάφορες χώρες της Ευρώπης και όχι μόνο με θέμα την ονομασία των Σκοπίων και αν θα είχε το δικαίωμα αυτό το κράτος να ονομάζεται όπως θέλει κλπ.
Περίμενα, σας ομολογώ τότε, και θεωρούσα περίπου αυτονόητο με την ενημέρωση που είχα στην Ελλάδα και με όσα διάβαζα και έβλεπα στον ελληνικό Τύπο και στα ελληνικά μέσα, ραδιόφωνο τηλεόραση, ότι όταν βρεθώ στο εξωτερικό θα συναντούσα την κατανόηση και την συμπαράσταση στο εθνικό μας θέμα, ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική, ότι όλοι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες και κανείς δεν θα υπήρχε, εκτός αν ήταν σκοπιανός, που δεν θα κατανοούσε τις θέσεις μας, και δεν θα καταδίκαζε τις αξιώσεις της νεοσύστατης τότε γειτονικής μας χώρας να ονομάζεται "Μακεδονία".
Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα που συνάντησα ήταν τελείως διαφορετική.
Ξαφνικά είχα βρεθεί σε ένα περιβάλλον μάλλον εχθρικό, όπου αντί να συναντήσω την κατανόηση στις ελληνικές θέσεις μάλλον έπρεπε να απολογηθώ γιατί εμείς οι έλληνες "μπλοκάρουμε" και δεν επιτρέπουμε σε ένα καινούργιο κράτος να ονομαστεί όπως θέλει, ή και ότι ακόμα ενδεχομένως θα έπρεπε να μας “τιμάει» το γεγονός ότι άλλοι λαοί θέλουν να μοιραστούν την ιστορία μας…(!) Συνάντησα ακόμη και έναν έλληνα πολίτη που δήλωνε σκοπιανός – Μακεδόνας, όπου εξιστορούσε εκεί και στους ξένους συμφοιτητές μας, τι είχαν τραβήξει οι πρόγονοί του σλαβικής καταγωγής, όταν ενσωματώθηκε η Μακεδονία με την Ελλάδα.
Βρέθηκα λοιπόν απροετοίμαστος μπρος σε αυτά που συνάντησα εκεί έξω για πράγματα που θεωρούσαμε αδιαπραγμάτευτα ή τουλάχιστον αυτονόητα...
Απροετοίμαστος από τα προστατευμένα ακόμα τότε από πληροφορίες σύνορά μας. Έκπληκτος, προσπαθούσα να στηρίξω όσα είχαμε μάθει στην χώρα, όσα λίγα είχαμε μάθει στο σχολείο μας (στα συγράμματά μας ουδέποτε υπήρξε τέτοιο θέμα), είτε από τα ραδιόφωνο και την τηλεόραση, από τις συζητήσεις στα πάνελς των κομμάτων, όπου οι περισσότεροι συμμετέχοντες διαγωνίζονταν στο ποιός είναι περισσότερο μακεδόνας...
Τότε, σοκαρισμένος από την διαφορετική πραγματικότητα που συνάντησα εκεί, ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω με τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και να στείλω ένα γράμμα προς δημοσίευση για να ενημερώσω την ελληνική κοινή γνώμη ότι τα πράγματα στο εξωτερικό δεν είναι όπως τα φανταζόμαστε ή όπως μας αφήναν να φανούν στην Ελλάδα.
Ήθελα επίσης να παραπονεθώ σε δημοσιογράφους και Μέσα ότι η ενημέρωση ήταν ελλιπής για το τι συνέβαινε εκεί έξω και να διαμαρτυρηθώ και για το εκπαιδευτικό μας σύστημα που δεν μας είχε ποτέ δώσει τα κατάλληλα εφόδια ώστε να αντιμετωπίσουμε την προπαγάνδα και την προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας μας από τους σκοπιανούς.
Είχα δει κυβερνήσεις να ρίχνονται με πρόφαση το σκοπιανό είχα ακούσει μεγαλοστομίες, κανείς όμως, πλην ενός ίσως πολιτικού ο οποίος είχε προσπαθήσει να μας ψελλίσει από τότε την αλήθεια…τώρα δικαιώνεται και σε αυτό..είναι όμως αργά…
Αποφάσισα, λοιπόν, τότε να στείλω επιστολή στο περιοδικό Οικονομικός Ταχυδρόμος στον συντάκτη δημοσιογράφο και μετέπειτα ευρωβουλευτή Γιάννη Μαρίνο. Τον Μαρίνο τον διάβαζα τότε μου ενέπνεε εμπιστοσύνη και ήταν από τις λίγες δημοσιογραφικές φωνές που προσπαθούσαν να μην φανατίσουν τα πλήθη, έκανε και κάποιες προσπάθειες εκπαίδευσης μέσα από τα κείμενά του γι’ αυτό και για άλλα θέματα. Βασικά μου άρεσε όπως έγραφε και είχα και την αίσθηση ότι άμα διάβαζε την επιστολή μου θα τη δημοσίευε.
Συνέταξα έτσι μία επιστολή χειρόγραφη όπου περιέγραφα το τι συνάντησα στο εξωτερικό, μακριά από αυτά που διαβάζαμε και ακούγαμε από τα ελληνικά μέσα, ποιο ήταν το κλίμα και τα επιχειρήματα που ακούγονταν – ανήκουστα τότε στην Ελλάδα, και έκανα και κάποιες προτάσεις για το πώς θα έπρεπε να απαντήσουμε στην προπαγάνδα των Σκοπίων.
Έστειλα την επιστολή αυτή σαν ΑΛΑΡΜ πίσω στην πατρίδα μου, και ζητούσα να δημοσιευθεί για να μην έχουν και άλλοι έλληνες την ίδια λάθος εντύπωση που είχα και εγώ για το τι συζητιόταν σε άλλες χώρες.
Η επιστολή εστάλει στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, δεν ξέρω αν ποτέ ελήφθει. Δεν ξέρω αν παραδόθηκε ποτέ στα χέρια του κ. Μαρίνου, δε ξέρω αν τη διάβασε ποτέ κανείς, δεν έλαβα ποτέ καμία απάντηση, ούτε την είδα φυσικά ποτέ δημοσιευμένη. Την επιστολή αυτή τελικά που για μένα είχε αξία, την είχα διαβάσει σίγουρα εγώ και ενδεχομένως κανά δυο άλλοι ...αν και δεν θα μάθω ποτέ…
Τότε κατάλαβα ότι ήμουνα αποκομμένος και όταν ήμουν μέσα στην Ελλάδα από το έξω και όταν ήμουν έξω από την Ελλάδα από το μέσα. Η φωνή μου δεν μπορούσε να ακουστεί, και δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω γι αυτό!
Ούτε καν μπορούσα να αποδείξω ότι είχα στείλει αυτή την επιστολή ούτε να παραπονεθώ κάπου για τη μη δημοσίευσή της. Ήταν η εποχή πριν δεκαπέντε χρόνια περίπου που δεν υπήρχε διαδίκτυο, δεν υπήρχαν emails, δεν υπήρχαν blogs, δεν υπήρχε το facebook ή το twitter, δεν υπήρχαν όλα αυτά τα μέσα που είναι σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, δεν υπήρχε τελικά η δυνατότητα να δημοσιεύσω την ιστορία μου, να πω τη γνώμη μου να πω τον πόνο μου, να μεταφέρω την εικόνα που συνάντησα στο εξωτερικό για ένα τόσο σημαντικό θέμα για την Ελλάδα.
Φανταστείτε πόσο απλή και με αποτέλεσμα θα ήταν η προσπάθειά μου να στείλω την επιστολή αυτή προς δημοσίευση σήμερα…
Σήμερα όλοι ξέρετε πόσο εύκολα με ένα κλίκ, πρώτον θα ήμασταν καλύτερα ενημερωμένοι και προετοιμασμένοι για το κλίμα που θα συναντούσαμε εκτός ελληνικών συνόρων. Στις μέρες μας με ένα κλικ μαθαίνουμε τι γράφει η Bild, τι λέει η Guardian, o Εconomist, η liberation οι NYT τι λένε για την Ελλάδα. Σήμερα μέσα από μία απλή περιήγηση στο facebook μπορούμε να δούμε τι σχολιάζουν οι γερμανοί απλοί πολίτες για την ελληνική κρίση, οι γάλλοι κλπ. Σήμερα το άρθρο μας, τη γνώμη μας, το σχόλιό μας το στέλνουμε εύκολα γρήγορα και άμεσα, το αναρτάμε όπου θέλουμε, στην ώρα που θέλουμε.
Πράγματα αδιανόητα πριν 10 χρόνια…
Όλα αυτά τα λέω για να δείξω ότι μέσα σε όλα τα δύσκολα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα όλοι μας υπάρχουν και κάποια εργαλεία που μας δίνουν μία δύναμη απίστευτη που δεν μπορούσαμε καν να διανοηθούμε τότε οι συμφοιτητές μου και εγώ. Κάποια εργαλεία που ήδη έχουν αλλάξει τις ζωές μας – που με τη συμμετοχή μας σε αυτά συνδιαμορφώνουμε αντιλήψεις, νοοτροπίες, συμπεριφορές.
Έχουμε όλοι τεράστια δύναμη στα χέρια μας. Ας το συνειδητοποιήσουμε! Ένα μικρό άρθρο σε ένα blog, ένα μικρό σχόλιο, ένα στάτους ένα like μπορούν να γίνουν η αφορμή να βελτιωθούν πολλά.
Δεν έχουμε πλέον τη δικαιολογία ότι δεν είχαμε ενημερωθεί από την τηλεόραση ή από το ραδιόφωνο, τα περιοδικά, τις εφημερίδες.
Δεν έχουμε πλέον τη δικαιολογία ότι δεν ξέραμε τι γίνεται στο εξωτερικό ή τι γινόταν στο παρελθόν γιατί δεν τα έγραφαν τα βιβλία ή το βιβλίο δε το είχε η βιβλιοθήκη, ή γιατί μας παραμύθιαζε η ελληνική πολιτική ηγεσία και αυτό μας βόλευε...
Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια της άγνοιας και της μη συμμετοχής!
Όλα τώρα στην εποχή των νέων μέσων και του διαδικτύου είναι στο χέρι μας.
Όλα βρίσκονται ένα κλίκ μακριά – Εμείς συνδιαμορφώνουμε την καθημερινή ατζέντα στα νέα μέσα και αλλάζουμε και την ατζέντα των παραδοσιακών μέσων.
Εμείς παρεμβαίνουμε στα κοινά.
Εμείς ανατρέπουμε το παραδοσιακό κλειστό κατεστημένο πολιτικού - δημοσιογράφου, εμείς τεστάρουμε, κριτικάρουμε, εξελισσόμαστε, εκτιθέμεθα, διαμορφώνουμε νέες αντιλήψεις - στάσεις – συμπεριφορές.
Ας είναι και οι εκλογές που έρχονται, ένας πρώτος σταθμός όπου θα δείξουμε τη δύναμή μας!