Nα ποιος φταίει!..

Του Κώστα Γιαννακίδη Για ένα ξένο παρατηρητή , που δεν γνωρίζει ούτε ελληνική λέξη, η τοποθέτηση του Γιώργου Μπαμπινιώτη στο υπουργείο Παιδ...

Του Κώστα Γιαννακίδη

Για ένα ξένο παρατηρητή, που δεν γνωρίζει ούτε ελληνική λέξη, η τοποθέτηση του Γιώργου Μπαμπινιώτη στο υπουργείο Παιδείας ήταν αποτέλεσμα σοφής σκέψης που οδήγησε σε μία καλή επιλογή. Λογικό. Ένας άνθρωπος που ξέρει το αντικείμενο, δούλεψε γι' αυτό και...
αναδείχθηκε από αυτό, αναλαμβάνει να λύσει τα προβλήματα και να διευρύνει τους ορίζοντες.
Ένας ντόπιος παρατηρητής μπορεί και να διαφωνούσε. Θα έλεγε ότι η τοποθέτηση Μπαμπινιώτη δεν ήταν τεχνοκρατική, αλλά πολιτική προκειμένου να δημιουργηθούν εντυπώσεις και να διατηρηθούν ισορροπίες. Και επεκτείνοντας τη λογική στο σύνολο του συλλογισμού, θα συμπέραινε ότι η στάση του υπουργού στο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ ήταν εξόχως συντεχνιακή. Όμως ένας ξένος ίσως την έβλεπε ρεαλιστική διότι, απλώς, θα αποδεχόταν τους ισχυρισμούς του για τα άγονα πεδία στην εφαρμογή του νόμου. Είναι περίπου αυτό που συμβαίνει με την προσέγγιση στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Έξω βλέπουν έναν τεχνοκράτη. Εδώ αρκετοί βάζουν απέναντί τους έναν τραπεζίτη.
Τι ακριβώς συνέβη με τον νόμο για τα ΑΕΙ, τον εκνευρισμό στην κυβέρνηση και την απειλή παραίτησης του υπουργού Παιδείας; Ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του άποψη. Όμως μέσα σε όλο αυτό που συμβαίνει δεν υπάρχει ίχνος σοβαρότητας. Δείτε το από ψηλά: ο τεχνοκράτης υπουργός ζητεί «εξαιρέσεις» στην εφαρμογή του νόμου που ψήφισε η Βουλή με θεαματική πλειοψηφία. Η προκάτοχός του, που σχεδίασε το περιεχόμενο του νόμου, τον επέκρινε με αυστηρότητα. Η ίδια δεν έμεινε στη θέση της για να εφαρμόσει τον νόμο επειδή προτίμησε να μετακινηθεί στην «πρόκληση» της Ανάπτυξης. Γιατί; Διότι ο προηγούμενος υπουργός Ανάπτυξης έφυγε και πήγε να αναλάβει την Προστασία του Πολίτη, επειδή ο προκάτοχός του αποφάσισε να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος του, αν και τελικώς δεν τα κατάφερε. Συνεπώς το πρόβλημα απλώς τελειώνει στον Μπαμπινιώτη, αλλά αρχίζει από τον Παπουτσή.