Στρατόπεδα…ανθρωπιάς

Toυ Θανάση Νικολαΐδη ΥΠΑΡΧΕΙ έλεγχος, στην Ευρώπη των «κουτόφραγκων». Μπήκες στη χώρας τους; Δίνεις λογαριασμό. Με τα στοιχεία σου γνωστά...

Toυ Θανάση Νικολαΐδη

ΥΠΑΡΧΕΙ έλεγχος, στην Ευρώπη των «κουτόφραγκων». Μπήκες στη χώρας τους; Δίνεις λογαριασμό. Με τα στοιχεία σου γνωστά στην πόλη και με προϋποθέσεις εγκατάστασης και παραμονής. Μετακόμισες χωρίς να το δηλώσεις; Πρόστιμο! Έφυγες νύχτα απ’ το νοικιασμένο αφήνοντάς το «αχούρι»; Δεν μπορείς! Θα εγκρίνει το φευγιό σου επιτροπή και θα τα’ αφήσεις όπως το νοίκιασες. Απλήρωτους λογαριασμούς; Απ’ την εγγύηση. Κι αν κάνεις μαγκιά…ελληνικού χαρακτήρα, σε βρίσκουν αμέσως, πληρώνεις, συμμορφώνεσαι και...
η κοινωνία (εφ)ησυχάζει. Κι αν αυτό είναι…φασισμός, ας ψάξουμε για δημοκρατία στην Ελλάδα-μπάχαλο. Στον απέραντο σκουπιδότοπο της αμεριμνησίας των δήμων, της κρατικής ανοργανωσιάς και των προεκλογικών λόγων.
ΒΡΕΘΗΚΑΝ λαθρομετανάστες στην Ελλάδα, απ’ τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τους έδιωξε η πατρίδα τους, τους παρέλαβε η μαφία και η παγκοσμιοποίηση…δικαιώθηκε. Σαν ποντικοί σκαρφαλωμένοι στο σασί της νταλίκας ή στα αμπάρια του πλοίου, ένα «υπόλοιπο» κοινωνίας που το εξέβρασε η δυστυχία στα αφιλόξενα βράχια. Με την ψυχή στα δόντια, «χωρίς δουλειά και σπίτι, αλλά όχι χωρίς ελπίδα» κατά τη γερμανική ρήση.
ΕΔΩ τους μάζεψε ο «Ξένιος Δίας», αλλά, με τον καιρό, η «βόμβα» πάει να εκραγεί. Φτάνει στο χτένι ο κόμπος κι άρχισε πόλεμος κέντρου και επαρχίας, «κλεινού άστεως» και πόλεων, υπουργών και δημάρχων. Ως λαός που…πειθαρχούμε, Πολιτεία που νοιάζεται, Κράτος αποτελεσματικό πολιτικοί που δεν κοιμούνται για τα προβλήματα των πολιτών.
ΥΠΑΡΧΕΙ το πρόβλημα ωστόσο, καθένας την πολιτική του, καρφωμένο στα ψηφαλάκια το βλέμμα των πολιτικών, πρωτοσέλιδα για «στρατόπεδα συγκεντρώσεως» και ό,τι άλλο διαιωνίζει το πρόβλημα και παρατείνει την αγωνία. Λες και είναι πιο…αξιοπρεπές να κινούνται στις παρυφές της κοινωνίας αυτές οι δυστυχισμένες υπάρξεις, στα υπόγεια με ποντίκια, με το όνειρο πνιγμένο στα απόνερα της παγκοσμιοποίησης.
ΑΠ’ τη στιγμή που (κακώς) βρέθηκαν στην Πατρίδα μας, όφειλε πρώτη να σπεύσει η Εκκλησία. Με τους (πολλαπλούς) χιτώνες της στην πλάτη παγωμένων, πέρα από θρησκείες και δόγματα. Δεν το’ κανε και αναλαμβάνει(;!) η Πολιτεία. Με συγκεκριμένες κινήσεις και με κονδύλια ευρωπαϊκά, πριν χαθούν (ή πριν τα εξαφανίσουν ταχυδακτυλουργοί).
ΑΣ συμφωνήσουμε κάπου, κάποτε. Να ασφαλίσουμε τη βόμβα, πριν εκραγεί στο απέραντο και ανέλεγκτο «στρατόπεδο συγκεντρώσεως» της Ελλάδας-μπάχαλο. Για να ‘χουν νόημα και αντίκρισμα οι γονυκλισίες μας σε λειτουργίες, λιτανείες και αγρυπνίες. Προσδοκία της Ανάστασης-μέρες που’ ναι-δεν νοείται με χιλιάδες «σταυρωμένους» δίπλα μας.