Πολιτικοί και μύρια...

Του Άρη Δαβαράκη Ενώ το 90% των Ελλήνων καλείται να σηκώσει άμεσα και αποφασιστικά το βαρύτερο φορτίο, αυτό της απόλυτης φτώχειας στην οπο...

Του Άρη Δαβαράκη

Ενώ το 90% των Ελλήνων καλείται να σηκώσει άμεσα και αποφασιστικά το βαρύτερο φορτίο, αυτό της απόλυτης φτώχειας στην οποία μας οδηγούν τα σκληρότατα μέτρα , οι βουλευτές μας με τους/τις συζύγους, ή χωρίς αυτούς/αυτές, αναφέρονται στις μπίζνες του «ενός εκατομμυρίου δολαρίων» χαλαρά, σα να μιλάνε για μια ψιλοδουλειά. Και, βέβαια, τόσο γι’ αυτούς, όσο και για τους αυλικούς, τους προστάτες και...
τους προστατευόμενους τους, την ολιγαρχία δηλαδή των δις ευρώ που κυβερνάει την Ελλάδα, ένα εκατομμύριο δολάρια είναι, πράγματι, «αστείον ποσόν» (που λέγανε και οι παλιοί αστοί) για να το κάνουμε και θέμα.
Αυτά που έχουν να μας πουν όμως (ή που παλεύουν να μας κρύψουν), «νόμιμα και ηθικά» μπορεί να είναι - δεν ηχούν όμως καθόλου καλά στα αυτιά κανενός μας. Ευχάριστο είναι βέβαια το γεγονός πώς αυτοαποκαλύπτονται, δημιουργώντας ένα αγεφύρωτο πια χάσμα ανάμεσα στους ίδιους και την εκλογική τους «πελατεία» που, μέχρι και το 2009 παραμυθιάζανε κανονικότατα με κυνισμό απύθμενο. Μιλάω βέβαια για την πολιτικά διαπλεκόμενη ολιγαρχία του πλούτου, όχι γενικά για τους πλούσιους ανθρώπους που είναι χαρά και ευλογία για κάθε χώρα αφού ξοδεύουν, χτίζουν, δημιουργούν θέσεις εργασίας, φέρνουν συνάλλαγμα κ.λπ. Οι Έλληνες εφοπλιστές μας, πχ, ασχέτως σημαίας, τιμή μας και καμάρι μας πραγματικό: Δεν βλέπεις όμως τους Γουλανδρήδες ή τους Λαιμούς στα κόμματα να ξερογλείφονται. Το ξεκαθαρίζω για να μην μπερδευόμαστε – και νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε μια χαρά και ξέρουμε όλοι για ποιους μιλάμε – δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα.
Βλέπει λοιπόν ο «λαός» στην πράξη ότι οι (μέχρι προ τινος) εκλεκτοί του, ζουν σε έναν άλλον κόσμο, έναν κόσμο με πολλά μηδενικά δίπλα στα «κατά κόσμον» 300, 700 ή 1000 ευρώ με τα οποία πρέπει πια να ζήσουν οι κανονικές Ελληνικές οικογένειες. Έτσι καταλαβαίνει και η τελευταία γιαγιά στο πιο απόμακρο χωριό ότι την κοροϊδεύουνε κανονικότατα όλοι αυτοί, ότι είναι στο κοινοβούλιο για να είναι κοντά στις δουλειές, τις αναθέσεις και τις προμήθειες - και για κανέναν άλλον απολύτως λόγο. Και η απάντηση, (ελπίζουμε εμείς οι πάντα ονειροπόλοι και αισιόδοξοι), θα εκτοξευθεί (κυριολεκτικά) μέσα από τις κάλπες κάποια Κυριακή του Απριλίου, άντε Μαΐου του 2012, πολύχρωμη και εντυπωσιακή σαν τα καλά πυροτεχνήματα, αυτά που χρησιμοποιεί ο Δήμος του Λονδίνου ή των Παρισίων - τις πρωτοχρονιές μιλάμε τώρα, τα πολύ εορταστικά.
Ναι. Γιατί η ζωή όλων μας όλο και σφίγγει, όλο και στενεύει, όλο και δυσκολεύεται – ενώ η ζωή των εκπροσώπων μας ( που κι’ αυτοί χωριανοί μας ήταν κάποτε, είχανε όμως το θράσος να ζητήσουνε την ψήφο μας και, χάρη σ’ αυτήν, τα κατάφεραν να γίνουν ζάμπλουτοι) η ζωή του «πολιτικού προσωπικού» μας δεν έχει κανένα (οικονομικό μιλάμε τώρα) πρόβλημα. Για μας εδώ έξω, λίγο να συνεχιστεί ακόμα αυτή η κατάσταση και θα στερέψουν όλες οι βρύσες, το τοπίο θα γίνει πια εφιαλτικό. Αυτό δεν απασχολεί την ηγεσία της χώρας – διότι η ηγεσία ζει «αλλού», έχει πάρα πολύ ρευστό, ασφαλισμένο εκτός Ελλάδας ωραιότατα. Και σ’ αυτό μπορεί να έχει και πολύ δίκιο η κ. Μπακογιάννη που λέει πως κάποιοι βάλανε μπρός την δική της περίπτωση για να καλύψουν τις εκατοντάδες άλλες «κινήσεις λογαριασμών» πολιτικών των δύο μεγάλων κομμάτων-ΑΕ (της «Πασοκονουδού ΑΕ» συγκεκριμένα) και των ανθρώπων του στενού τους περιβάλλοντος.
Κανείς πάντως από τους μετέχοντες στο «πολιτικό προσωπικό» δεν αντιμετωπίζει το δίλλημα «να πληρώσω ΔΕΗ, μην μου την κόψουνε, ή το νοίκι», «το σχολείο του παιδιού ή τα άλλα πέρα-δώθε βερεσέδια», «να πάρω δυο μπουκάλια γάλα ή ένα γάλα και τέσσερα αυγά για τα παιδιά»; Τα διλλήματα τους είναι ανωτέρας τάξεως εκεί στα λημέρια της πολιτικής : «Να συμφωνήσω με τον Λοβέρδο που λέει πως θα στηρίξει κυβέρνηση Σαμαρά ή να περιμένω να δω αν θα παίξει επιθετικά ο Βενιζέλος μόλις ξεμπερδέψει με το PSI που του έχουνε κρεμάσει στο λαιμό σαν βρόγχο»; Τέτοια τους απασχολούν. Αν θα επανεκλεγούν, πώς θα επανεκλεγούν, που θα βρούνε (και αυτοί) ρευστό να στηρίξουν τα προεκλογικά τους. Μήπως πρέπει να επαναπατρίσουν δικά τους λεφτά πίσω στην Ελλάδα –φανταστείτε τι τεράστια διλλήματα έχουν και αυτοί να αντιμετωπίσουν. Να τα φέρουν τα λεφτά και να ξοδευτούν για μια, μάλλον χαμένη, προεκλογική καμπάνια ή να τα αφήσουν εκεί που είναι, ασφαλή, ζεστά-ζεστά, έτοιμα να χρηματοδοτήσουν μια καινούργια πια ζωή και πιθανότατα και μια μετεγκατάσταση σε κάποια άλλη χώρα, πιο πολιτισμένη, που δεν θα τους έρχονται τα γιαούρτια στη μούρη μόλις βγούνε στο δρόμο;
Αυτά είναι τα μεγάλα διλλήματα των σημαντικών πολιτικών ανδρών μας, τα μεγάλα «Ναι» και τα μεγάλα «Όχι» που πρέπει να βροντοφωνάξουν άμεσα οι «μεγάλοι», οι «σπουδαίοι», οι ξεχωριστοί Έλληνες και Ελληνίδες που έγιναν κάποια στιγμή «πολιτικοί» - και οδήγησαν τον τόπο εδώ που βρίσκεται.