Η Ευρώπη δεν μπορεί να απαλλαγεί από τον κίνδυνο των τραπεζών της...

Από το  banksnews.gr Ανοίγει εκ νέου η διαμάχη σχετικά με την ανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών, κατά τρόπο που αντανακλά τις ισχυ...

Από το banksnews.gr

Ανοίγει εκ νέου η διαμάχη σχετικά με την ανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών, κατά τρόπο που αντανακλά τις ισχυρές αντιφάσεις που ενεδρεύουν στην καρδιά της τραπεζικής πολιτικής της Ευρωζώνης. Το συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής (ΕΒΑ) θα συνεδριάσει μέσα στις επόμενες μέρες προκειμένου να...
εξετάσει τα σχέδια ανακεφαλαιοποίησης που του υπέβαλαν 30 ευρωπαϊκές τράπεζες.
Τον τόνο δίνουν ωστόσο διαρροές που αναφέρουν ότι η ΕΒΑ δεν εκτιμά ότι τα σχέδια ανακεφαλαιοποίησης που κατέθεσαν οι τράπεζες είναι αξιόπιστα και ότι επί της ουσίας το ευρωπαϊκό συλλογικό εποπτικό όργανο βρίσκεται σε ισχυρή διάσταση με τις τράπεζες και τις εθνικές εποπτικές αρχές σχετικά με το πώς θα καλυφθούν οι κεφαλαιακές τρύπες των τραπεζών. Η διαμάχη αυτή αναμένεται μάλιστα να γίνει οξύτερη καθώς θα πλησιάζει ο Ιούνιος, καθώς σύμφωνα με το σχετικό χρονοδιάγραμμα, ως τις 30 Ιουνίου οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα πρέπει να έχουν ανεβάσει τον δείκτη βασικών ιδίων κεφαλαίων τους Core Tier 1 στο 9%.
Από πολύ καιρό είναι σαφές ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες πρέπει να γίνουν λίγο πιο … διάφανες σε ό,τι αφορά την έκθεσή τους σε επικίνδυνα ενεργητικά και να ενισχύσουν τα κεφάλαια τους. Μέχρι στιγμής η ΕΒΑ έχει κάνει ό,τι της αναλογούσε συστήνοντας στις εθνικές αρχές να ζητήσουν από τα ιδρύματα να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους προκειμένου να πιάσουν έναν ελάχιστο δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας 9% αφού πρώτα αποτιμήσουν τα ενεργητικά τους σε τιμές αγοράς και κάνουν τις απαιτούμενες διαγραφές. Δυστυχώς όμως, τα άλλα κομμάτια που χρειάζονται για να συμπληρωθεί το παζλ, και ιδίως ένα συγκεκριμένο και αξιόπιστο σχέδιο για τις τράπεζες οι οποίες είτε δεν θέλουν είτε απλά δεν μπορούν να αντλήσουν νέα κεφάλαια με ίδιες δυνάμεις, παραμένουν στα λόγια.
Πολλές εθνικές αρχές, είτε κυβερνήσεις είτε εθνικές εποπτικές αρχές, δεν συμφωνούν με την ΕΒΑ στο θέμα της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών, ως ένα βαθμό επειδή φοβούνται ότι αν πιέσουν τις τράπεζες να βελτιώσουν τους δείκτες τους θα μειωθεί η χορήγηση πιστώσεων στις εύθραυστες οικονομίες. Έτσι τείνουν να αγνοούν τις προσπάθειες που κάνει η ΕΒΑ προς την κατεύθυνση αυτή, υιοθετώντας μια προσέγγιση που μετράει τα τραπεζικά κεφάλαια σε απόλυτους όρους, κατά περιορισμό των τρόπων με τους οποίους η συρρίκνωση του δανεισμού ή τα διάφορα κόλπα της στάθμισης κινδύνων επηρεάζουν τα νούμερα των κεφαλαίων.
Κατά κύριο λόγο όμως οι αντιστάσεις των εθνικών αρχών στην ΕΒΑ οφείλονται στην αιμομικτική σχέση των κρατών με τις τράπεζες τους. Πολλές χώρες δεν βρίσκουν κανένα λόγο να επιμείνουν στην αύξηση των τραπεζικών κεφαλαίων από τη στιγμή που θεωρούν τις τράπεζες ως επέκταση του κράτους. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι φορολογούμενοι επιδοτούν υπογείως τις τράπεζες στις καλές συγκυρίες, ανοιχτά στις κακές συγκυρίες και αυτοκτονικά σε συγκυρίες κρίσης χρέους σαν τη σημερινή. Τα κράτη δεν πρέπει να συνεχίσουν άλλο να μεταβιβάζουν τα χρήματα των φορολογουμένων στις τράπεζες και να κοινωνικοποιούν τους κινδύνους – άλλωστε πολύς κόσμος ιδίως στον ευρωπαϊκό Νότο δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει άλλο.
Το ερώτημα που ζητά μια αξιόπιστη απάντηση είναι: τι θα γίνει με τις τράπεζες που δεν θα καταφέρουν να πετύχουν τους αυξημένους στόχους κεφαλαιακής επάρκειας; Ελάχιστα κράτη μπορούν να στηρίξουν με δικά τους κεφάλαια τις τράπεζες τους. Στις τράπεζες των κρατών που βρίσκονται σε αδυναμία υποτίθεται ότι θα προσφερθεί στήριξη από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης. Η στήριξη αυτή μπορεί να πάρει τη μορφή ενός δανείου προς το κράτος που δεν μπορεί να ανακεφαλαιοποιήσει το ίδιο τις τράπεζες του. Αυτό όμως δεν διακινδυνεύει απλά να επιδεινώσει το καθοδικό σπιράλ τραπεζών και κράτους; Η εναλλακτική λύση θα ήταν η αναδιάρθρωση του τραπεζικού χρέους, όμως η Ευρωζώνη αρνείται ακόμη και να το διανοηθεί.
Η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή έχει εποπτικές αρμοδιότητες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αλλά οι δημοσιονομικές δυνατότητες και η νομική ισχύς για την εξυγίανση των τραπεζών εξακολουθεί να ανήκει στα κράτη. Η έλλειψη διάθεσης και ετοιμότητας των κρατών να αναλάβουν τα σχετικά καθήκοντα υποχρεώνει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να παρεμβαίνει και να στηρίζει τις παγωμένες κεφαλαιαγορές με την ελπίδα ότι θα αρχίσει η πραγματική ανακεφαλαιοποίηση. Αλλά αυτό εκθέτει την ΕΚΤ σε τραπεζικά ενεργητικά ύψους εκατοντάδων δις ευρώ. Η Ευρώπη μπορεί να αποκρύπτει τους κινδύνους του τραπεζικού της συστήματος, δεν μπορεί όμως να τους εξαφανίσει.