Ο χαρταετός Κωστόπουλος…

  Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Κάθε χαρταετός για να πάει ψηλά θέλει την μαστοριά του, τον αέρα του και το κατάλληλο νήμα (μερικοί πονηρ...

 Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Κάθε χαρταετός για να πάει ψηλά θέλει την μαστοριά του, τον αέρα του και το κατάλληλο νήμα (μερικοί πονηρεμένοι στο άθλημα, προσθέτουν και το κλίμα και την γεωγραφική θέση, όπως και την γεωπολιτική του εθίμου). Σημασία όμως, σε κάθε περίπτωση, έχει ποιος έδωσε αέρα, ποιος κινούσε τα νήματα και ποιος μαστόρεψε τον χαρταετό Κωστόπουλο, ο οποίος την εποχή της χρεοκοπίας των ελληνικών τραπεζών έκανε πρώτα κοιλιά και μετά ήρθε καπάκι βουτώντας στην θάλασσα, συμπαρασύροντας μάλιστα εμφανώς και κυρίως...
 αφανώς και άλλους αετούς της ιδίας κατασκευής.

Το κρίσιμο μάθημα για την κοινωνία δεν θα το μάθεις ποτέ από την διήγηση του βουλιαγμένου χαρταετού, αλλά από την ντόμπρα και διεισδυτική ανάλυση της δομής που τον κατασκεύασε και του έδωσε ιδιότητες νικητή της βαρύτητας. Ερεύνησε το φαινόμενο από την ουρά μέχρι το κεφάλι, κοίτα τα ζύγια του και εξέτασε προσεκτικά την φούσκα που του έδινε αέρα, καθώς και το πλαστικό νήμα που τον μανούβραρε αριστερά-δεξιά για να έχει πάντα την θεϊκή πρόνοια του Αιόλου. Το χάρισμα ντε από το χρίσμα , δεν καταλαβαίνεις;  

Ο χαρταετός Κωστόπουλος συνιστά κοινωνικό μύθο, ενώ είναι ένα ατέλειωτο παραμύθι, ο ίδιος προσωπικά. Ποιος έμαθε τους Έλληνες να φτιάχνουν κοινωνικούς μύθους από ατομικά παραμύθια; Έτσι κάνει η κουλτούρα του νεοφιλελευθερισμού, αλλά μήπως στην χώρα μας το παρακάναμε, μέσα στον επαρχιώτικο κοσμοπολιτανισμό μας, δίχως ίχνος γνώσης της κοινωνικής θεωρίας του κοσμοπολιτισμού; Μήπως η φούσκα που έσκασε με την ελληνική χρεοκοπία, κόβοντας τον αέρα στα μυθικά παραμύθια δείχνει και την φόδρα της διαπλοκής, που ασφαλώς κρατάει και κινεί ακόμη τα νήματα; Βρε, και στο βυθό να πάνε οι χαρταετοί τα νήματα θα παραμείνουν άθιχτα. Και εδώ είναι το πρόβλημα, φίλε αναγνώστη: τα αόρατα (πλαστικά) νήματα της διαπλοκής! Να σκεφτείς, είναι τόσο αόρατα (τα νήματα)  που κάποια στιγμή και οι ίδιοι οι χαρταετοί έμοιαζε να πιστεύουν ότι βασιλεύουν στον ουρανό δίχως γήινο κουμάντο!  

Η προβολή της πτώσης του χαρταετού-μας  Κωστόπουλου δείχνει ακριβώς και την διάσταση του δικτύου που συνθέτουν τα νήματα της διαπλοκής. Είναι τα ίδια που κάνουν Πολιτική και Κουλτούρα, ενώ αφηγούνται την κρίση με έναν τρόπο που πλέον επιδιώκει να «ενώσει τους Έλληνες», στο πλαίσιο μιας εκστρατείας εναντίον των αιμοβόρων, ανάλγητων Γερμανών και  των τιποτένιων, αποτυχημένων από κούνια αριστερών, οι οποίοι ούτε ένα χαρταετό της προκοπής δεν ξέρουν να κατασκευάζουν.

Ο χαρταετός Κωστόπουλος, πέραν όλων των άλλων, αποτελεί το πολιτικό και ηθικό σύμβολο ενός καθεστώτος που δεν πέθανε παρότι πτώχευσε και ατύχησε (ηττήθηκε, αλλά πώς να το παραδεχτεί - δεν χάνουν ποτέ οι γεννημένοι νικητές!!) . Το σύμβολο που επιζητεί τώρα κοινωνική εκδίκηση από τα θύματά του. Και θα λάβει ικανοποίηση μέσω της γενικευμένης φτωχοποίησης των δύο τρίτων της κοινωνίας. Τα πολιτισμικά και πολιτικά θύματα των χαρταετών της μεταπολίτευσης του πελατειακού κράτους, μοιάζει να είναι έτοιμα να δώσουν αίμα πλέον (όχι απλώς γη και ύδωρ) στην διαπλοκή, για να συνεχίσει αυτή να κατασκευάζει χαρταετούς. Δεν μπορεί κάποια ώρα (μετά από καμιά δεκαετία-δεκαπενταετία) μια νέα φούσκα θα δώσει ώθηση σε νέους και ίσως ορισμένους γέρικους, παλαιάς κοπής χαρταετούς! Αυτά γίνονται εκεί όπου η ζωή δομείται ακριβά πάνω στη φτήνια …

Όσο η διαπλοκή θα βασιλεύει στη χώρα μας και θα κινεί τα νήματα, τόσο θα έχουν λόγο να ελπίζουν σε αποκατάσταση οι χαρταετοί. Αυτό είναι το κρίσιμο. Η τύχη της χώρας δεν κρίνεται από την Μέρκελ, όπως διαδίδουν τα «ιπτάμενα» πλαστικά πουλάκια και οι εντόπιοι δημιουργοί χαρταετών, καθώς και οι ίδιοι οι εναπομείναντες χαρταετοί, αλλά αποκλειστικά από την ικανότητα της διαπλοκής να αντέξει αυτή την περίοδο και να αφηγηθεί με τον δικό της παραπλανητικό και αλανιάρικο τρόπο τον μύθο της κρίσης. Η τρέχουσα αφήγηση της πτώσης του χαρταετού Κωστόπουλου, πολύ βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση. Λυπάμαι, φίλοι, η ελληνική κοινωνία δεν είναι απλώς εκφοβισμένη όπως φαίνεται , αλλά σοβαρά εγκλωβισμένη στα πλαστικά νήματα της διαπλοκής. Θα την πνίξουν αν φυσήξει λίγο αεράκι από την ΕΕ, εντελώς. Αν δεν φυσήξει τότε υπάρχει ο κίνδυνος η κοινωνία να πνιγεί από τα νήματα, κάνοντας κινήσεις πανικού για να βρει λίγο αέρα. Να πνιγεί δηλαδή από το μπέρδεμα των διαπλεκομένων νημάτων. Και αυτό είναι που φοβίζει και καταθλίβει εμένα προσωπικά. Είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

«Πρόταση έχεις μάστορα»; Ακούω να φωνάζει ο «πνιγμένος», ενώ χαμογελάει ειρωνικά ο χαρταετός και γαυγίζει ο σκύλος από τον φόβο του, μην του πέσει στο κεφάλι η μυστήρια κατασκευή! Την θέλεις σε πακέτο για το σπίτι την πρόταση ή θα την φας εδώ; Γιατί να κοροϊδευόμαστε, είναι δυνατόν να αφομοιώσεις πρόταση μη-καταναλωτική; Άφησε η διαπλοκή ένα έστω μικρό περιθώριο για να δομηθεί μια άλλη, διαφορετική, εναλλακτικά γνωσιολογική, δημιουργική αφήγηση για την κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική; Βρε δεν μιλώ για την μυθοπλασία των ζωντανών παραμυθιών, σε ένα δημιουργικό-παραγωγικό μύθο για την ελληνική κοινωνία αναφέρομαι. Και τα λέει ένας - κατά το παρελθόν - μάλλον ικανός μάστορας χαρταετών, που ήθελε όμως να τους βλέπει όσο γίνεται ψηλότερα στον ουρανό αποκλειστικά λόγω προσόντων και ατομικής ικανότητας, με γνήσιο αέρα και κορδονέτο από εκείνο το αυθεντικό φυσικό σχοινί, που το βλέπεις από μακριά και δεν αποτελεί παράγωγο πετρελαίου ή παράγωγο των εμπόρων πετρελαίου ή των μεταπρατών φυκιών που πωλούνται στη κοινωνία για μεταξωτές κορδέλες. Τα βιβλία μας να τα γράφουμε εμείς και όχι άλλοι με την υπογραφή μας, το ίδιο και τις εργασίες μας, έτσι; Τα πτυχία μας είναι προϊόν σκληρής δουλειάς και γνήσιας ακαδημαϊκής αναγνώρισης και όχι από τα «άλλα», έτσι; 

Υπάρχει κανείς να κατασκευάσει ένα νέο μύθο για την Ελλάδα χαμηλής εντροπίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης με εκδημοκρατισμό και αυτοκυβέρνηση; Όσο θα κυριαρχεί η διαπλοκή, ΟΧΙ. Οποιαδήποτε ελπίδα ευημερίας και προόδου για τους Έλληνες θα πρέπει να θέτει ως προϋπόθεση την διάλυση του δικτύου της διαπλοκής. Η πτώση των χαρταετών αυτού του καθεστώτος και η πτώχευση των κεντρικών κόμβων του δεν σημαίνει αποσύνθεση της διαπλεκόμενης διακυβέρνησης. Βρε και Γερμανούς διοικητές και μόνιμους επόπτες να αποκτήσουμε επί του Προϋπολογισμού και  σε ολόκληρη την διοίκηση, αλλαγή και προκοπή δεν θα δεις! Σύντομα η διαπλοκή θα εντάξει και αυτούς στο καθεστώς. Το «παράπονο» των διαπλεκομένων ως προς τους Γερμανούς είναι ένα: «Γιατί δεν μας σώζετε, αφού εμείς ως αντάλλαγμα σας παραδίδουμε μια κοινωνία, που με ανοιχτό το πρώην μπουκωμένο με πλαστικούρα στόμα, ατενίζει έκθαμβη τους χαρταετούς μας» - παραμυθιάζεται από την άνοδό τους, ενώ σκανδαλίζεται από την πτώση τους, πάντα με κανόνα το κουτσομπολιό; Γιατί; Διότι και οι Γερμανοί κατάλαβαν ότι με την ελληνική διαπλοκή, παιχνίδι δεν γίνεται. Τους έχει φοβηθεί το μάτι τους!  Τους θεωρούν τελειωμένους και αναποτελεσματικές, ψόφιες δομές. Μέχρι και οι οικονομιστές, διαφθορείς Γερμανοί τους σιχάθηκαν και δεν εμπιστεύονται τα υλικά (τους) και την τεχνική τους στη κατασκευή χαρταετών.

Μια και η αριστερά δεν βλέπω να σοβαρεύεται, στο βαθμό ασφαλώς που δεν αποτελεί κόμβο (κόμβους) του δικτύου της διαπλοκής, ας ελπίσουμε μετά τα κούλουμα της τελευταίας παραίσθησης περί διαπραγμάτευσης και χολιγουντιανής υπερπαραγωγής πτώχευσης α λα ελληνικά, να μας σώσουν οι Γερμανοί! Έλα όμως που οι Γερμανοί μέχρι τώρα δεν έχουν σώσει κανέναν ξένο λαό, εκτός από τον «λαό» του χρηματοπιστωτή ασφαλώς. Μπα, δεν κατεβαίνει έτσι η λαγάνα και κόβει η ταραμοσαλάτα…ας ξαναδούμε το σχέδιο από αριστερά!  Υπό ποιο πρίσμα;  Ασφαλώς όχι υπό το πρίσμα του Νταβά ή από εκείνο που βολεύει τον Νταβά. Υπάρχουν δύο πρίσματα στην αφήγηση της κρίσης στην Ελλάδα, τα οποία λειτουργούν συμπληρωματικά στο πλαίσιο της ηγεμονίας των διαπλεκομένων. Αν δεν κατασκευάσουμε ένα τρίτο θα συνεχίσουμε να αποτελούμε το παρακολούθημα της ουράς του χαρταετού Κωστόπουλου. Να είναι καλά ο άνθρωπος προσφέρει με την πτώση του περισσότερα στο κλυδωνιζόμενο καθεστώς από ότι με την άνοδό του!  Μη με ρωτήσετε ποιο είναι το τρίτο πρίσμα, διότι θα χαλάσουμε τις καρδιές μας γιορτιάτικα. Το «τρίτο» είναι αυτό που διακονώ, εδώ και χρόνια παράλληλα με κάμποσους άλλους από την ευρύτερη προοδευτική ακηδεμόνευτη κοινωνία, οι οποίοι  τελευταία γίνονται πολλοί, υπέροχα πολλοί. Χρόνια τους πολλά!