Εκεί όπου οι διαπραγματεύσεις μετατρέπονται σε διευκρινήσεις...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Δεν ήταν διαπραγμάτευση αυτή με την τρόικα . Μια απέραντη διευκρίνιση ήταν και έτσι θα παραμείνει. Απορίες είχα...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Δεν ήταν διαπραγμάτευση αυτή με την τρόικα. Μια απέραντη διευκρίνιση ήταν και έτσι θα παραμείνει. Απορίες είχαν οι αρχηγοί και απορίες θα συνεχίζουν να έχουν, ενώ τραβούν την σκανδάλη του πιστολιού του Γιώργου όλοι μαζί. Ναι, αλλά ο αγώνας για να σωθούν οι συντάξεις δεν είναι διαπραγμάτευση; Πώς, ανεκδοτολογικώς! Το κόλπο είναι να σου αποσπάσουν το βλέμμα από το περιεχόμενου του πακέτου της τρόικας και να μην καταλάβεις την κομπίνα με την αναδιάρθρωση, η οποία μετατρέπεται σε παγίδα για το μέλλον της χώρας. Το ζήτημα  είναι να...
 ξεγελαστείς και να μην καταλάβεις ότι το πολιτικό σύστημα συναινεί σε μια πολιτική καταστροφική για την κοινωνία, έχοντας ήδη παραιτηθεί από την υποχρέωση διακυβέρνησης μιας ανεξάρτητης χώρας.  

Δυστυχώς δεν μας άκουσαν οι Συγκυβερνώντες, καθώς αφουγκράζονταν αποκλειστικά τις φωνές που τους καλούσαν να υποστηρίξουν τους μεγαλομετόχους των τραπεζών, τους χρηματιστές και στις δύο άκρες του Ατλαντικού και το ευρώ της Μέρκελ. Έτσι τρία δάχτυλα και μια ουρά τράβηξαν την σκανδάλη εναντίον του ελληνικού λαού και σηματοδότησαν την τελική μορφή της συντεταγμένης χρεοκοπίας της Ελλάδας – που ασφαλώς ξεκίνησε με την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου. Τις επόμενες ημέρες θα δούμε το περιεχόμενο της τελικής μορφής της χρεοκοπίας που αποφάσισαν οι εκλεκτοί του λαού, δίχως να υπολογίσουν τον λαό.

Προς το παρόν, και έχοντας υπόψη τα γενικά στοιχεία του «πακέτου» συμφωνίας με την τρόικα και με τους εκπροσώπους θεσμικών-ιδιωτών πιστωτών της Ελλάδας, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι: (1) Η Ελλάδα θα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, εκτός αν υπάρξει εμπλοκή στη βουλή ή στην ΕΕ, έστω και αν εξαναγκαστεί να υιοθετήσει διπλό νομισματικό σύστημα, στην περίπτωση κατά την οποία  η ΕΚΤ και οι χώρες της ευρωζώνης δεν τροφοδοτήσουν με επαρκή ρευστότητα την εσωτερική αγορά και δεν γίνουν παράλληλα άμεσες επενδύσεις με ταυτόχρονη παραγωγή δημοσιονομικού πλεονάσματος. Τούτο είναι το γενικό συμπέρασμα που προκύπτει από την ανάγνωση του κειμένου της Συμφωνίας με την τρόικα, με τα κρίσιμα «άγνωστα Χ», των δηλώσεων ευρωπαίων ηγετών και εκτιμήσεων υψηλόβαθμων στελεχών της ΕΚΤ. (2) Το νέο μνημόνιο, όμως, εστιάζει στην ανάπτυξη της Ελλάδας στο πλαίσιο των δικών της δυνάμεων, συναρτώντας την δημοσιονομική πολιτική με ένα απολύτως νεοφιλελεύθερο μοντέλο - που συνοδεύεται από πολλά εάν και εφόσον και αφηρημένες εκτιμήσεις - σύμφωνα με το οποίο αναζητείται η ανάπτυξη της αγοράς με μεταφορά πόρων από το δημόσιο σε αυτήν. (3) Το μνημόνιο αυτό, σε μεγάλο βαθμό, αποτελεί μια γενικόλογη παράθεση νεοφιλελευθέρων αρχών, διαμορφώνοντας την αίσθηση ότι επιδιώκει να «θατσεροποιήσει» απολύτως την αγορά εργασίας και μάλιστα σε πολύ μικρότερο χρόνο από ότι συνέβη σε άλλες χώρες που ακολουθούν σε σημαντική έκταση αυτό το κοινωνικό μοντέλο. Ουσιαστικά κινεζοποιεί το εργατικό δυναμικό και φτωχοποιεί την ελληνική κοινωνία στο επίπεδο της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. (4) Επίσης θεωρεί, απολύτως εσφαλμένα και μεροληπτικά, ότι αιτία της έλλειψης επενδύσεων είναι ο έλεγχος του κράτους πάνω σε «καίρια περιουσιακά στοιχεία». Και ζητεί, φυσικά, γενική εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του κράτους. (5) Επιβάλλεται ακόμη μια ομάδα εποπτών που θα ελέγχει μέσα από το γραφείο του πρωθυπουργού το έργο των υπουργών και της διοίκησης, ως «ομάδα σχεδιασμού διοίκησης και παρακολούθησης των μεταρρυθμίσεων» (6) Εισαγάγει ατζέντα για την ριζική αναθεώρηση του κώδικα πολιτικής δικονομίας, ενώ θεμελιώνει παρέμβαση στην λειτουργία της δικαιοσύνης μέσω της αναφερόμενης ως «δικαστικής μεταρρύθμισης».

Τα υπόλοιπα είναι ήδη λίγο πολύ γνωστά στους περισσότερους ως ιδέες του προηγούμενου μνημονίου μάλλον παρά ως πρακτική πολιτική. Φυσιολογικό πράγμα, από τη στιγμή που όλα γίνονται εν κρυπτώ και ερήμην όλων των κοινωνικών ομάδων, αλλά και των κοινοβουλευτικών ομάδων. Προφανώς η ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα δεν θεωρήθηκε αρκούντως άξια και ικανή να συμμετέχει στην όλη διαδικασία. Και όλα αυτά στο πλαίσιο της ανοιχτής κοινωνίας και των ανοιχτών, διαφανών πολιτικών που υποσχέθηκε ο απίθανος Γιώργος Παπανδρέου και το κόμμα του, που σε συνεργασία με τον άλλο πόλο της διαπλοκής παγίδευσε την χώρα! Βεβαίως για το γεγονός ότι ο λαός παρέμεινε εγκλωβισμένος δίχως σαφή εναλλακτική προοπτική, ευθύνες έχουν και οι φορείς της αριστεράς, όπως έχω επανειλημμένα σημειώσει. Ευθύνες έχεις όμως και εσύ, φίλε, στο βαθμό που δυσκολεύεσαι να αποστασιοποιηθείς από τα δίκτυα της πατρωνίας ή παρασυρμένος από το lifestyle του νεοφιλελευθερισμού αναμασάς την ιδεολογία του.         

Η Κατερίνα Γώγου είχε προειδοποιήσει: «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είν` ο στόχος, το νου σου, ε;». Και όμως εσύ δεν είχες το νου σου! Το μυαλό σου ήταν διαρκώς στο πονηρό. Δικοί μας άνθρωποι είναι, ξέρουν τι κάνουν, σκασμός οι υπόλοιποι, σκεφτόσουν και ανωνύμως το διατύπωνες στο διαδίκτυο. Ε, αυτό σε έφαγε…το πονηρό και οι πονηροί με το πιστόλι που κάποτε δήλωναν ότι το έστρεφαν εναντίον των αγορών. Εσένα σημάδευαν, κοροΐδο! Μόνον εσένα… και μένα φυσικά!

Πω, πω φλύαροι αυτοί οι αριστεροί, έλεγες και κοίταγες τον δείκτη. Καλά πάμε, ανεβαίνει. Αμάν, κάτι κακό έρχεται, κατεβαίνει. Ξέρει ο δείκτης! Μην θορυβείς εσύ, επηρεάζεις τον δείκτη! Του αρέσει του δείκτη να γίνομαι μέτοχος τραπεζών δίχως ψήφο και  μάλιστα με το έτσι θέλω, χωρίς να εισπράττω μέρισμα για 3 χρόνια και μετά να ξαναπληρώνω φυσικά, αν οι τράπεζες δεν δύνανται να αποπληρώσουν μετά από αυτό το περιθώριο την συμμετοχή του Δημοσίου, ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν οι διαπλεκόμενοι τις τράπεζες υπό τον έλεγχό τους. Και πώς θα αποπληρώσουν την συμμετοχή του Δημοσίου, με τι κέρδη και από ποιες μπίζνες; Αρκούν τα τεχνάσματα στο χρηματιστήριο;  Το κράτος επιχειρεί με αυτή την απίθανη «αναδιάρθρωση», όχι απλώς να σώσει τις τράπεζες, αλλά να δώσει την ευκαιρία στους μεγαλομετόχους να καλύψουν τις απώλειες κερδών της τελευταίας περιόδου, παράγοντας ένα μεγάλο σκάνδαλο σαν αυτό με την Τράπεζα Κρήτης παλιότερα ή την Proton Bank πρόσφατα, αλλά  ασύγκριτα μεγαλύτερης κλίμακας.

Τι χρωστάω ακόμη στη διαπλοκή, θεέ μου! Τι; Αδίκησα φαίνεται τους Νταβάδες, που τους έβαλα με το ζόρι να αγοράζουν κρατικά ομόλογα για να τα ενεχυριάζουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και αυτή με τη σειρά της να τους δίνει ρευστό με 1%, τη στιγμή κατά την οποία τούτοι δάνειζαν το δημόσιο με 4-5%. Που πήγαν μπαμπέσηδες αυτά τα λεφτά; Σε καλή μεριά! Εντάξει ρε παιδιά, να διασώσουμε και τον κ. Βαρδινογιάννη και τον κ. Λάτση και όλους τους υπόλοιπους, αλλά όχι και σφαίρα κατευθείαν στο μέτωπο της κοινωνίας! Καλά, τι θέλεις εσύ, να σημαδεύσουνε το πόδι, να γίνει κανένα γκελ και να σκοτώσουνε τον δείκτη, ίσως αντιτάξεις. Να ορφανέψει ο αντίχειρας της διαπλοκής και να τραυματιστεί το μακρύ χέρι της πραγματικής εξουσίας στον τόπο; Όχι προς θεού, ας μην γινόμαστε…ακραίοι. Καλύτερα μοιραίοι! Έλα μωρέ, τόσες ενισχύσεις εισέπραξαν από την περίοδο του Αλογοσκούφη και εντεύθεν οι τραπεζίται, για σαράντα επιπλέον ψωροδίς κάνεις έτσι, σίγουρα θα σκέφτεσαι, αν και δεν πρόκειται μόνον για τόσα. Θα πληρώνεις διαρκώς για να μην πτωχεύσουν, καθώς κανείς άλλος δεν θα τις στηρίξει όσο είσαι στην καραντίνα του νέου χρεοστασίου. Έχεις δίκιο, δεν πρόκειται ξανά να ασχοληθώ με μικροπρέπειες. Θα γίνω συνειδητός διασώστης της διαπλοκής. Θα επιδείξω αλληλεγγύη προς τον μεγαλομέτοχο των τραπεζών, αλλά στην άλλη ζωή, διότι σε αυτήν, είπαμε…με καθάρισαν μαζί μ’ εσένα, που το μυαλό σου είχε ταυτιστεί με τον δείκτη.

Τουλάχιστον να το κάνατε όπως οι Γερμανοί (μας): να χωρίζατε το πακέτο σε τρεις δόσεις εκπυρσοκρότησης, όχι μια και μπαμ! Μα, δεν πρόκειται για ένα μπαμ, θα έχει και συνέχεια το στήσιμο στο απόσπασμα! Το γνωρίζω, σχήμα λόγου έκανα παρατηρώντας την Μέρκελ να λέει: «σκεφτόμαστε να χωρίσουμε το πακέτο σε τρία μικρά πακετάκια», και θα ψηφίζουμε για ρευστότητα στην Ελλάδα ανάλογα πώς πάνε οι δουλειές, ξεκινώντας πρώτα από τις τράπεζες φυσικά. Μετά βλέπουμε. Ορίστε, ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ανακοίνωσε την Τρίτη ότι τις επόμενες μέρες θα διαθέσει κατ’ αρχήν μόνο 30 δις ευρώ για τη διασφάλιση των τραπεζών, που θα πρέπει να υποστούν κούρεμα του χρέους. Η έγκριση των υπολοίπων 100 δις ευρώ για τη διάσωση της Ελλάδας - που με καμιά Παναγία δεν φτάνουν, όπως λένε οι ίδιοι μελετώντας τα στοιχεία της τρόικας - δεν θα τεθεί σε πρώτη φάση σε ψηφοφορία στη γερμανική Βουλή. Σωστός!! Κάτσε, σου λέει, να κρατήσουμε ζωντανό το τραπεζικό σύστημα και μετά, αν δεν τα βγάλουν πέρα με τον προϋπολογισμό τους σε συνάρτηση με το μνημόνιο, άσε τους να χρεοκοπήσουν με την ησυχία τους, εμείς -δηλαδή οι τράπεζες μας - δεν θα έχουμε καμία σοβαρή συνέπεια από την πτώχευση της Ελλάδας πλέον. Από τον Μάρτιο και μετά θα είμαστε διασφαλισμένοι από την πιθανότητα χρεοκοπίας της Ελλάδας, λένε οι πάντες στην ΕΕ, από την ιταλική ηγεσία μέχρι την σουηδική. Βλέπεις φτιάξανε μια αναδιάρθρωση στα μέτρα τους. Αυτό σημαίνει συντεταγμένη χρεοκοπία, που ξεκίνησε πριν από 1,5 χρόνο αλλά πού μυαλό να το καταλάβεις, αφού εκεί σημάδεψαν όλους τους Έλληνες από την αρχή. Τους ιδιαίτερα ξεμυαλισμένους με το νεοφιλελευθερισμό μάλιστα, δεν χρειάσθηκε να τους σημαδέψουν, καθώς εκείνοι μπορούσαν και από μόνοι τους να το κάνουν!

Άρα, αφού ζητήσω συγνώμη για την παιγνιώδη διάθεσή μου σε τούτο το πιο πικρό σχόλιο που έχω γράψει στο διαδίκτυο – το χιούμορ είναι λυτρωτικό σε αυτές τις περιπτώσεις - ας καταλάβουμε ότι ο ελληνικός λαός αποτελεί το πρώτο μεταμοντέρνο ευρωπαϊκό θύμα εκείνων που επιχειρούν βίαια να ολοκληρώσουν την παγκοσμιοποίηση, στο πλαίσιο ενός μεταβιομηχανικού καπιταλισμού, που έχει ανάγκη πλέον την δημιουργία ζωνών χαμηλού κόστους νεοαποικιακής μορφής και περιορισμένης κρατικής κυριαρχίας στην ίδια την Ευρώπη. Προφανώς για την κατάντια αυτή της χώρας μας απόλυτη ευθύνη έχουν οι πολιτικοί φορείς του δικομματισμού και οι διαπλεκόμενοι παράγοντες, αλλά και η γενικότερη συμπλεγματική, αμοραλιστική, λιγούρικη, φιγουρατζίδικη και καιροσκοπική κουλτούρα που αναπτύξαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Μπορεί το πιστόλι των τεσσάρων που εκπυρσοκρότησε σήμερα να βρήκε τον στόχο του, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι η τραυματισμένη κοινωνία, ακόμη και αυτοί που νοιώθουν ότι τους έχουν ήδη καθαρίσει, πρέπει να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να παραιτηθεί από τον αγώνα για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη. Πράγματα που θεμελιώνονται μεν βαθιά πολιτικά, ηθικά και οικονομικά, αν το αναζητήσεις, αλλά τούτο δεν φαίνεται να ενδιαφέρει τους συντάκτες του νέου μνημονίου, τους δανειστές της χώρας και όσους αποδέχονται την μετατροπή μιας κοινωνίας σε εξευτελισμένο επαίτη και σκουπίδι ανάλογο των ομολόγων του ελληνικού κράτους. Ο αγώνας για την ανατροπή αυτού του καθεστώτος είναι ζήτημα πλέον υπαρξιακό, όχι μόνον για τους αριστερούς, αλλά για τον κάθε Έλληνα ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθέτησης που σέβεται τον εαυτό του.