Πάλι απ’ την αρχή... για την Ελλάδα;;

Γράφει ο  Κων/νος Μανίκας Οικονομολόγος–Ψυχολόγος Η προσπάθεια « κουρέματος » του Ελληνικού χρέους εντάθηκε περίπου την περίοδο ψήφισης τ...

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Η προσπάθεια «κουρέματος» του Ελληνικού χρέους εντάθηκε περίπου την περίοδο ψήφισης του μεσοπρόθεσμου, όταν αναγκαζόμενοι να λάβουμε νέα επιπρόσθετα μέτρα, λόγω της αποτυχίας των μνημονιακών εμμονών και της κυβερνητικής ανικανότητας για προώθηση και των πιο αυτονόητων μεταρρυθμίσεων, άρχισε να γίνεται αντιληπτή η έκταση της ύφεσης που δεν επέτρεπε την εξυπηρέτηση των τοκοχρεολυσίων. Με την πάροδο του χρόνου αποδεικνυόταν ότι η καταβαράθρωση της οικονομίας ξεπερνούσε και την πιο δυσοίωνη πρόβλεψη οδηγώντας σε συζητήσεις για...
ακόμα μεγαλύτερο «κούρεμα» με κατάληξη να είναι η Τρόικα που σήμερα πιέζει για ακόμα καλύτερη συμφωνία, παραδεχόμενη ουσιαστικά τη συνέχιση της ύφεσης και την αδυναμία ανάταξης της παραγωγικής βάσης!
Το τραγελαφικό είναι ότι αυτό που οι πάντες δεν ήθελαν να διανοηθούν (την αναδιάρθρωση χρέους), σκεπτόμενοι λογικά ότι όσο συντεταγμένα κι αν γίνει μια τέτοια κίνηση θα σημάνει την αποδοχή της σαθρής διάρθρωσης της Ευρωζώνης και τη γενικευμένη καχυποψία απέναντι στους υποτίθεται απολύτως αξιόπιστους κρατικούς τίτλους, δεν έπραξαν εγκαίρως και πολλά για να το αποφύγουν, ακολουθώντας κι όχι καθοδηγώντας τις εξελίξεις.
Άλλωστε εξαρχής πέρα από λογιστικές τακτοποιήσεις και αφαιρετικούς γενικόλογους στόχους για το έλλειμμα και το χρέος που σχεδόν κανείς δεν τήρησε στην δεκαετή πορεία του ευρώ, δεν ήταν τόσο σοβαρό το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων για διαρθρωτικές, παραγωγικές και διοικητικές παρεμβάσεις που θα επέτρεπαν στο όλο εγχείρημα να έχει ελπίδες επιτυχίας.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι με έμμεσο τρόπο... «επιστρέφουν» την Ελλάδα στην «αφετηρία», καλύπτοντας την απώλεια σχεδόν 20% του ΑΕΠ με την απομείωση των ετήσιων τόκων! Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι και η θεωρητική δεύτερη ευκαιρία που έχουμε, ξεκινά υπό πολύ χειρότερες συνθήκες και με εντελώς άλλο διεθνές περιβάλλον.
Η παραγωγική μας βάση αποσυντίθεται περαιτέρω δημιουργώντας ένακλίμα οικονομικής «κατάθλιψης». Η αποτίμηση των προς ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων και της δημόσιας ακίνητης περιουσίας αγγίζει τον πάτο. Η κοινωνία εξαντλημένη κι αποσβολωμένη από τις συνεχείς αναθεωρήσεις κι αναπροσαρμογές αντιδρά πλέον οργισμένα σε κάθε πρόταση. Η κρίση αξιοπιστίας κι εμπιστοσύνης στο σύστημα έχει ξεπεράσει κάθε όριο.
Ταυτόχρονα η γενίκευση της κρίσης στην Ευρωζώνη, η επάνοδος της στις ΗΠΑ και ο περιορισμός της ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο, δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον από το οποίο δεν πρόκειται να απεγκλωβιστούμε απλά με ένα «κούρεμα» χρέους.
Αν δεν υπάρξουν συντονισμένες διεθνείς δράσεις (η Λαγκάρντ ξαναθυμήθηκε το ευρωομόλογο κι άλλοι αναφέρονται πάλι σε κεντρικές αναπτυξιακές πρωτοβουλίες) αλλά και ειλικρινής διάθεση να αποκτήσουμε το εξωστρεφές επενδυτικό προφίλ που οι κρατικοδίαιτες αντιλήψεις δεκαετιών δεν μας άφησαν να οικοδομήσουμε, δεν θα πρόκειται για μια νέα αρχή αλλά για την επανάληψη του ίδιου σεναρίου με πιθανότατα ακόμα πιο τραγικό τέλος!