"Πώς να σωπάσω"...

Πώς να σωπάσω Στίχοι :  Κώστας Κινδύνης Μουσική : Σταύρος Ξαρχάκος Πρώτη εκτέλεση : Νίκος Ξυλούρης Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά ...

Πώς να σωπάσω

Στίχοι: Κώστας Κινδύνης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του...
κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου
Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...
Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;
-------------
Ο ποιητής και στιχουργός Κώστας Κινδύνης (1932-1998) γεννήθηκε στο Μιλάνο, αλλά δύο χρόνια αργότερα η οικογένειά του εγαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου πέρασε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, αν και υπήρξαν περίοδοι που έμεινε στη Ρώμη ή την Κοπεγχάγη.
Γόνος εύπορων γονέων μπόρεσε να αφοσιωθεί από νωρίς σ' αυτό που τον ενδιέφερε: τη στιχουργική και την ποίηση.
Το 1960 μπήκε στην δισκογραφία με το τραγούδι Τι νομίζεις πως είναι η ζωή, σε μουσική του Γιώργου Μουζάκη με ερμηνευτή τον Τώνη Μαρούδα.
Στην πορεία υπέγραψε στίχους και συνδέθηκε με πολλά από τα γνωστότερα και πλέον σημαντικά και διαχρονικά ελληνικά τραγούδια, συνεργαζόμενος με σπουδαίους συνθέτες όπως οι: Γιάννης Γλέζος («Ελένη του Μάη» 1968 - στον ομώνυμο δίσκο υπάρχει και το τραγούδι «Nα'χα τη δύναμη»), Θεόδωρος Τζίφας («Η πίκρα κλείδωσε τα χείλη»-δεκαετία του '60), Γιάννης Σπανός («Μιά φορά μονάχα φτάνει», «Σύννεφα πλατιά» κ.ά- 1964), Σταύρος Ξαρχάκος «Διόνυσε καλοκαίρι μας» από όπου και τα τραγούδια «Hταν τα λόγια σου φωτιά», «Πώς να σωπάσω» κ.ά-1972), Μίμης Πλέσσςα («Εδώ τελειώνει ο ουρανός», «Τι κρίμα»-δεκαετία '60.» Οπερα «Ορφέας και Eυρυδίκη» κ.ά.), Χρήστος Νικολόπουλος ("Όταν τραγουδάω" κ.ά. 1985), Σταύρος Kουγιουμτζής («Kόκκινο φουστάνι», «Φορτηγό», «Κατά Ματθαίον Πάθη»-1986). Επίσης συνεργάστηκε με τους: Άγγελο Σέμπο, Χρήστο Γκάρτζο, κ.ά.
Από τις τελευταίες συνεργασίες του ήταν εκείνη με το συνθέτη Τάκη Μπουγά για το δίσκο «Γυμνό»-όπου ο Κινδύνης υπέγραφε τους στίχους όλων των τραγουδιών που ερμήνευσε η Βίκυ Μοσχολιού, και βέβαια αυτή με τον Χρήστο Νικολόπουλο στα «Ανθη ευλάβειας».
Παράλληλα με τη στιχουργική ασχολήθηκε και με την ποίηση. Εξέδωσε τις συλλογές «Δεύτερη Γέννηση», «Μεταφυσικά» και «Μετά τα Μεταφυσικά». Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη κυκλοφορούν, επίσης, τα βιβλία Τα ποιήματα και Τα τραγούδια.
Ηταν παντρεμένος με την Ελένη Κινδύνη και πατέρας τριών παιδιών.
Ο Κώστας Κινδύνης παιδί της δεκαετίας του '60, οπότε έκανε και την πρώτη του εμφάνιση, συνέχισε τη δεκαετία '60-'70 με επιτυχίες που ταύτισαν το όνομά του με το τραγούδι που έβγανε κατευθείαν από τη μεταπολεμική Ελλάδα... Παρέμεινε προσγειωμένος στον έρωτα της καθημερινότητας και στην καθημερινότητα του έρωτα, όταν δεν συναισθηματίζει μελοδραματικά, αλλά ακεραιώνει την απουσία στην προσδοκία όχι ενός αφηρημένου αύριο.
Τα τραγούδια του Κώστα Κινδύνη είναι το όνειρο με ανοιχτά μάτια: «Αποφάσισε λοιπόν / στο κορμί των εραστών / γράφονται τα λάθη / μπράβο όποιος τα 'χει / έχει και παρόν», ακουγόταν η Βίκυ Μοσχολιού στον δίσκο «Γυμνό» του Τάκη Μπουγά. Στα ύστερα της δεκαετίας του '70, ο χρόνος έχει δοκιμάσει τις αντοχές του σώματος, ενώ ο σκεπτόμενος νους βλέπει τη φθορά να γράφει και να μην ξεγράφει. Είναι η ώρα της Κυριακής, κυρίως στο τελείωμά της, όταν το απόγευμα χαμηλώνει τα φώτα της ημέρας και η νύχτα στην πόλη έρχεται, όπως σύννεφο δυσθυμίας. Τότε γράφει: «Πυροβολώ τις σιωπές / να με θυμάσαι, να λυπάσαι / και να κλαις».
Η περίπτωσή του δεν πρέπει να περάσει στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού ως αναφορά, αλλά να προσεχθεί ως κάποιου που κρατήθηκε από την ποίηση, γιατί έπρεπε να ζήσει αξιοπρεπώς.
Ως «στιχουργό με έντονη δραστηριότητα και αξιόλογη παρουσία», περιέγραφε τον Κινδύνη και ο Κώστας Μυλωνάς στο δεύτερο τόμο της «Ιστορίας του Ελληνικού Τραγουδιού» επισημαίνοντας ακόμη πως «στο δημιουργικό αυτόν εργάτη του στίχου οφείλονται πολλά από τα τραγούδια που έγιναν επιτυχίες στη δεκαετία του '60. Ο Κινδύνης ανήκει στην κατηγορία εκείνη των στιχουργών που είναι επαγγελματίες και γνωρίζουν καλά το αντικείμενο της δουλειάς τους».
Ειδικά αυτό το τελευταίο, τη συνέπεια, την επαγγελματική του συνείδηση, αλλά και τη γλυκύτητά και τη σεμνότητά του, τονίζουν άνθρωποι που είχαν συνεργαστεί μαζί του, όπως ο Σταύρος Κουγιουμτζής που τον περιγράφει ακόμη ως έναν άνθρωπο «με πολλή αγάπη για τους γύρω του».
Έφυγε απ’ τη ζωή 9/3/1998.
(πηγές: http://www.archive.enet.gr/, http://www.ogdoo.gr/, http://www.e-orfeas.gr/, http://www.vasilisp.com/)